Κοινωνία και Κατάθλιψη

Σωτήρης Τσιλίκας
Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής
Διευθυντής ΕΣΥ

Ας επιδιώκουμε την αξιοπρέπεια και ας σκεφτόμαστε τα παιδιά, που είναι το μέλλον.
Κατάθλιψη είναι ένα σύνδρομο, που χαρακτηρίζεται -μεταξύ άλλων - από την πολύ μεγάλη σε ποσότητα αλλά και σε διάρκεια θλίψη.
Θλίψη είναι συναισθηματική αντίδραση απέναντι στην..... απώλεια.
Δηλαδή η απώλεια, που ισοδυναμεί με ένα χτύπημα, μπορεί να προκαλέσει ψυχικό τραύμα. Έτσι εμφανίζεται η Κατάθλιψη, με ψυχικό πόνο, ψυχική «αιμορραγία», ενεργειακό «στράγγισμα», απόσυρση, και έγκλειση στον εαυτό.
Αν αντιδράσει ο οργανισμός και παραχθεί θυμός (καταστροφική ενέργεια), είτε ανέκφραστος σαν στάση, είτε εκφρασμένος σαν συμπεριφορά, αυτός ενστικτώδικα μπορεί να στραφεί και να στοχοποιήσει:
Α. Τον εαυτό (αυτοκτονία), θεωρώντας τον Εαυτό ανάξιο που δεν απέτρεψε την απώλεια, που του φέρει και τόσο πόνο, που δεν αντέχεται.
Β. Άλλους στόχους. Είτε αιτιολογικούς της απώλειας, είτε ευκαιριακούς, που απλώς ξεσπά εκεί εκτονωτικά ο θυμός (βλέπε γήπεδα).

Όμως, εκτός της κατάθλιψης και της αυτοκτονιακής κατάστασης στο άτομο, υπάρχει και η κατάθλιψη – αυτοκτονιακή κατάσταση στον συνολικό οργανισμό ομάδας ατόμων, αλλά και γενικότερα συγκεκριμένης κοινωνίας.
Όταν μια ομάδα έχει και θρηνεί απώλειες (ασφάλειας και αίσθηση ανασφάλειας, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά, απώλεια εργασίας, αδιέξοδα και απώλεια ελπίδας), αν δεν ξεπερασθεί κατ΄ αρχήν το πένθος και δεν επανέλθει η ελπίδα, τότε μπορεί να εμφανισθεί επιπλοκή (επιπεπλεγμένο πένθος) με κατάθλιψη. Ίσως να εμφανισθούν αυτοκτονιακή κατάσταση, με παραίτηση ή αντίθετα αυτοεπιθετικότητα. Ακόμα μπορεί να εμφανισθεί έκφραση - εκτόνωση της επιθετικότητας προς το περιβάλλον, με συνέπεια την αύξηση του κοινού εγκλήματος, το μουτζούρωμα τοίχων, μνημείων, έως την κοινωνική αναταραχή.
Τότε την ομάδα – Κοινωνία, την εκπροσωπούν και την εκφράζουν –για λογαριασμό της- ευαίσθητα μέλη της, που σαν αισθητήρες δείχνουν τις ανιχνευόμενες αρνητικές κοινωνικές παραμέτρους.
Προσοχή! Οι ιθύνοντες νόες στην κοινωνία χρειάζεται να προσέχουν τους αισθητήρες αυτούς, αν θέλουν να λένε ότι νοιάζονται για την κοινωνία. Εδώ δεν χρειάζεται λύπηση, ή ελεημοσύνη, ούτε η βία. Αντίθετα χρειάζεται ο σεβασμός και η μέριμνα για τα άτομα αυτά, που παίζουν το ρόλο του ανιχνευτήρα. Χρειάζεται να αντιμετωπίζονται όπως τα σεισμολογικά μηχανήματα από τους σεισμολόγους.
Σε «Επιδημία» αυτοκτονιών για τον ίδιο λόγο, από τα κρούσματα αυτά, η Κοινωνία, μέσω της Πολιτείας, χρειάζεται να εξετάσει αιτιολογικά το θέμα και να λάβει μέτρα για το σύνολο Κοινωνία.

