Τι είναι το κοινωνικό άγχος και πότε γίνεται ανασταλτικός παράγοντας στην καθημερινότητά μας.

Πολλοί από εμάς όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με διάφορες κοινωνικές καταστάσεις νιώθουμε αμηχανία, άβολα ή άγχος. Όταν συναντάμε άτομα για πρώτη φορά ή άτομα σημαντικά για εμάς, όταν πρόκειται να μιλήσουμε σε ένα κοινό ή ακόμα και σε μία παρέα, όταν καλούμαστε να πούμε την γνώμη μας ή να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας, όταν επικοινωνούμε με άτομα του αντίθετου φύλου,  μπορεί οι παλμοί μας  να ανεβαίνουν, να άρχιζει να χτυπά πιο γρήγορα η καρδιά μας, να κοκκινίζουμε, να σκεφτόμαστε ότι η φωνή μας δεν θα είναι σταθερή και ότι μπορεί να μη γίνουμε αρεστοί.

Ο βαθμός που τα παραπάνω μας εμποδίζουν τελικά στις κοινωνικές μας συναναστοφές διαφέρει για τον καθένα από εμάς ή μπορεί να διαφέρει και για το ίδιο το άτομo ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Έτσι, κάποιος μπορεί να έχει πολύ άγχος οταν βρίσκεται σε μία παρέα με άτομα που τα συναντά για πρώτη φορά, και να παραμένει σιωπηλός, αλλά να βιώνει λιγότερο άγχος όταν μιλάει τετ-α-τετ με κάποιον άγνωστο.
Ο βαθμός επομένως που το κοινωνικό άγχος μας εμποδίζει ή όχι στις κοινωνικές μας συναναστροφές είναι αυτός που καθορίζει τελικά και το αν αυτό αποτελεί πρόβλημα για εμάς ή όχι.

Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι όταν το κοινωνικό άγχος μάς στερεί τη δυνατότητα να συναναστραφούμε με τους άλλους  και να πάρουμε ικανοποίηση και ευχαρίστηση από τις συναναστροφές μας, τότε το κοινωνικό άγχος επιδρά αρνητικά στην ποιότητα της ζωής μας και είναι δυσλειτουργικό για εμάς.

Αντίθετα, όταν το άγχος που εμφανίζεται σε διάφορες κοινωνικές καταστάσεις μάς προκαλεί δυσφορία μόνο στην αρχή και στην συνέχεια υποχωρεί, τότε η επιδρασή του δεν είναι τόσο καθοριστική στην κοινωνική μας παρουσία. Επίσης, μία σημαντική διαφορά του δυσλειτουργικού άγχους από το μη δυσλειτουργικό είναι ότι το πρώτο έχει σαν αποτέλεσμα σταδιακά να εγκαταλείπουμε και να αποφεύγουμε τις κοινωνικές συναλλαγές, ενώ το δεύτερο, αν και ξέρουμε ότι θα εμφανιστεί, δεν περιορίζει τις κοινωνικές μας επαφές γιατί μπορούμε να το αγνοήσουμε.

Τα παραπάνω μπορούν να γίνουν περισσότερο κατανοητά δίνοντας κάποιους ορισμούς σχετικά με το κοινωνικό  άγχος:
Τρακ: Το τρακ είναι πιθανό να εμφανίζεται μόνο σε μία κατάσταση. Ένα άτομο, δηλαδή, μπορεί να έχει τρακ μόνο όταν πρόκειται να μιλήσει μπροστά σε κοινό, και όχι  σε άλλες κοινωνικές περιστάσεις. Συχνά, ηθοποιοί, μουσικοί, καθηγητές, πολιτικοί, δικηγόροι έχουν τρακ πριν ή και κατά την διάρκεια της επαγγελματικής τους δραστηριότητας. Τα χαρακτηριστικά του τρακ είναι τα εξής:
• Είναι πιο έντονο πριν την κατάσταση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε
• Υποχωρεί πολύ γρήγορα αφότου ξεκινήσουμε να μιλάμε
• Αν και είναι ενοχλητικό συνεχίζουμε και μιλάμε
• Αισθανόμαστε ανακούφιση μετά την κοινωνική  μας δραστηριότητα
(πηγή: André & Légeron O φόβος για τους άλλους. Εκδ. Κέδρος)

Ντροπαλότητα: Η ντροπαλότητα αποτελεί ένα πιο γενικό χαρακτηριστικό της προσωπικοτητάς μας, χαρακτηρίζοντας πολλές εκφάνσεις της ζωής μας. Αν και πολλοί άνθρωποι  που δηλώνουν ντροπαλοί, δεν φαίνεται να αφήνουν αυτό το χαρακτηριστικό να επηρεάσει τη ζωή τους (πολλοί είναι αυτοί που επέλεξαν να ασκήσουν ένα  επάγγελμα που να τους φέρνει αντιμέτωπους με κόσμο ώστε να καταπολεμήσουν την ντροπαλότητά τους), υπάρχουν επίσης πολλοί που περιορίζουν σε σημαντικό βαθμό τις δραστηριοτητές τους εξαιτίας της ντροπαλότητάς τους και νιώθουν μοναξιά. Μερικά χαρακτηριστικά των ντροπαλών ατόμων είναι τα παρακάτω:
• Εσωτερική ενόχληση στις κοινωνικές καταστάσεις και ελλιπείς κοινωνικές δεξιότητες
• Αν και θέλουν οι άλλοι να τους δεχτούν, έχουν τον φόβο ότι θα αγνοηθούν
• Η επιθυμία για κοινωνικές επαφές είναι ισχυρότερη από τον φόβο αποτυχίας
• Μπροστά σε φιλικά άτομα, η ανησυχία υποχωρεί
(πηγή: André & Légeron O φόβος για τους άλλους. Εκδ. Κέδρος)Κοινωνική φοβία Η κοινωνική φοβία αποτελεί τη δυσλειτουργική μορφή του κοινωνικού άγχους. Είναι μια σοβαρή κατάσταση υπό την έννοια ότι τα άτομα που πάσχουν από κοινωνική φοβία αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση έντονο άγχος στις κοινωνικές τους επαφές το οποίο συνήθως  οδηγεί στην αποφυγή τους.

Τα άτομα αναγνωρίζουν ότι το άγχος αυτό είναι υπερβολικό και αδικαιολόγητο, ωστόσο νιώθουν ότι δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν ή να το ξεπεράσουν με αποτέλεσμα να περιορίζουν όλο και περισσότερο τις κοινωνικές τους επαφές ή την παρουσία τους σε χώρους που υπάρχουν και άλλα άτομα. Εκτός, από το φόβο ότι θα αποτύχουν στις κοινωνικές συναναστροφές, τα άτομα με κοινωνική φοβία αποφεύγουν και οποιαδήποτε δραστηριότητα μπροστά σε άλλους, όπως να φάνε, να πιούν, να γράψουν,να περπατήσουν κ.α. Στην συνέχεια αναφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικές σκέψεις του ατόμου με κοινωνική φοβία:
• Θα κάνω λάθος και θα γελοιοποιηθώ
• Θα γίνω ρεζίλι
• Θα κοκκινίσω και όλοι θα καταλάβουν το άγχος μου και θα με ταπεινώσουν
• Δε μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου
Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι όταν το κοινωνικό άγχος λειτουργεί περιοριστικά στη ζωή μας και παρά τις προσπάθειές μας, δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, ίσως τότε χρειαζόμαστε τη βοήθεια ενός θεραπευτή για να το διαχειριστούμε. Το κοινωνικό άγχος σχετίζεται από την μία, με την επιθυμία μας να κάνουμε καλή εντύπωση στους άλλους και από την άλλη με τον φόβο μας ότι δεν θα μπορέσουμε να το καταφέρουμε. Όσο πιο ισχυρά εδραιωμένη είναι αυτή η πεποίθηση της αποτυχίας μέσα μας τόσο πιο έντονο είναι και το κοινωνικό μας άγχος. Έτσι, είναι λογικό αυτή την πεποίθηση της αποτυχίας, κάποιος που την βιώνει να μην μπορεί να την διαχειριστεί από μόνος του. Σε αυτή την περίπτωση η συνεργασία με ένα θεραπευτή μπορεί να συμβάλει στην αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτής της δυσκολίας.

Βιβλιογραφία André, C. & Légeron, P. (2007). O φόβος για τους άλλους, Αθήνα; Κέδρος
Barlow, D. H. (1993) Clinical Handbook of Psychological Disorders, N.Y.: The Guilford Press.
Μάνος, Ν. (1997). Βασικά στοιχεία κλινικής ψυχιατρικής. Θεσσαλονίκη: University Studio Press

Αθανασία ΜαυροειδήΚλινική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Δουκ. Πλακεντίας 51-55, Αμπελόκηποι
Τηλ. 2106465118

Πηγή:http://e-psychology.gr/anxiety-stress-phobias/621-ti-einai-to-koinoniko-agxos-kai-pote-ginetai-anastaltikos-paragontas

Ψυχική Υγεία Χρησιμοποιούν το… ψάρεμα ως θεραπεία

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Δύο ψυχιατρικά νοσοκομεία της Σκωτίας ενέταξαν το ψάρεμα στο θεραπευτικό οπλοστάσιό τους, εκτιμώντας ότι το ήσυχο περιβάλλον στις όχθες των ποταμών μπορεί να δράσει ευεργετικά στους ασθενείς – και ταυτοχρόνως να αμβλύνει το αίσθημα στιγματισμού που νιώθουν.

Η ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό ορισμένων νοσηλευτών των νοσοκομείων Leverndale και Dykebar, οι οποίοι είναι δεινοί ψαράδες – και το ιατρικό προσωπικό ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από τις πρώτες δοκιμές, ώστε πλέον έχει καταρτίσει ειδικά προγράμματα για τους ασθενείς.

«Δουλεύουμε με ασθενείς που έχουν επίμονα προβλήματα ψυχικής υγείας και βρίσκονται χρόνια κοντά μας. Θέλαμε να κάνουμε κάτι που θα βελτίωνε την ποιότητα της ζωής τους και θα τους παρείχε την ευκαιρία να αλλάξουν την καθημερινή τους ρουτίνα», δήλωσε στον βρετανικό Τύπο ο νοσηλευτής Τζων Κέλι, από το Leverndale.

«Κρίνοντας από την επίδραση του ψαρέματος σε εμάς τους ίδιους, σκεφτήκαμε πως θα έκανε καλό και σε εκείνους. Οι γιατροί μας ενθουσιάστηκαν με την ιδέα, τα πρώτα αποτελέσματα ξεπέρασαν τις προσδοκίες μας και πλέον το εφαρμόζουμε ευρέως».

Οι νοσηλευτές δημιουργούν ομάδες των οκτώ έως 10 ασθενών και πηγαίνουν μία φορά την εβδομάδα μαζί τους για ψάρεμα.

Στόχος του προγράμματος είναι να δοθεί στους ασθενείς μια νέα δεξιότητα, η οποία απαιτεί να διδαχθούν και να εφαρμόσουν κάτι καινούργιο, ενώ ταυτοχρόνως τους παρέχει το αίσθημα της προσωπικής επίτευξης και αμβλύνει το αίσθημα στιγματισμού που νιώθουν.

Επιπλέον, «επειδή οι ασθενείς που χρησιμοποιούν το πρόγραμμα προέρχονται από τους θαλάμους μακράς νοσηλείας, για μερικούς από αυτούς είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουν να βγουν στον αληθινό κόσμο», πρόσθεσε ο κ. Κέλι. 

Πηγή: ΝΕΑ

Κατάθλιψη. Τι είναι, πως αντιμετωπίζεται.

Πολύς κόσμος υποφέρει από κατάθλιψη, χωρίς να το ξέρει με αποτέλεσμα να βασανίζεται βουβά χωρίς να αναζητά βοήθεια από πουθενά. Αϋπνία, αδυναμία, απαισιοδοξία, αισθήματα ενοχής, άγχος, συχνά σωματικά ενοχλήματα χωρίς παθολογική αιτιολογία, εριθιστικότητα,  υπνηλία,  κόπωση, ανορεξία ή αυξημένη όρεξη, ανηδονία, έλλειψη ευχαρίστησης, έλλειψη επιθυμίας για sex, απομόνωση,  μπορεί μόνα τους ή σε συνδυασμό να αποτελούν ενδείξεις κατάθλιψης την οποία όμως ο πάσχοντες δεν μπορούν πολλές φορές να αντιληφθούν. Αλλά και κάτι πάλι αν υποψιάζονται δεν ενημερώνουν τους δικούς τους και τους φίλους τους από τον φόβο του κοινωνικού στιγματισμού. Πόσο μάλλον, δεν απευθύνονται για βοήθεια σε ψυχίατρο ή ψυχολόγο για τους ίδιους λόγους. Υπάρχει η αντίληψη, που να μπλέκω τώρα με τρελο-γιατρούς, να με στουμπώσουν στα φάρμακα και να με λένε όλοι τρελό.

Εδώ υπάρχει μια πολύ μεγάλη παρεξήγηση!

Υπάρχουν ψυχίατροι αλλά και ψυχολόγοι εξαιρετικοί επιστήμονες με ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως θα διαπιστώσετε αν κάνετε προσεκτική έρευνα αγοράς. Προφανώς δεν θα καταφύγετε στον πρώτο τυχόντα αλλά θα το ψάξετε διεξοδικά, μέσα από γνωστούς, φίλους και συγγενείς. Αν δεν σας αρέσει, φεύγετε, δεν υπογράφετε κανένα συμβόλαιο μαζί του.

Έπειτα είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που πάσχουν σήμερα από ψυχικά νοσήματα ελαφρύτερα ή βαρύτερα, που πιστέψτε με κανείς δεν θα ασχοληθεί μαζί σας.

Τα νέα φάρμακα όπως οι επιλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (SSRI’s) κ.α.  έχουν, εν γένει, λιγότερες παρενέργειες από τα παλιά φάρμακα και δεν δημιουργούν εθισμό όπως οι βενζοδιαζεπίνες  (Lexotanil, Tavor κλπ) . Έχω γνωστούς και φίλους που έχουν ωφεληθεί αρκετά από την γενιά αυτή των φαρμάκων. Τα καλύτερα αποτελέσματα φαίνεται ότι φέρνει ο συνδυασμός φαρμακοθεραπείας και ψυχοθεραπείας. Φυσικά άνθρωποι με ηπατικά ή νεφρικά προβλήματα μπορεί να μην μπορούν να τα πάρουν (και να περιοριστούν στην ψυχοθεραπεία) ή  μπορούν να τα πάρουν σε άλλη μικρότερη δοσολογία.

Η γνωστική ψυχοθεραπεία φέρνει πιο γρήγορα αποτελέσματα αλλά έχω επιφυλάξεις αν είναι αποτελεσματική στην κατάθλιψη. Η  ψυχαναλυτικού τύπου  ψυχοθεραπεία είναι κατά τη γνώμη μου πιο αποτελεσματική, αλλά είναι μακροχρόνια θεραπεία και ακριβή.

Αξίζει τον κόπο όσοι υποφέρετε να το ψάξετε και να παλέψετε για την απεμπλοκή σας από την κατάθλιψη και την θεραπεία της. Ακόμα και αν δεν έχετε 100% επιτυχία θα έχετε σίγουρα μιαν ανακούφιση.

Κάθε τύπος προσωπικότητας και η υγεία του...

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Μοιάζει με ψυχολογική αερολογία – κάτι σαν το πώς να διαλέξεις τον τέλειο άντρα, την ιδανική δουλειά και το απόλυτο φόρεμα που να ταιριάζει με τον χαρακτήρα σου. Στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που υποδηλώνουν ότι ορισμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας μπορούν όντως να επηρεάζουν την υγεία μας.

«Η προσωπικότητα διαμορφώνεται από τα γονίδια και το περιβάλλον», λέει στην εφημερίδα «Daily Mail» ο δρ Μάρτιν Χάγκερ, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ και το Πανεπιστήμιο Κέρτιν, στην Αυστραλία.

Βέβαια, το ότι ανήκει ένας άνθρωπος στον άλφα ή στον βήτα τύπο προσωπικότητας δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι λ.χ. θα πάθει έμφραγμα.

«Μπορεί όμως να τον αφυπνίσει, ώστε να αναγνωρίσει εκείνα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του που μπορεί να υπονομεύουν την υγεία του και να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα για να διορθώσει τις ανθυγιεινές συνήθειες που εκπορεύονται από αυτά», προσθέτει.

Στη συνέχεια, παρατίθενται μερικοί συνηθισμένοι τύποι προσωπικότητας και οι συσχετίσεις τους με την υγεία.
Αισιόδοξοι και ριψοκίνδυνοι
Μπορεί πάντοτε να βλέπουν το ποτήρι της ζωής μισογεμάτο και έτσι να έχουν όλες τις προϋποθέσεις με το μέρος τους να ζήσουν πολλά και καλά χρόνια, αλλά οι αισιόδοξοι τύποι υιοθετούν μερικές μάλλον επιζήμιες συμπεριφορές.
Κατ’ αρχήν, έχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι υπέρβαροι και παχύσαρκοι. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Ντοσίσα στην Ιαπωνία και από άλλα ερευνητικά κέντρα, έχουν διαπιστώσει πως οι αισιόδοξοι παχύσαρκοι άντρες και γυναίκες έχουν λιγότερες πιθανότητες να χάσουν τα περιττά τους κιλά – ίσως διότι από την υπερβολική αισιοδοξία δεν πολυασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες και αρέσκονται να απολαμβάνουν τη ζωή (και τους πειρασμούς της) στο έπακρο.
Παρομοίως, η πίστη τους στην ικανότητά τους ότι μπορούν να νικήσουν κάθε αντιξοότητα της ζωής και κατ’ επέκτασιν η προθυμία τους να ρισκάρουν μπορεί να εξηγεί γιατί τελικά οι χαρούμενοι άνθρωποι διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να πεθάνουν πρόωρα, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια.

Ο ψυχολόγος δρ Χάουαρντ Σ. Φρίντμαν ανέλυσε στοιχεία από περισσότερα από 1.500 εθελοντές, τους οποίους παρακολούθησε από την ηλικία των 10 ετών και μετά. Όπως διαπίστωσε όσοι εθελοντές είχαν την καλύτερη αίσθηση του χιούμορ ως παιδιά, έζησαν λιγότερο κατά μέσον όρο σε σύγκριση με όσους ήταν λιγότερο εύχαρεις.

Μία άλλη μελέτη, του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, έδειξε πως τα πιο χαρούμενα παιδιά έχουν μεγαλώνοντας περισσότερες πιθανότητες να καπνίζουν, να πίνουν και να ασχολούνται με επικίνδυνα χόμπι.

Αγχώδεις

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Ντεσκάρτ, στο Παρίσι, κ,αι το Κέντρο Εθισμών & Ψυχικής Υγείας του Τορόντο, διαπίστωσαν ότι οι αγχώδεις και εξαρτώμενοι από τους άλλους τύποι, έχουν πενταπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν έλκος στομάχου.

Και αυτό, διότι συχνά είναι καταθλιπτικοί και συναισθηματικά ασταθείς, με συνέπεια να έχουν αυξημένες πιθανότητες να πίνουν και να καπνίζουν, καθώς και να έχουν ακανόνιστες ώρες φαγητού και ύπνου – συνήθειες που οδηγούν σε υψηλότερη από την φυσιολογική παραγωγή στομαχικών οξέων, τα οποία προκαλούν έλκος.

Το συνεχές άγχος προκαλεί επίσης μόνιμη υπερπαραγωγή της ορμόνης του στρες, της κορτιζόλης, με συνέπεια πονοκεφάλους, ακμή και ουρολοιμώξεις.