Σε σχέση με τα ανωτέρω, σε μια κοινωνία, είναι πολύ σημαντικό όχι απλώς να επισημαίνονται, αλλά να ανιχνεύεται κατά τον επιστημονικό τρόπο, εντελώς συνειδητά και με χρήση της κοινής λογικής:
Το τρέχον ψυχολογικό κλίμα (θετικό, αρνητικό, η ελπίδα)
Οι τρέχουσες ιδέες (κοινή γνώμη) και
Οι εμφανιζόμενες συμπεριφορές

Από ποιους μπορεί και είναι απαραίτητο να γίνεται αυτό;
Από τους δημοσιογράφους (το κάνουν καλώς ή κακώς, έτσι κι αλλιώς), από τους κυβερνώντες, από τους ειδικούς και τον ενεργό πολίτη.

Επομένως, αν σε μια κοινωνία εμφανισθούν:
α. Πεσμένο ή αρνητικό ψυχολογικό κλίμα, με αισθήματα οργής, απογοήτευση, απαισιοδοξία, έλλειψη ελπίδας, ανασφάλεια, χωρίς κινητοποιήσεις.
β. Ιδέες ενοχής, αναξιότητας («εμείς φταίμε που συνέβησαν αυτά», «είμαστε άχρηστοι, δεν αξίζουμε τίποτα, βούρδουλας που μας χρειάζεται…»).
γ. Έγκλειση στον εαυτό, απόσυρση, γενικά φυγές, ή έκφραση του θυμού με αυτοκαταστροφικές δράσεις (πέρασμα στην πράξη με αυτοκτονικές ενέργειες).
δ. Ετεροκαταστροφικές δράσεις ― βαρβαρότητες – ετεροκτονία (φόνος) (πέρασμα στην πράξη με στοχοποιήσεις με θανατερή ενέργεια, ατόμων, αντικειμένων, καταστάσεων).
Τότε η κοινωνία πάσχει από κατάθλιψη και μπορεί -ως αναφέρθηκε- πράγματι να φθάσει στην παραίτηση ή και να ... αυτοκτονήσει (αυτοκαταστροφή).
Εδώ προσοχή. Μπορεί να υπάρχει συσσωρεμένος σε μεγάλη ποσότητα, ανέκφραστος ακόμη θυμός.
Αν ο θυμός αποτελέσει δημιουργική δύναμη συνειδητά, έχει καλώς.
Αν όμως εκφρασθεί χωρίς έλεγχο, ενστικτώδικα, τότε μπορεί να έχουμε αγελαίες καταστάσεις, με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.

Την αυτοκτονία της Κοινωνίας πιθανόν να την επιθυμούν και να την ενισχύουν διάφοροι.
Όμως οι συνειδητοί ταγοί της νόμιμης εξουσίας και όλοι οι συνειδητοποιημένοι πολίτες, ούτε βέβαια την επιδιώκουν, ούτε την εύχονται, αλλά αντίθετα με ειδική γνώση απαραίτητα, χρειάζεται να φροντίζουν :
α. Να προστατεύσουν την κοινωνία που βρίσκεται σε κατάσταση επικινδυνότητας.
β. Να συμβάλλουν στη θεραπεία της, έχοντας οι ίδιοι συμπεριφορά «Θέση – έκφραση».
γ. Με τη θετική τους στάση – συμπεριφορά, να αναθερμαίνουν την ελπίδα.
δ. Η θεραπεία της Κατάθλιψης στην Κοινωνία, χρειάζεται να είναι όχι συμπωματική, αλλά πάντα αιτιολογική.
ε. Να φροντίζουν για το σημαντικότερο όλων των ενεργειών, που αποτελεί την … Πρόληψη.

Αν σε μια Κοινωνία, η Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται για τα ανωτέρω, αυτό σημαίνει ότι η Πολιτεία αυτή έχει ανθρώπινο δυναμικό (λειτουργούς) και μηχανισμούς, κατώτερους των περιστάσεων, για να χρησιμοποιηθεί ένας πολύ ήπιος χαρακτηρισμός.
Ο απλός πολίτης χρειάζεται να ενδιαφέρεται για τα ανωτέρω, για να επισημαίνει κακούς μηχανισμούς και να ξυπνάει όσους λειτουργούς βλέπει να είναι σε νάρκη, για να χρησιμοποιηθεί και εδώ ένας πολύ ήπιος χαρακτηρισμός.
Θέλουμε την καλή θεσμισμένη εξουσία, που το νόμιμο να είναι ταυτόχρονα και ηθικό. Να σημειώσουμε ότι η κάθε κακή εξουσία, φροντίζει να προβάλλει έναν αληθινό ή κατασκευασμένο κίνδυνο. Προκαλείται ανασφάλεια και φόβος. Λόγω της ανασφάλειας, ο πολίτης επιζητεί προστασία, που του την «παρέχει» η κακή εξουσία, που το παίζει προστάτης. Ο πολίτης συντηρεί και προστατεύει αυτόν τον προστάτη, παίζοντας έτσι το παιχνίδι της κακής εξουσίας.
Να μην ξεχνούμε Φόβος είναι το εργαλείο καθυπόταξης ατόμων και συνειδήσεων.
Ας αναζητούμε συνειδητά τη συνεργασία και τη χαρά. 

Πηγή:  http://ksipnistere.blogspot.com/

Τι είναι η ψυχανάλυση και που αποσκοπεί

Της Μυρσίνης Κωστοπούλου

Είμαι γυναίκα 40 ετών και επειδή πάντα με γοήτευε η ψυχανάλυση, θα με ενδιέφερε να μάθω πώς λειτουργεί στην πράξη ως θεραπευτική μέθοδος.

Η ψυχανάλυση αποτελεί τόσο μία θεωρία για τον ανθρώπινο ψυχισμό όσο και μια μέθοδο θεραπείας των ψυχικών προβλημάτων. Ο πατέρας της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ ανέδειξε την καταλυτική σημασία του ασυνείδητου (όνειρα, μνήμες, εικόνες, ενορμήσεις, φαντασιώσεις) στην διαμόρφωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Η ψυχαναλυτική θεραπεία αποσκοπεί στη διερεύνηση των βαθύτερων στρωμάτων της προσωπικότητας, χρησιμοποιώντας εργαλεία όπως:

* Ο «ελεύθερος συνειρμός» (ο θεραπευόμενος ξαπλώνει στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι και μιλάει ελεύθερα για οτιδήποτε του έρχεται στο μυαλό)

* Η «αντίσταση» (η άρνηση του ασθενούς απέναντι στην θεραπεία για λόγους αμυντικούς)

* Η «μεταβίβαση» (ο θεραπευόμενος προβάλλει στον αναλυτή του συναισθήματα που είχε απέναντι στους γονείς του και σε άλλα σημαντικά πρόσωπα του παρελθόντος του)

* Η «ερμηνεία των ονείρων», τα οποία και αποτελούν έναν αποκαλυπτικό δρόμο προς το ασυνείδητο.

Ο αναλυτής δεν μιλάειπολύ κατά τις συνεδρίες οι οποίες έχουν συχνότητα από 2-5 φορές την εβδομάδα, διάρκεια 45 περίπου και βάθος χρόνου.

Παρόλη τη γοητεία της ψυχανάλυσης στη θεωρία, το οικονομικό κόστος μιας μακροχρόνιας και κοπιώδους διαδικασίας και η ευκολία με την οποία αναρμόδια άτομα αναγορεύονται σήμερα σε ψυχαναλυτές, ασκώντας ελαφρά τη καρδία ένα «αδύνατο επάγγελμα», καθιστούν δύσκολη την επιλογή της έναντι άλλων θεραπευτικών παρεμβάσεων.