Τα καλά νέα; Οι αγχώδεις τύποι κάνουν περισσότερο σεξ, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ. Όπως έδειξε, οι ιδιαίτερα αγχώδεις γυναίκες τείνουν να έχουν πιο σύντομες ερωτικές σχέσεις, γεγονός που υποδηλώνει συσχέτιση σχέση ανάμεσα στην ερωτική επιθυμία και στην προσωπικότητά τους.

Οι ερευνητές εικάζουν ότι ο φόβος τους πως δεν θα βρουν τον σωστό σύντροφο ή ότι δεν θα αποκτήσουν παιδιά τις κάνει να κάνουν σεξ με περισσότερους συντρόφους.

Ευαίσθητοι

Μελέτη του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης έδειξε πως οι άνδρες οι οποίοι είναι ευαίσθητοι και συμπονετικοί, έχουν χαμηλότερα επίπεδα  στρες και λιγότερες πιθανότητες να πάθουν έμφραγμα.

Στη σχετική μελέτη, οι άνδρες βαθμολογήθηκαν με βάση «ανδρικά» χαρακτηριστικά, όπως οι αρχηγικές ικανότητες, η επιθετικότητα και η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά, και με «γυναικεία» χαρακτηριστικά, όπως η συμπόνια, η τρυφερότητα, η συναίσθηση και η ευαισθησία για τις ανάγκες των άλλων.

Το συμπέρασμα ήταν πως οι πιθανότητες ενός άνδρα να εκδηλώσει στεφανιαία νόσο μειώνονται σημαντικά όταν έχει έντονα τα «γυναικεία» χαρακτηριστικά. Και αυτό, διότι είναι πιο πρόθυμοι να συζητήσουν για τα συναισθήματά τους και να ζητήσουν βοήθεια.

Επιθετικοί

Η επιθετική συμπεριφορά είναι ένα από τα λιγότερο υγιεινά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, διότι πολυάριθμες μελέτες την έχουν συσχετίσει με αύξηση του κινδύνου αναπτύξεως καρδιολογικών και άλλων δεινών.

Σε μελέτη με 448 γυναίκες, επιστήμονες από το Ογκολογικό Νοσοκομείο της Κηφισιάς διαπίστωσαν ότι όσες είχαν έντονη επιθετικότητα είχαν περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με καρκίνο του μαστού.

Μία άλλη μελέτη σε 61 άνδρες με καρκίνο του παχέος εντέρου, η οποία διεξήχθη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κρέιτον, στη Νεμπράσκα, έδειξε πως και οι άντρες διατρέχουν ανάλογο κίνδυνο. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η επιθετικότητα και ο θυμός εξασθενούν το ανοσοποιητικό σύστημα, καθιστώντας έτσι τον οργανισμό ευάλωτο στις ασθένειες.

Ο θυμός αυξάνει επίσης κατά 50% τις πιθανότητες να έχει κανείς γενικότερα κακή υγεία, σύμφωνα με μελέτη της Ιατρικής Σχολής MountSinai, στη Νέα Υόρκη.

Οι επιθετικοί άνθρωποι αντιδρούν πιο γρήγορα και πιο έντονα στο στρες, γεγονός που αυξάνει ταχέως την αρτηριακή πίεση και τους καρδιακούς παλμούς τους, προκαλώντας έτσι φθορές στο καρδιαγγειακό τους σύστημα.

Εξωστρεφείς

Οι εξωστρεφείς άντρες έχουν λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν καρδιοπάθεια, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Μιλάνου. Είναι επίσης λιγότερο επιρρεπείς στις λοιμώξεις και έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναρρώνουν γρήγορα όταν αρρωσταίνουν.

Αυτό μπορεί να οφείλεται στα μειωμένα επίπεδα των ορμονών του στρες: οι εξωστρεφείς άνθρωποι είθισται να αντιμετωπίζουν καλύτερα ό,τι τους φέρνει η ζωή. Και εάν πιστεύουν ότι τους συμβαίνει κάτι, το εξωτερικεύουν ευκολότερα.

Ντροπαλοί

Οι ντροπαλοί τύποι έχει αποδειχθεί πως έχουν 50% περισσότερες πιθανότητες να υποστούν έμφραγμα ή εγκεφαλικό. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Northwestern του Σικάγου που πραγματοποίησαν 30ετή μελέτη εκτιμούν πως αυτό οφείλεται στο ότι ζουν πιο περιορισμένη ζωή και νιώθουν έντονο στρες όταν έρχονται αντιμέτωποι με κάτι καινούργιο.

Οι ντροπαλοί χαρακτήρες είναι επίσης πιο ευάλωτοι στις ιογενείς λοιμώξεις, όπως το κοινό κρυολόγημα, ανεξάρτητα από την εποχή του χρόνου, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας. Και σε αυτό το εύρημα, ο ρόλος του στρες πιστεύεται ότι είναι καθοριστικός. Και αυτό, διότι – όπως συμβαίνει και με τους πολύ ευαίσθητους ανθρώπους – έτσι και οι ντροπαλοί δείχνουν να αντιδρούν πολύ πιο έντονα στο στρες σε σύγκριση με τους λιγότερο ντροπαλούς.

Καλοκάγαθοι
Οι πραγματικά καλοκάγαθοι άνθρωποι αποκομίζουν μεγάλα οφέλη στην υγεία τους, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Όπως έδειξε, διατρέχουν μειωμένο κίνδυνο να εκδηλώσουν διαβήτη, οστικά προβλήματα, ισχιαλγία, εγκεφαλικό, ακόμα και νόσο του Άλτσχαϊμερ.

Το εύρημα βασίζεται στην συνδυασμένη ανάλυση περισσότερων από 190 μελετών, οι οποίες δείχνουν πως οι καλοκάγαθοι άνθρωποι τείνουν να είναι απλοί στον τρόπο ζωής τους και έτσι να υιοθετούν υγιεινές συνήθειες, όπως η προσεγμένη διατροφή και η συστηματική φυσική δραστηριότητα.

Tips

Ο χαμηλός δείκτης νοημοσύνης συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για εκδήλωση άγχους και την εμφάνιση άνοιας σε μεγάλη ηλικία, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

Info

Πληροφόρηση για την ψυχική υγεία
http://www.nimh.nih.gov/index.shtml

Ένας στους πέντε Έλληνες «παλεύει» με την αϋπνία

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μάρθα Καϊτανίδη, mkaitanidi@dolnet.gr

Μάτι δεν κλείνουν πάνω από δύο εκατομμύρια Έλληνες λόγω διαταραχών ύπνου. Οι επιστήμονες έχουν μετρήσει έως σήμερα τουλάχιστον 84 «ασθένειες» του ύπνου, υπογραμμίζοντας ότι ακόμη και ο σύγχρονος τρόπος ζωής εντείνει την αϋπνία!

Είναι ενδεικτικό ότι η υπνηλία προκαλείται και από την ανατροπή που επέφερε η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας στη ζωή του ανθρώπου τις τελευταίες δεκαετίες (της κοινωνίας των 24 ωρών) και η οποία τον έχει αναγκάσει να κοιμάται λιγότερο, απ ότι χρειάζεται.

Το αποτέλεσμα είναι το παγκόσμιο «χρέος» ύπνου: «πρέπει ωστόσο, να σεβόμαστε τον οργανισμό μας και τους ρυθμούς του», δήλωσε σε σημερινή συνέντευξη Τύπου η πνευμονολόγος – διευθύντρια της Μονάδας Μελέτης στο «Σισμανόγλειο» δρ. Αναστασία Αμφιλοχίου με αφορμή το 37^ο Ετήσιο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών, που φέτος συμπληρώνει 175 χρόνια από την ίδρυση της.

Μάλιστα, όπως η ίδια υπογράμμισε, δεν υπάρχει κανόνας για τις ώρες ύπνου που χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός. Σε γενικές γραμμές τα βρέφη χρειάζονται από 16 ώρες την ημέρα, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας 11 ώρες τη νύχτα και 2.5 το μεσημέρι, οι έφηβοι 9 ώρες, οι ενήλικες 8 ώρες και οι υπερήλικες 6 ώρες.

«Είναι ωστόσο, γεγονός ότι ένας στους τρεις ενήλικες πάσχουν ή θα παρουσιάσουν κάποια στιγμή στην ζωή τους αϋπνία. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι ο ύπνος δεν καλύπτει τις ανάγκες τους με αποτέλεσμα να μην είναι λειτουργικοί την επόμενη ημέρα. Πόσες ώρες ύπνου χρειάζεται κάποιος; Εξαρτάται από τον οργανισμό. Εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε τον εαυτό μας και πότε αισθανόμαστε ξεκούραστοι», πρόσθεσε η δρ. Αμφιλοχίου.

Μεγάλη επιδημιολογική έρευνα στις ΗΠΑ (National Sleep Foundation) το 2002 έδειξε ότι το 1/3 χρειάζεται τουλάχιστον 8 ώρες ύπνου για να μην αισθάνεται υπνηλία την επομένη, ενώ κοιμούνται κατά μέσον όρο 6,9 ώρες τις καθημερινές και 7,5 τα Σαββατοκύριακα

Όπως προκύπτει από επιστημονικές μελέτες, οι άνθρωποι κοιμούνται πλεόν 1 ½ ώρα λιγότερο σε σύγκριση με έναν αιώνα πριν. Και εκτός από τους σύγχρονους ρυθμούς ζωής που εμποδίζουν ολοένα και περισσότερους ανθρώπους να απολαύσουν έναν ήσυχο βραδινό ύπνο, η οικονομική κρίση είναι ακόμη ένας παράγοντας που ξαγρυπνάει τους ανθρώπους σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Συγκεκριμένα, το 2009 στις ΗΠΑ παρατηρήθηκε κατά 30% αύξηση των επισκέψεων στους γιατρούς κυρίως για αϋπνία. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουνότιαντίστοιχο φαινόμενοέχουμε και στη χώρα μας κυρίως από ανέργους ηλικίας 35 με 55 χρόνων.