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια, email myrsi@hol.gr

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Weekend

Γιατί αρνούνται την ψυχοθεραπεία πολλοί άντρες με κατάθλιψη

Της Μυρσίνης Κωστοπούλου

Είμαι άνδρας 45 ετών και πάσχω από κατάθλιψη. Μετά από χρόνια φαρμακευτικής αγωγής με αντικαταθλιπτικά, συνεχίζω να βυθίζομαι στα ίδια αδιέξοδα και συχνά μου μπαίνει η σκέψη να τελειώνω πια με όλα. Αρνούμαι να επισκεφτώ ψυχολόγο, για μένα είναι αδυναμία.

Δυστυχώς η κατάθλιψη έχει πάψει να αποτελεί αποκλειστικό «προνόμιο» του γυναικείου φύλου. Ένας στους 10 άνδρες πάσχει σήμερα από κατάθλιψη, ένα υποδιαγνωσμένο και επικίνδυνο φαινόμενο, βυθισμένο μέσα στην σιωπή που το περιβάλλει.

Η εποχή μας δυστυχώς ευνοεί τις καταθλιπτικές εκδηλώσεις στους άνδρες, οι οποίοι «οφείλουν» κοινωνικά να κρατούν πάντα τα ηνία και την παντοδυναμία της ζωής τους. Οι άνδρες όμως δύσκολα παραδέχονται ότι είναι δυστυχείς, ταυτίζουν τη μελαγχολία με μια προσωπική αδυναμία ή αποτυχία.

Η άρνηση να επισκεφτείτε ψυχολόγο συντηρεί τα προσωπικά και υπαρξιακά σας αδιέξοδα, διότι κανένα ψυχοφάρμακο δεν μπορεί δώσει μαγικές λύσεις σε αυτά.

Οι άνδρες έχουν περισσότερες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν, ιδιαίτερα όταν είναι μεταξύ 20 και 50 ετών, άνεργοι, απομονωμένοι, ασθενείς και δίχως ολοκληρωμένη φαρμακευτική και ψυχολογική υποστήριξη.

Η κατάθλιψη είναι μια νόσος που μπορεί να καλυτερεύσει με την κατάλληλη ψυχοθεραπεία, παράλληλη φυσικά με την φαρμακευτική σας αγωγή, η οποία θα σας δώσει τη δυνατότητα να δείτε μια «άλλη όψη» της πραγματικότητας, έξω από την επώδυνη πλευρά της που η κατάθλιψη σάς επιτάσσει.

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια, email myrsi@hol.gr

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Weekend

Τι λένε οι ψυχίατροι για τους Έλληνες πολιτικούς

Αναρτήθηκε από.......  energoipoliteskv.blogspot.com

Επιστήμονες επισημαίνουν πως οι Έλληνες πολιτικοί χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης αφού παρουσιάζουν διαταραγμένη συμπεριφορά, παθολογικό ναρκισσισμό, αλαζονεία και ανασφάλεια.

Γνωστοί επιστήμονες όπως ο Διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» κ. Κώστας Αλεξανδρόπουλος και και ο Διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής του «Σωτηρία» κ. Γιώργος Μούσσας, αφού μελέτησαν κινήσεις, ομιλίες, συμπεριφορές και στάσεις των Ελλήνων πολιτικών κατέληξαν στο συμπέρασμα πως στην πλειοψηφία τους χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης.....


Συγκεκριμένα σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ΑΝΤ1, οι επιστήμονες κρίνουν πως οι πολιτικοί μας πάσχουν από παθολογικό ναρκισσισμό, αλαζονεία, διαταραγμένη συμπεριφορά, ψυχική κόπωση και ανασφάλεια.

Όπως τονίζουν οι ψυχίατροι, η διγλωσία που εντοπίζεται σε αρκετούς έλληνες πολιτικούς δείχνει ότι κάποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούην σωστά την πραγματικότητα και έχουν κάνει μία δική τους προσέγγιση.

Μάλιστα, σημειώνουν πως το συγκεκριμένο φαινόμενο εάν παρατηρείτο σε ένα μέλος μιας οικογένειας, τότε αυτό το μέλος θα έχρηζε ψυχιατρικής παρακολούθησης.