«Πράγματι το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα μεγάλο και οι επιπτώσεις του έχουν σοβαρότατες συνέπειες στη ζωή του ανθρώπου με άμεσο αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο» σημείωσε ο πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών,Καθηγητήςκ Αθανάσιος Σκουτέλης, αναφερόμενος στις διαταραχές του ύπνου.

«Δυστυχώς, συμπλήρωσε ο κ Σκουτέλης, μέχρι σήμερα δεν έχει αξιολογηθεί σωστά και δεν έχει υπολογιστεί το τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό του κόστος».

Οι «αρρώστιες» του ύπνου

Αϋπνία

Η πιο συχνή διαταραχή του ύπνου είναι η αϋπνία. Το 14% του πληθυσμού υποφέρει από τον εφιάλτη της χρόνιας αϋπνίας, ενώ 1 στους 2 ή 3 ενήλικες θα παρουσιάσει αϋπνία σε κάποια φάση της ζωής του. Δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος προσδιορισμού της. Ο πάσχων αναφέρει την υποκειμενική του αίσθηση. Διακρίνεται δε σε:

* αϋπνία, τύπου επελεύσεως (όταν αργεί να έρθει ο ύπνος)

* αϋπνία, τύπου διακρατήσεως (όταν ξυπνά στη μέση της νύχτας και δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί)

* αϋπνία, τύπου αφυπνίσεως (όταν ξυπνά πολύ νωρίς)

Οι συνέπειες της αϋπνίας είναι η υπνηλία και η μείωση λειτουργικότητας την επόμενη μέρα. Η θεραπευτική αντιμετώπιση περιλαμβάνει:

* φαρμακευτική αγωγή, για περιορισμένο διάστημα λίγων εβδομάδων

* συμπεριφορικές -γνωσιακές θεραπείες (υγιεινή του ύπνου οπωσδήποτε)

* εναλλακτικές θεραπείες (βελονισμός, ομοιοπαθητική)

Σύνδρομο Άπνοιας – Υπόπνοιας Ύπνου

Το σύνδρομο άπνοιας- υπόπνοιας ύπνου ταλαιπωρεί 4% των ανδρών και 2% των γυναικών και αποτελεί τηνπιο συχνή οργανική αιτία υπνηλίας. Ευτυχώς ειδοποιεί συνήθως τον ασθενή και τους οικείους του θορυβωδώς. Παρουσιάζει έντονο ροχαλητό στη διάρκεια του ύπνου και κόπωση την ημέρα, που ΔΕΝ δικαιολογείται από την εργασία ή τις άλλες δραστηριότητες. Ακόμη παρουσιάζει υπνηλία παρότι ό ασθενής έχει κοιμηθεί αρκετές ώρες.

Επίσης η άπνοια συνδέεται με αρτηριακή υπέρταση, έμφραγμα, εγκεφαλικό, αρρυθμία, αλλά και κατάθλιψη, διαταραχές μνήμης, κρίσης, συγκέντρωσης, καθώς και με σεξουαλικές διαταραχές κυρίως στους άνδρες.

Η πιο σημαντική όμως επίπτωση του συνδρόμου, κυρίως λόγω της υπνηλίας που προκαλεί, είναι ο αυξημένος κίνδυνος τροχαίων ατυχημάτων. Σε έρευνα που διεξήχθη από τη Μονάδα Ύπνου του Σισμανογλείου Νοσοκομείου με ερωτηματολόγια σε ασθενείς με σοβαρή άπνοια, το 60% παραδέχτηκαν υπνηλία στην οδήγηση, ενώ το 15% είχε τροχαίο ατύχημα (πραγματικό ή βγήκε από το δρόμο).

Η θεραπευτική αντιμετώπιση περιλαμβάνει οδηγίες για την αποφυγή των προδιαθεσικών παραγόντων, εφαρμογή ενδοστοματικών συσκευών και σε βαρύτερες μορφές εφαρμογή συσκευών θετικής πίεσης CPAP ή BiPAP. Σπανίως και σε ειδικές καταστάσεις μπορεί να προταθεί χειρουργική θεραπεία.

H διαταραχή ύπνου λόγω εργασίας σε βάρδιες

Αφορά το 10% των εργαζομένων σε βάρδιες που περιλαμβάνουν οπωσδήποτε νύχτα. Εδώ θεραπευτικά τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα διότι δεν είναι πάντα εύκολο να αλλάξει, ο ασθενής, εργασία. Έτσι χορηγούνται φάρμακα που επάγουν την εγρήγορση 30-60 min πριν την εργασία, που συνδυάζονται ενδεχομένως με αντιμετώπιση της αϋπνίας που παρατηρείται όταν επιθυμεί να κοιμηθεί την ημέρα

Όταν μας λείπει ύπνος…

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, οι αυξημένες υποχρεώσεις, η ανασφάλεια που προκαλεί η οικονομική κρίση αναγκάζουν τους ανθρώπους να κοιμούνται λιγότερες ώρες από εκείνες που χρειάζεται ο οργανισμός τους.

Οι βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις περιλαμβάνουν:

* Μειωμένη εγρήγορση την επόμενη ημέρα

* 1½ ώρα απώλεια ύπνου οδηγεί σε 32% μείωση εγρήγορσης

* διαταραχές μνήμης, ικανότητας σκέψης, συνειρμών, διαχείρισηςπληροφορίας

* διπλάσιο κίνδυνο για επαγγελματικό ατύχημα

* μειωμένη δραστηριότητα ανοσοποιητικού συστήματος

Οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις περιλαμβάνουν:

* αρτηριακή υπέρταση

* συσχέτιση με στεφανιαία νόσο μέσω αυξημένης CRP

* προδιάθεση για ανάπτυξη σακχαρώδους διαβήτη

* ψυχικές διαταραχές όπως κατάθλιψη

* μείωση διανοητικής ικανότητας

* αυξημένος κίνδυνος θνητότητας

* προβλήματα στη σχέση με σύντροφο

* παχυσαρκία

* μη ασφαλή οδήγηση – τροχαία

Πηγή: ΝΕΑ

Κρύβουν το στρες για να μην απολυθούν

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Υπό καθεστώς τρόμου δουλεύουν πλέον οι περισσότεροι εργαζόμενοι, φτάνοντας στο σημείο να μην παίρνουν καν αναρρωτική άδεια φοβούμενοι ότι θα απολυθούν, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Ο βρετανικός οργανισμός ψυχικής υγείας Mind πήρε συνεντεύξεις από 2.000 εργαζόμενους για τις παρούσες συνθήκες εργασίας τους, διαπιστώνοντας πως στα δύο τρίτα των περιπτώσεων η δουλειά έχει γίνει πιο εντατική και οι προϊστάμενοι πιο απαιτητικοί.

Επιπλέον, ο ένας στους τρεις δήλωσε πως τον αγχώνουν πολύ οι περικοπές στη δουλειά του, ενώ το 48% δήλωσαν πως προτιμούν να πηγαίνουν άρρωστοι στη δουλειά παρά να λείψουν έστω και μία μέρα διότι φοβούνται ότι θα απολυθούν.

Παρ’ ότι όμως το 60% είπαν πως νιώθουν πλέον καταβεβλημένοι έως καταθλιπτικοί από το εργασιακό στρες, ο ένας στους πέντε είπαν πως δεν λένε τίποτα για ό,τι νιώθουν, διότι πιστεύουν πως αν το κάνουν θα απολυθούν.

Όντως, η έρευνα έδειξε πως απ’ όσους είπαν στους προϊσταμένους τους πως έχουν πρόβλημα, το 22% απολύθηκαν ή παραιτήθηκαν.

Οι εκπρόσωποι του Mind έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου, τονίζοντας πως τα προβλήματα ψυχικής υγείας των εργαζομένων έχουν πλέον φτάσει σε ανησυχητικό επίπεδο, με τις περικοπές και την απώλεια των θέσεων εργασίας να τους συνθλίβουν ψυχικά.

Οι εργαζόμενοι πλήττονται επίσης από την εντατικοποίηση της εργασίας, τους μη ρεαλιστικούς στόχους και τους κακούς μάνατζερ.

«Η αρνητικότητα που εξακολουθεί να περιβάλλει το εργασιακό στρες και τα προβλήματα ψυχικής υγείας είναι ανεπίτρεπτη στην σύγχρονη εποχή», δήλωσε ο εκτελεστικός διευθυντής του Mind κ. Πωλ Φάρμερ.

«Η πίεση και το στρες μπορεί να αποτελεί μέρος της εργασιακής ζωής, αλλά το να μην δέχονται οι επιχειρήσεις πως όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια όρια, είναι ένα λάθος που τους κοστίζει εκατομμύρια. Το στίγμα είναι τόσο μεγάλο, που οι εργαζόμενοι φοβούνται πως αν τολμήσουν να μιλήσουν για το στρες, θα χάσουν τη δουλειά τους».

Και συνέχισε: «Τα προβλήματα ψυχικής υγείας υπάρχουν σε όλους τους εργασιακούς χώρους, αλλά προς το παρόν λιμνάζουν δίχως να κάνουν κάτι οι επιχειρήσεις για να τα αντιμετωπίσουν».

Ο κ. Φάρμερ τόνισε πως αν θέλουν να πάψουν να χάνουν χρήματα οι επιχειρήσεις, πρέπει να φροντίσουν να είναι το προσωπικό τους ευτυχισμένο, κάνοντας συχνά διαλείμματα και έχοντας τη δυνατότητα να μιλάει για τις πιέσεις που νιώθει στη δουλειά του.

«Οι – λιγοστές προς το παρόν – επιχειρήσεις που ήδη εφαρμόζουν τέτοιες τακτικές, βλέπουν ήδη το όφελος, με τις αναρρωτικές άδειες να μειώνονται, το κόστος να περιστέλλεται και το προσωπικό τους να είναι παραγωγικό και πιστό σε αυτές», πρόσθεσε. «Είναι ώρα να αλλάξουν όλοι οι εργοδότες την στάση τους απέναντι στα προβλήματα ψυχικής υγείας που σχετίζονται με τη δουλειά».

Πηγή: ΝΕΑ

Το ψυχογενετικό σύστημα: Μια νέα προσέγγιση στις ανθρώπινες σχέσεις...

Γράφει η Παρασκευή Πάλμου 
(MSc Clinical Psychology)

Από τη γέννηση μας καθώς και σε όλη την πορεία εξέλιξης του εαυτού μας ερχόμαστε σε μια επαφή με τα “θέλω” μας και πολύ νωρίς συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε όλες μας τις επιθυμίες. Ξαφνικά κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε ότι μας περιορίζουν χιλιάδες επιβεβλημένα “πρέπει” τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τις δικές μας ανάγκες.
Από την πλέον γνωστή άποψη ότι τα αγόρια δεν πρέπει να κλαίνε και χιλιάδες άλλες άκαμπτες και...
σκληρές πεποιθήσεις σε σχέση με ποία πρέπει να είναι τα σωστά χαρακτηριστικά ενός άξιου εκπροσώπου του κάθε φύλου. Μπορούν να δημιουργηθούν άκρως επικίνδυνα κοινωνικά εμφυτέυματα τα οποία εμποδίζουν την ικανότητα του ανθρώπου να εξελίξει τις πραγματικές του ικανότητες και να έρθει σε επαφή με τον αυθεντικό του εαυτό.
Το ψυχογενετικό σύστημα είναι μια πολύ καινούργια προσέγγιση η οποία δημιουργήθηκε από την Anne Teachworth το 1991. Έχει τις βάσεις του στις ψυχοθεραπευτικές πρακτικές και προσπαθεί να προσφέρει λύσεις στα προβλήματα που αναπτύσσονται στις σχέσεις τον ζευγαριών. Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι σε κάθε μας σχέση προσπαθούμε ουσιαστικά να επανεφεύρουμε ένα δυσλειτουργικό ρόλο μέσα σε μια σχέση παρόμοιο με αυτόν που έχουμε βιώσει από τους γονείς μας. Το σύστημα αυτό βασίζεται αρκετά στην ανάλυση των ενδοβολών.
Η  ενδοβολή είναι ένας ψυχαναλυτικός όρος  ο οποίος δημιουργήθηκε για να περιγράψει το πώς έχουμε την τάση να υιοθετούμε ιδέεςσυμπεριφορές και αντιδράσειςαπό το περιβάλλον μας. Το πώς “καταπίνουμε” ότι μας δίνεται από τους γονείς μαςοι οποίοι είναι για πολλά χρόνια οι ανώτεροι εκπρόσωποι της έννοιας της εξουσίας.
Το χαρακτηριστικό των ενδοβολών είναι ότι επηρεάζουν υπερβολικά την πορεία της εξέλιξης της προσωπικότητας και εμποδίζουν το άτομο να ανακαλύψει τη δική του μοναδικότητα και να έρθει σε επαφή και ισορροπία με τον εαυτό τουμε αποτέλεσμα να ζει μια ζωή σαν ηθοποιός σε ένα σενάριο που έχουν γράψει οι άλλοι για αυτόν.
Το ψυχογενετικό σύστημα βοηθάει να κατανοήσουμε το γιατί διαλέγουμε τους συντρόφους που διαλέγουμε και ποια είναι τα κρυφά κίνητρα  για τις επιλογές μας αυτές. Μας βοηθάει να καταλάβουμε γιατί οι σχέσεις αλλάζουν μετά τη σεξουαλική επαφή. Γιατί κάποια ζευγάρια έχουν καλύτερη σχέση μεταξύ τους μετά το διαζύγιο. Γιατί μερικές φορές τα αντίθετα έλκονται και το λόγο που επιλέγουμε κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους για φίλους και άλλους για εραστές.
Μέσα από αυτή τη μέθοδο αντιλαμβανόμαστε το φαύλο κύκλο τον επιλογών μας και εκπαιδευόμαστε να μην επαναλαμβάνουμε συνεχεία τα ίδια καταστροφικά λάθηώστε να μην υποφέρουμε και από τις επικείμενες καταστροφικές συνέπειες τους.

Από το healthierworld.gr
Βιβλιογραφία
· Anne Teachworth. (1997) Why We Pick The Mates We Do. Gestalt Institute Press.
· Bud Feder and Ruth Ronall. (1997) A Living Legacy of Fritz and Laura Perls: Contemporary Case Studies. Bud Feder Publishing.

Βαρύ το πένθος για την καρδιά

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Τους μήνες έπειτα από τον χαμό ενός συντρόφου ή παιδιού, όσοι μένουν πίσω διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσουν σοβαρό καρδιακό επεισόδιο επειδή αυξάνονται οι καρδιακοί παλμοί τους και παρουσιάζουν συχνά αρρυθμίες, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Ο κίνδυνος αυτός τείνει να υποχωρεί έπειτα από 6 μήνες, είπαν αυστραλοί επιστήμονες στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας, που διεξάγεται στο Σικάγο.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ παρακολούθησαν την καρδιολογική υγεία 78 εθελοντών, ηλικίας άνω των 33 ετών, οι οποίοι πρόσφατα είχαν χάσει τον σύντροφο ή το παιδί τους, καθώς και ισάριθμων, μη πενθούντων εθελοντών. Επιπλέον, κατέγραφαν το άγχος και την κατάθλιψη που ένιωθαν.

Όλοι οι πενθούντες είχαν χάσει τον σύντροφο ή το παιδί τους δύο εβδομάδες πριν συμφωνήσουν να συμμετάσχουν στη νέα μελέτη. Οι ερευνητές τους ζήτησαν να υποβληθούν σε 24ωρη καταγραφή της καρδιακής λειτουργίας τους με ειδικά μόνιτορ (λέγονται χόλτερ).

Όπως έδειξε η 24ωρη καταγραφή, η καρδιά των εθελοντών που πενθούσαν κτυπούσε λίγο πιο γρήγορα απ’ ό,τι των υπολοίπων - κατά μέσον όρο 75 φορές το λεπτό έναντι 70,7. Το ανησυχητικό όμως ήταν πως οι εθελοντές που πενθούσαν παρουσίαζαν με διπλάσια συχνότητα ταχυκαρδία, δηλαδή επιτάχυνση της καρδιακής λειτουργίας τους σε παθολογικά επίπεδα.

Η ταχυκαρδία από μόνη της δεν προκαλεί σοβαρό πρόβλημα σε έναν υγιή άνθρωπο – ει μη τι άλλο, αποτελεί και φυσιολογική συνέπεια του έντονου στρες και άγχους που δεν οφείλεται στο πένθος. Σε ανθρώπους, όμως, που έχουν προϋπάρχοντα καρδιολογικά προβλήματα, μπορεί να προκαλέσει έμφραγμα.

«Αν και όταν πενθούμε το μόνο που σκεφτόμαστε είναι ο άνθρωπος που χάσαμε, δεν πρέπει να αμελούμε τον εαυτό μας», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Τόμας Μπάκλυ, από τη Νοσηλευτική Σχολή του πανεπιστημίου.

«Ειδικά αν κάποιος πάσχει ήδη από καρδιαγγειακά προβλήματα, πρέπει να έχει το νου του, ώστε να ζητήσει αμέσως ιατρική βοήθεια εάν νιώσει κάποιο καρδιολογικό σύμπτωμα».

Τα καλά νέα είναι πως έπειτα από 6 μήνες, η καρδιολογική λειτουργία των πενθούντων είχε επιστρέψει στα φυσιολογικά όρια.

Όσον αφορά τα επίπεδα της κατάθλιψης, αυτά ήταν αρχικά τετραπλάσια στους εθελοντές που πενθούσαν και μολονότι μειώθηκαν λίγο με το πέρασμα του χρόνου, στους 6 μήνες εξακολουθούσαν να είναι πάρα πολλά – τριπλάσια απ’ ό,τι μεταξύ των εθελοντών που δεν πενθούσαν. 

Πηγή: ΝΕΑ

Οι «σκοτεινότεροι υπονομευτές» της ψυχικής υγείας

Της Μυρσίνης Κωστοπούλου

Οι Eλληνες αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας;

Στην Ελλάδα συμβαίνει περίπου ό,τι και στον υπόλοιπο κόσμο. Με βάση τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, η σχιζοφρένεια και η κατάθλιψη είναι τα δύο πιο σοβαρά νοσήματα σήμερα. Αν η ψυχική υγεία ορίζεται ως η αναγκαία εκείνη ικανότητα του ατόμου να αγαπά και να εργάζεται, τότε η κατάθλιψη και η σχιζοφρένεια είναι οι σκοτεινότεροι υπονομευτές.
Με βάση τον δείκτη βαρύτητας, η κατάθλιψη είναι η 4η στη σειρά σήμερα και η 2η ασθένεια μέχρι το 2020. Θίγει όλες τις ηλικίες. Παρατηρείται στο 6%-7% του γενικού πληθυσμού, με διπλάσιο ποσοστό να πλήττει τις γυναίκες.

Χαρακτηριστικά της συμπτώματα είναι η μελαγχολική διάθεση, η ενοχή και το αίσθημα αναξιότητας, σωματικά ενοχλήματα, η έλλειψη ελπίδας, οι σκέψεις θανάτου. Ο πάσχων ζει μία «νεκρή» ζωή. Οι επιπτώσεις της βαρύτατες: αναπηρία, κοινωνική δυσλειτουργία, χαμηλή ποιότητα ζωής, απώλεια ζωής...

Η σχιζοφρένεια είναι η πιο βαριά και συνάμα αινιγματική ψυχική διαταραχή. Αν και όχι τόσο συχνή όσο οι άλλες ψυχικές ασθένειες (1%), έχει τεράστιες επιπτώσεις ψυχικές και κοινωνικές. Διαταράσσει την επαφή του ατόμου με την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα εκείνο να μην μπορεί να διαχωρίσει τις αληθινές από τις ψευδείς εμπειρίες. Ο πάσχων αντιλαμβάνεται πράγματα που δεν υπάρχουν (ψευδαισθήσεις) και κατέχει ψευδείς πίστεις που δεν υπόκεινται στη λογική (παραλήρημα). Η ιδιορρυθμία του πάσχοντος στην επικοινωνία οδηγεί σε απομόνωση, σε κοινωνικό στιγματισμό, στην εδραίωση του στίγματος της «τρέλας».
Ποιες είναι οι σύγχρονες αναπαραστάσεις του μέσου έλληνα για την ψυχική ασθένεια;
Η «εξελιγμένη» εποχή μας συνεχίζει να ενεργοποιεί προκαταλήψεις και φόβους για τις ψυχικές ασθένειες («ο σχιζοφρενής δολοφόνος», «η κατάθλιψη είναι αδυναμία χαρακτήρα» κ.λπ.). Το στίγμα, δηλαδή, σε όλο του το μεγαλείο. Μυθολογικές και δαιμονολογικές προεκτάσεις αποδίδονται στους ασθενείς, ο ψυχικός πόνος και η αποδιοργάνωση εκλαϊκίζονται, ευτελίζοντας την ποιότητα της ζωής των πασχόντων και των οικογενειών τους. Μια εύθραυστη αυτοεικόνα, όμως, μπορεί να συμβάλει στην επιδείνωση της ψυχικής διαταραχής, λόγω της έλλειψης κινήτρου του ατόμου ως προς τη δυνατότητά του να παρέμβει στο πρόβλημά του. {APNEA}

Οχι! Ο ασθενής με σχιζοφρένεια δεν είναι βίαιος ή επικίνδυνος, δεν έχει διχασμένη προσωπικότητα, δεν είναι δαιμονισμένος (o John Nash, μαθηματικός, βραβείο Νομπέλ 1994, διεγνώσθη με σχιζοφρένεια). Ο ασθενής με κατάθλιψη δεν είναι αδύναμος, βρίσκεται σε μία κατάσταση «πένθους», αποθάρρυνσης και απώλειας ελπίδας για το μέλλον του.

Οι σύγχρονες εξελίξεις στην ψυχοφαρμακολογία και στην ψυχοθεραπεία έχουν συμβάλει σε σημαντικά ποσοστά θεραπευτικής επιτυχίας. Η κατάθλιψη είναι πλέον αντιμετωπίσιμη, ενώ στη σχιζοφρένεια είναι δυνατή η μείωση των συμπτωμάτων και η πρόληψη των μελλοντικών υποτροπών.

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία

Η απώλεια εισοδήματος φέρνει ψυχικές διαταραχές

Οι άνθρωποι που υφίστανται μείωση του εισοδήματός τους, είναι πιθανότερο να υποφέρουν από κατάθλιψη, αγχωτικές διαταραχές και κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη επίσης διαπίστωσε ότι όσοι ανήκουν στην χαμηλότερη εισοδηματική κατηγορία, εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά αποπειρών αυτοκτονίας και περισσότερες διαταραχές προσωπικότητας σε σχέση με όσους βρίσκονται στα ανώτερα εισοδηματικά κλιμάκια.

Μια δεύτερη μελέτη, επίσης καναδική, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανεργία αυξάνει τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου κατά 63%.

Οι ερευνητές μελέτησαν περίπου 35.000 ενήλικους σε διάστημα τριών ετών και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το χαμηλότερο εισόδημα (ιδίως αν είναι κάτω από περίπου 15.000 ευρώ το χρόνο) συνδέεται με μια μεγάλη γκάμα ψυχολογικών προβλημάτων, σε σχέση με όσους βγάζουν τουλάχιστον 52.000 ευρώ ετησίως, που εμφανίζουν πολύ λιγότερα προβλήματα προσωπικότητας, αντικοινωνικότητας κ.α.

Πηγή: ΑΠΕ- ΜΠΕ

Λάθος το «δουλειά να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι»

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Το να έχει κανείς μια κακή, περιορισμένης διάρκειας ή χαμηλά αμειβόμενη δουλειά μπορεί να βλάψει την ψυχική του υγεία περισσότερο απ’ ό,τι η ανεργία, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Επιστήμονες ανέλυσαν στοιχεία από περισσότερους από 7.000 εθελοντές από την Αυστραλία και επιβεβαίωσαν κατ’ αρχήν ότι η ανεργία αποτελεί πλήγμα για την ψυχική ευεξία.

Με μεγάλη τους έκπληξη, ωστόσο, διαπίστωσαν πως η έκφραση «δουλειά να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι» δεν ευσταθεί, καθώς υπέφεραν περισσότερο κι απ’ τους ανέργους όσοι εθελοντές βρίσκονταν σε δουλειές στις οποίες αμείβονταν λίγο, περνούσαν τα πάνδεινα από τους συναδέλφους και/ή τους προϊσταμένους τους ή ήταν με σύμβαση ορισμένου χρόνου.

Στην πραγματικότητα, την μεγαλύτερη μείωση στην ψυχική τους υγεία παρουσίασαν με το πέρασμα του χρόνου όσοι εθελοντές είχαν τις δουλειές με την χαμηλότερη ποιότητα.

Επιπλέον, οι ερευνητές ανακάλυψαν απ’ ευθείας συσχέτιση ανάμεσα στον αριθμό των δυσάρεστων εργασιακών συνθηκών και της ψυχικής υγείας, με κάθε ένα πρόβλημα που αύξανε την δυσαρέσκειά τους από την δουλειά τους, να χειροτερεύει και την βαθμολογία της ψυχικής ευεξίας τους σε μια ειδική κλίμακα.

Ακόμα και για τους ανέργους, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της δουλειάς που έβρισκαν επηρέαζαν τα οφέλη στην ψυχική τους υγεία. Όσοι βρήκαν μια δουλειά με πολλά ποιοτικά χαρακτηριστικά παρουσίασαν βελτίωση κατά 3 βαθμούς στην ψυχική ευεξία τους, ενώ όσοι βρήκαν μια δουλειά με φτωχά ποιοτικά χαρακτηριστικά παρουσίασαν μείωση κατά 5,6 βαθμούς!

«Οι εργασιακές πολιτικές βασίζονται στο αξίωμα ότι η οποιαδήποτε δουλειά είναι προτιμότερη από τη μη δουλειά, με την πεποίθηση ότι η δουλειά ευνοεί την οικονομική αλλά και την προσωπική ευεξία», γράφουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση «Επαγγελματική & Περιβαλλοντική Ιατρική» (OEM).

«Ωστόσο η μελέτη μας δείχνει πως η ποιότητα της δουλειάς αποτελεί καθοριστικό παράγοντα, ο οποίος θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν κατά τον σχεδιασμό και την υλοποίηση των πολιτικών απασχόλησης».

Πηγή: ΝΕΑ

Πότε και πώς ωφελεί η ψυχοθεραπεία

Της Μυρσίνης Κωστοπούλου

Η ψυχοθεραπεία περιλαµβάνει τη θεραπεία ψυχικών και διαπροσωπικών δυσκολιών µέσω της χρήσης ψυχολογικών µεθόδων. Η εποικοδοµητική χρήση του λόγου για την ανάλυση, την επεξεργασία και την επικοινωνία µεταξύ θεραπευτή και θεραπευόµενου αποτελεί κεντρικό εργαλείο στην ψυχοθεραπεία. «Ψυχοθεραπείες» υπάρχουν πολλές (π.χ. γνωσιακή - συµπεριφορική, υποστηρικτική, οµαδική, ψυχοδυναµική, πελατοκεντρική, συστεµική θεραπεία) και παρέχονται από κλινικά εκπαιδευµένους ψυχολόγους ή ψυχιάτρους.
Η ψυχοθεραπεία, όχι ως πανάκεια, αλλά ως διαδικασία κατανόησης του εαυτού µας που θα συµβάλει στην αποτελεσµατικότερη διαχείριση των εσωτερικών και διαπροσωπικών προβληµάτων, προτείνεται στις ακόλουθες περιπτώσεις:
* Κατάθλιψη, άγχος, φοβίες, εµµονές, ψυχαναγκασµοί, χρόνιες ψυχιατρικές διαταραχές
* Δυσκολίες στον ύπνο, τη λήψη τροφής, τη σεξουαλική λειτουργία, καταχρήσεις
* Προβλήµατα στην επικοινωνία µε τον σύντροφο
* Διαχείριση συµβολικών και πραγµατικών απωλειών
* Χαµηλή αυτοεκτίµηση
* Αναστολές στην εκπλήρωση των προσωπικών επιθυµιών
* Υπαρξιακά ερωτήµατα που οδηγούν σε χρόνιο αίσθηµα αδιεξόδου
* Βαθιά ριζωµένο αίσθηµα µοναξιάς και αποµόνωση

Καταλυτικό ρόλο διαδραµατίζει η ποιότητα της θεραπευτικής σχέσης ανάµεσα σε θεραπευτή και θεραπευόµενο. Η δύναµη της επιθυµίας του ίδιου του ατόµου να αλλάξει αποτελεί σηµαντικό µοχλό αλλαγής.
Ερευνες αποτελεσµατικότητας βρίσκουν σηµαντική µείωση κλινικών συµπτωµάτων, όπως π.χ. άγχος, κατάθλιψη, ψυχοσωµατικές εκδηλώσεις. Μπορεί να συµβάλει επίσης στην αλλαγή των µέχρι τώρα στάσεων και αντιλήψεων για τον εαυτό µας και σε ένα αίσθηµα «ολοκλήρωσης» του «εγώ». Την αυτονοµία και την αυτοεκτίµηση οι περισσότεροι θεραπευόµενοι αντλούν µέσα από το ταξίδι της ψυχοθεραπείας.
Η αλλαγή δυσλειτουργικών συµπεριφορών επίσης µπορεί να επιτευχθεί (π.χ. καταχρήσεις, ξεσπάσµατα θυµού, λάθος επιλογές συντρόφων) όπως και η προσαρµοστικότερη διαπροσωπική συµπεριφορά, η οποία συνήθως οδηγεί στο χτίσιµο νέωνκαι υγιέστερων σχέσεων µε τους σηµαντικούς «άλλους».
Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια (Ph.D.)

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία

Κοιμάμαι καλά, είμαι καλά!: Ύπνος και Συναισθηματική Υγεία

Πηγή:Δρ Μάλλιαρης

 
21 Μαρτίου, Παγκόσμια ημέρα ύπνου, ημέρα ενημέρωσης και αφύπνισης του κοινού για θέματα σχετικά με τον ύπνο μας.
Τι σχέση έχει όμως ο ύπνος με τη συναισθηματική μας υγεία και συγκεκριμένα με τη διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη);
Για όσους δεν γνωρίζουν, η διπολική διαταραχή ή πιο παλιά μανιοκατάθλιψη είναι μία από τις πιο σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές, επηρεάζει τουλάχιστον 100.000 ανθρώπους στη χώρα μας και χαρακτηρίζεται από περιόδους βαριάς κατάθλιψης που εναλλάσσονται από περιόδους μανίας. Σε φάσεις κατάθλιψης οι ασθενείς βιώνουν μία συνεχόμενα πεσμένη διάθεση, έλλειψη και μείωση ενδιαφερόντων και ενεργητικότητας, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ενοχές, διαταραχή στον ύπνο και στη κίνηση και πολλές φορές αυτοκτονικές ιδέες. Στη φάση της μανίας η διάθεση είναι ανεβασμένη (με πολύ ανεξήγητη χαρά ή θυμό), η αυτοεκτίμηση ανεβαίνει σε βαθμό μεγαλομανίας, οι ηθικοί φραγμοί χάνονται, η ενεργητικότητα είναι υψηλή και παρατηρείται επίσης διαταραχή στον ύπνο και στη κίνηση.
Η ανακοίνωση του υπουργείου υγείας σχετικά με τη παγκόσμια ημέρα ύπνου μιλάει για τις διάφορες διαταραχές του ύπνου καθώς και για τις επιπτώσεις των διαταραχών αυτών στη γενικότερη υγεία μας. Η διαταραχή του ύπνου όμως αποτελεί και ένα από τα πιο σημαντικά συμπτώματα των φάσεων της διπολικής διαταραχής – της κατάθλιψης και της μανίας. Ο ύπνος διαταράσσεται και στις δύο φάσεις αλλά είναι σημαντικό να καταλάβουμε το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο διαταράσσεται από φάση σε φάση.
Κοιτώντας τα διαγνωστικά κριτήρια της κατάθλιψης βλέπουμε ότι η αϋπνία και η υπερυπνηλία αναφέρονται ως βασικά συμπτώματα. Σε κλίμακες που μετράνε τη σοβαρότητα της κατάθλιψης, η διαταραχή του ύπνου εξετάζεται στην έναρξή του (αδυνατούμε να μας πάρει ο ύπνος), στη διάρκειά του (ξυπνάμε κατά τη διάρκεια του ύπνου), και στη λήξη του (ξυπνάμε νωρίτερα από ότι συνηθίζουμε). Επίσης σε καταθλιπτικούς ασθενείς που δεν εμφανίζεται αϋπνία είναι πολύ πιθανό να εμφανιστεί υπερυπνηλία. Ο ύπνος επιμηκύνεται και υπάρχουν έντονα αισθήματα ληθαργίας κατά τη διάρκεια της μέρας καθώς και συνεχόμενος ύπνος λόγω αδυναμίας και έλλειψη ενέργειας.
Όπως και να το δει κανείς όταν υπάρχει έντονη κατάθλιψη αυτή επίσης ακολουθείται με σημαντική διαταραχή στον ύπνο.
Στη φάση της μανίας η διαταραχή του ύπνου αλλάζει με έναν αρκετά σημαντικό τρόπο. Ο ασθενής αρχίζει να νοιώθει ότι έχει μειωμένη ανάγκη για ύπνο. Το σύμπτωμα εκφράζεται με πολύ διαφορετικό τρόπο από ότι στη κατάθλιψη γιατί έχουμε να κάνουμε με μείωση της ανάγκης ύπνου και όχι αδυναμία ύπνου. Ο καταθλιπτικός ασθενής νοιώθει ότι χρειάζεται τον ύπνο του και προσπαθεί να κοιμηθεί αλλά δεν μπορεί. Ο μανιακός έχει άλλα πράγματα να κάνει, η ενέργεια είναι αυξημένη και μαζί με την ανάγκη για ύπνο μειώνεται και ο χρόνος του ύπνου. Ενώ ο καταθλιπτικός ασθενής μετά από μία νύχτα που δεν θα έχει καταφέρει να κοιμηθεί καλά θα νοιώθει κουρασμένος, ο μανιακός ασθενής θα νοιώθει αρκετά καλά και ξεκούραστος.
Παρατηρούμε επίσης σημαντική μείωση ανάγκης και χρόνου ύπνου ακόμα και στα πιο χαμηλά επίπεδα μανίας (την λεγόμενη υπομανία) όπου ακόμα η λειτουργικότητα του ασθενή δεν έχει αρχίσει να επηρεάζεται και ο κόσμος γύρω του δεν νοιώθει ότι νοσεί. Ενώ στη φάση της μανίας μπορεί να έχουμε και παντελή έλλειψη ύπνου για μέρες, στην υπομανία ο ύπνος μπορεί να έχει μειωθεί στις 3-4 ώρες τη νύχτα αλλά και στις δύο φάσεις της μανίας ο ασθενής συνεχίζει να νοιώθει ξεκούραστος παρόλο που κοιμάται λιγότερο.
Έχοντας βέβαια καταλάβει τη σημαντική διαφορά μεταξύ της διαταραχής του ύπνου στη κατάθλιψη και στη μανία είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το θέμα του ύπνου στις διαταραχές της διάθεσης δεν είναι μόνο ένα απλό μέρος της συμπτωματολογίας τους. Τόσο στη κατάθλιψη όσο και στη διπολική διαταραχή ο ύπνος φαίνεται να έχει σημαντικό ρόλο στην παθογένεια των διαταραχών αυτών. Εάν και δεν υπάρχει κάποιο κοινά αποδεκτό και καθολικό μοντέλο καμίας ψυχικής διαταραχής (βιολογικό ή ψυχολογικό) υπάρχουν αρκετά μοντέλα που προσδιορίζουν τους παράγοντες που καθορίζουν τη πορεία αυτών των διαταραχών και ουσιαστικά μας βοηθάνε στην αντιμετώπισή τους με φαρμακευτικές και ψυχολογικές παρεμβάσεις.
Μελέτες που κοιτάνε τα συμπτώματα των διπολικών ασθενών προτού υποτροπιάσουν, καθολικά βρίσκουν ότι κυρίως για τα επεισόδια της μανίας το πιο σημαντικό σύμπτωμα που παρατηρείται πριν από την έναρξη μανιακών επεισοδίων είναι η μείωση του ύπνου. Τέτοιου είδους συμπτώματα, τα οποία τα ονομάζουμε προδρομικά, είναι πολύ σημαντικά γιατί μας βοηθάνε σε συνεργασία με τον ασθενή να μειώσουμε τη πιθανότητα ενός νέου ενδεχόμενου επεισοδίου. Έτσι αποφεύγουμε τις συνήθεις καταστροφικές συνέπειες ενός επεισοδίου καθώς και τον σημαντικό χρόνο που απαιτείται για να επανέλθει ο ασθενής. Δύο από τις πιο αποτελεσματικές ψυχολογικές θεραπείες των διπολικών ασθενών (γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, CBT therapy και διαπροσωπική και κοινωνικορυθμιστική θεραπεία, IPSRT therapy) έχουν ως βασικό επίκεντρό τους την αντιμετώπιση τέτοιων προδρομικών συμπτωμάτων και κυρίως την επαναφορά του ύπνου. Ακόμα και οι φαρμακευτικές αγωγές της διπολικής διαταραχής, για τις οποίες εάν και δεν γνωρίζουμε τον ακριβή τρόπο λειτουργίας τους αλλά γνωρίζουμε τη σημαντική αποτελεσματικότητά τους, βλέπουμε ότι επιφέρουν σημαντικές θετικές αλλαγές στον ύπνο του ασθενή.
Άλλα σημαντικά ευρήματα που δείχνουν τη σημαντικότητα του ύπνου στις διαταραχές της διάθεσης έχουν να κάνουν με τις πλέον αποδεδειγμένες αντικαταθλιπτικές επιδράσεις του ύπνου στη κατάθλιψη. Έχει αναπτυχθεί πλέον ένα αρκετά σημαντικό ερευνητικό και κλινικό έργο που ακούει στο όνομα της χρονοθεραπείας (chronotherapy) όπου επιχειρείται η θεραπεία των συναισθηματικών διαταραχών και κυρίως της κατάθλιψης με αλλαγές στα χρονικά όρια του ύπνου καθώς και στο χρόνο του χωρίς τη χρήση πάντα ψυχοφαρμάκων. Μειώνοντας εσκεμμένα το χρόνο του ύπνου των ασθενών που παρουσιάζουν υπερυπνηλία και κατάθλιψη, έχει βρεθεί ότι μειώνονται και αισθητά τα επίπεδα της κατάθλιψης. Ο κίνδυνος βέβαια με διπολικούς ασθενείς που παρουσιάζουν και αυτοί κατάθλιψη και ενδεχομένως και υπερυπνηλία είναι ότι μειώνοντας τον ύπνο τους μπορεί να μειωθεί μεν η κατάθλιψη αλλά αυξάνεται η πιθανότητα να εκδηλωθεί μανία. Πειραματικά έχει πλέον αποδειχθεί ότι η εσκεμμένη και συνεχόμενη μείωση ύπνου σε ασθενείς με διπολική διαταραχή θα επιφέρει την εκδήλωση μανίας.
Η αναγνώριση και κατανόηση της σχέσης του ύπνου με τις συναισθηματικές διαταραχές και με τη διπολική διαταραχή συγκεκριμένα, μας βοηθάει στη καλύτερη αντιμετώπισή τους.
Έχοντας υπόψη μας το τίτλο αυτού του άρθρου “Κοιμάμαι καλά, είμαι καλά” οι παρακάτω συμβουλές μπορεί να βοηθήσουν τον ύπνο σας, ειδικά εάν είστε διπολικός ασθενής.
1. Μεριμνήστε ώστε να διατηρείτε μία σταθερή ρουτίνα στον ύπνο σας και να κοιμάστε κυρίως το βράδυ.
2. Μεριμνήστε ώστε να διατηρείτε επίσης σταθερές ώρες ύπνου – 7 με 9 ώρες και κυρίως προσέχετε για αυξομειώσεις στις συνηθισμένες σας ώρες.
3. Αποφύγετε τη χρήση ψυχοδιεργετικών ουσιών που μπορεί να σας μειώσουν τον ύπνο σας και να σας αυξήσουν και τα επίπεδα του στρες (καφεΐνη, αμφεταμίνες κτλ).
4. Κοιτάξτε να έχετε απόλυτο σκοτάδι και ησυχία στο δωμάτιο που κοιμάστε και αποφύγετε πράγματα που μπορεί να σας αποσπούν τη προσοχή σας (κινητά και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές).
5. Ο χώρος του ύπνου σας είναι σημαντικό να χρησιμοποιείται μόνο για τον ύπνο σας. Έτσι μαθαίνει ο οργανισμός σας ότι ΕΔΟ σε αυτό το χώρο μπαίνετε για ύπνο και μόνο για αυτό.
6. Αποφύγετε πολλές αναπαύσεις και ύπνο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κάντε τις περισσότερες δραστηριότητές σας την ημέρα ώστε να έχετε κουραστεί αρκετά μέχρι το τέλος της ημέρας.
7. Αποφύγετε πολλές νυχτερινές και συνεχόμενες εξόδους κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που θα σας απορυθμίσουν τους κύκλους του ύπνου σας.
8. Αποφύγετε δουλειές που έχουν νυχτερινά ωράρια εργασίας όσο και ελκυστικές και εάν είναι ή τις έχετε ανάγκη. Η υγεία σας  είναι πάντα πιο σημαντική.
9. Έχετε το νου σας όταν αρρωσταίνετε (γρίπη, πυρετό κτλ) μιας και τέτοιες ασθένειες θα αλλάξουν τις δραστηριότητές σας μέσα στη μέρα και συνεπώς και τον ύπνο σας.
10. Επικοινωνήστε με τους θεραπευτές σας όταν δείτε ότι ο χρόνος του ύπνου σας έχει αρχίσει να μειώνεται ή να αυξάνεται σημαντικά (3+ ώρες) και συνεχόμενα (3-4+ μέρες). Κάντε χρήση υπνωτικών φαρμάκων αλλά όχι μόνοι σας και όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τέτοια φάρμακα εθίζουν και όπως όλα τα φάρμακα που εθίζουν χάνουν και την αποτελεσματικότητά τους.
Να θυμάστε, “Κοιμάμαι καλά, είμαι καλά”!
Διπολικά δικός σας,
Δρ. Γιάννης Μάλλιαρης
–
Ο Δρ. Γιάννης Μάλλιαρης, BSc., PhD. είναι κλινικός ψυχολόγος, διδάκτωρ του πανεπιστημίου του Λονδίνου και Πρόεδρος της Ελληνικής Διπολικής Οργάνωσης (ΕΔΟ, http://www.bipolar.gr, 210-8815970). Η ΕΔΟ είναι η πρώτη ΜΚΟ στην Ελλάδα με θέμα τη Διπολική διαταραχή και τη κατάθλιψη και ιδρύθηκε το 2008 στη μνήμη του Γεωργίου Μάλλιαρη, πατέρα, καθηγητή και διπολικού ασθενή. Ο Δρ. Μάλλιαρης και η ομάδα του εξειδικεύονται στη διάγνωση και θεραπεία των συναισθηματικών διαταραχών (http://www.drmalliaris.com) και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους μέσα από προγράμματα της ΕΔΟ.
υπ: ελεύθερη αναδημοσίευση του άρθρου ως έχει σε ηλεκτρονικό ή έντυπο μέσο με αναφορά στη πηγή.

Το κλάμα του μωρού δεν «αγγίζει» την καταθλιπτική μητέρα

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Οι νεαρές μητέρες που έχουν κατάθλιψη δεν είναι πιο επιθετικές με τα μωρά τους, όπως πολλοί νομίζουν. Αντιθέτως, ο εγκέφαλός τους δεν αντιδρά σε αυτά και είναι σαν να μην τις «αγγίζει» ούτε καν το κλάμα τους, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.
Η μελέτη είναι η πρώτη που γίνεται για να εξακριβωθεί πως αντιδρά στο κλάμα του μωρού ο εγκέφαλος των γυναικών, οι οποίες παθαίνουν κατάθλιψη μετά τη γέννησή του. Συνολικά, οι ερευνητές μελέτησαν τις εγκεφαλικές αντιδράσεις 22 εθελοντριών. Όλες υποβλήθηκαν σε μια εξελιγμένη μορφή μαγνητικής τομογραφίας, που λέγεται λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI).
Η εξέταση αυτή καταγράφει τις αλλαγές στην εγκεφαλική λειτουργία, με κάθε πιθανό ερέθισμα.
Όλες οι εθελόντριες είχαν αποκτήσει το πρώτο τους μωρό μέσα στους 18 μήνες που προηγήθηκαν της συμμετοχής τους στη μελέτη.
Όταν τα μωρά έκλαιγαν, ενεργοποιούνταν στις εθελόντριες δίχως κατάθλιψη τα τμήματα του εγκεφάλου που σχετίζονται με την επιβράβευση και την παρακίνηση - πράγμα απολύτως κατανοητό, σύμφωνα με τους ερευνητές, διότι ακούγοντας το κλάμα ήθελαν να τρέξουν να δουν τι συμβαίνει στο μωρό τους.
Στις εθελόντριες με επιλόχειο κατάθλιψη, όμως, «η αντίδραση αυτή δεν υπήρχε», είπε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Χάιντεμαρι Λόρεντ, επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Γουαϊόμινγκ. «Το εύρημα αυτό σημαίνει πως οι νέες μητέρες με κατάθλιψη δεν είναι αρνητικές απέναντι στα μωρά τους. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι δεν αντιδρούν ούτε θετικά ούτε αρνητικά».
Το κύριο μήνυμα από τη μελέτη, κατά την δρα Λόρεντ, είναι πως η επιλόχειος κατάθλιψη μπορεί να επηρεάσει για καιρό τη σχέση μητέρας-βρέφους, επειδή «μουδιάζει» τα συναισθήματα της μητέρας - και η ασθενής χρειάζεται πολλή προσπάθεια και κατάλληλη θεραπεία για να την ξεπεράσει.
Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Κοινωνική, Νοητική & Συναισθηματική Νευροεπιστήμη» (SCAN).

Πηγή : Web Only

Τα ΝΕΑ

Ο ψυχισμός του ανέργου

Η ανεργία  παραμένει ένα από τα σημαντικότερα ψυχοκοινωνικά προβλήματα στην Ελλάδα. Η έρευνα στον τομέα αυτό είναι εξαιρετικά ελλιπής. Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει τη δουλειά του. Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την ταυτότητά του, που δεν ξέρει τι να κάνει με το χρόνο, την οικογένειά του, τη ζωή, τον εαυτό του. Ένας άνεργος δεν είναι κάποιος που ψάχνει για δουλειά, είναι κάποιος που ψάχνει για στηρίγματα επιβίωσης. Μαζί με τη δουλειά χάνεις πολύ περισσότερα από οικονομικά αγαθά. Χάνεις την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπειά σου. Αρκεί να συλλογιστούμε πόσο εργασιοκεντρική είναι η κοινωνία μας. Η εργασιακή εξειδίκευση γίνεται γενική ταξινομική μήτρα. Χωρίς επαγγελματικές ιδιότητες, το άτομο δε σημαίνει τίποτα. Δεν είναι αναγνωρίσιμο, άρα δεν υπάρχει.  Έτσι η μελαγχολία και η κατάθλιψη είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ανεργία. Η απογοήτευση, η πικρία λόγω της ανεργίας σε συνδυασμό με την θέληση του ατόμου για εργασία δημιουργούν βαθύτατα αμφιθυμικά συναισθήματα που εκφράζονται μέσω συγκρούσεων, σεξουαλικών δυσλειτουργιών και τάσεων φυγής. Η αβεβαιότητα για το μέλλον δημιουργεί υψηλά επίπεδα στρες και άγχους που αγγίζουν να παρομοιάζονται με αυτά του πένθους. Δημιουργείται η αίσθηση της απώλειας του ελέγχου και των ονείρων για τη ζωή.  Η ημιαπασχόληση ή η απασχόληση σε χαμηλόμισθες ανασφάλιστες εργασίες μπορεί να μετριάζει για λίγο τα συμπτώματα αλλά δεν τα επουλώνει. Η κοινωνία πρέπει να κατανοήσει ότι μέσα από το επάγγελμα το άτομο κατοχυρώνει την υπαρξιακή του επιβίωση. Εύλογο είναι λοιπόν η ανεργία να επιφέρει σημαντικές ψυχικές διαταραχές. Ο ρόλος της οικογένειας, των φίλων και του συντρόφου είναι πολύ σημαντικός πλάι σε ένα άτομο άνεργο. Πρέπει να το υποστηρίζει και να του τονώνει την αυτοπεποίθηση. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις κρίνεται αναγκαία η συμβουλευτική στήριξη από κάποιον ειδικό ώστε το άτομο να επανεκτιμήσει τις προσωπικές του ικανότητες. Αγγελίδου Ασημίνα Ψυχολόγος Υγείας (Msc) - Παιδοψυχολόγος (Msc) Πηγή: e-psychology.gr/http://e-psychology.gr/work-psychology/571-o-psychismos-tou-anergou