Σχετικά με το φαινόμενο των πρόσφατων πολυάριθμων παραιτήσεων, οι ψυχιάτροι δηλώνουν πως αυτό δείχνει ψυχική κόπωση.

Πάντως, το καθόλου ενθαρρυντικό στοιχείο για εμάς τους πολίτες είναι πως, σύμφωνα πάντα με τους ψυχιάτρους, ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτικών αποτελούν κλινική περίπτωση όπως αναφέρει το newsit.gr.

Κρίσεις πανικού: Ένας εφιάλτης για δυνατούς χαρακτήρες

 

Ιδρώτας, τρέμουλο, ολικό μούδιασμα, φόβος επερχόμενου θανάτου...Αν εξαιρέσει κανείς ιατρικά κάθε οργανικό αίτιο, αυτός ο «δαίμονας» του μυαλού εγκλωβίζει το σώμα σε  κατά φαντασία «ασθένειες» και τη ζωή όσων βιώνουν αυτή την πραγματικότητα, στον ψυχολογικό τρόμο.
Η διαταραχή πανικού  είναι μια αγχώδης διαταραχή, που εκδηλώνεται τόσο με ψυχολογικά όσο και με σωματικά συμπτώματα. Πρόκειται για μια από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις, κατά την οποία το άτομο παρουσιάζει ξαφνικά και απρόσμενα επεισόδια έντονου φόβου και άγχους, που ονομάζονται κρίσεις πανικού.

Κι αν, για εκείνον που τις υφίσταται, μοιάζει με μαρτύριο στην αιωνιότητα, στην πραγματικότητα η διάρκεια της κρίσης, μπορεί να κυμαίνεται από λίγα λεπτά έως μερικές ώρες. Υπολογίζεται ότι έως το 4% του γενικού πληθυσμού υποφέρει από συχνές και σοβαρές κρίσεις πανικού. Το πιο ανησυχητικό όμως, είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ανθρώπων προτιμά να κρύβει με κάθε τρόπο το πρόβλημα του, παρά να το αντιμετωπίσει.
Οι γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες κατέχουν την πρωτιά σε συχνότητα -2 προς 1 ή 3 προς 1, ενώ η συνήθης ηλικία εμφάνισης του προβλήματος είναι μεταξύ 25 και 45 ετών.
Τα ψυχολογικά συμπτώματα της διαταραχής περιλαμβάνουν: έντονο φόβο, άγχος, αίσθημα επέλευσης τρέλας, έλλειψη ελέγχου, φόβο για επερχόμενο θάνατο. Το άτομο μπορεί επίσης να έχει αίσθημα έλλειψης της πραγματικότητας, δηλαδή να νιώθει ότι παρακολουθεί τον εαυτό του και τη ζωή του σαν να πρόκειται για άλλον άνθρωπο (αίσθημα αποπραγματοποίησης ή αποπροσωποποίησης). Τα σωματικά συμπτώματα που συνοδεύουν τις κρίσεις πανικού είναι πολύ έντονα και εκδηλώνονται με: τρέμουλο και ταχυπαλμία, δύσπνοια, ζάλη, ναυτία, αίσθημα ασφυξίας και πνιγμού, ιδρώτα και πόνο στο στήθος, μουδιάσματα στο σώμα, αίσθημα αδυναμίας και τάση λιποθυμίας.
Μια κρίση πανικού μπορεί να συμβεί ξαφνικά και απροειδοποίητα, κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης δραστηριότητας, ενώ η αιτία έναρξης της μπορεί να θεωρείται άγνωστη. Μπορεί όμως να εμφανιστεί και μετά από συγκεκριμένα στρεσογόνα γεγονότα που βιώνει το άτομο τη δεδομένη στιγμή της ζωής του. Το 50% των ατόμων που υποφέρουν από διαταραχή πανικού, έχουν επίσης και αγοραφοβία, φοβία δηλαδή να βγουν από το σπίτι τους, να βρεθούν σε δημόσιους χώρους, στην αγορά για ψώνια, να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Για παράδειγμα: ένας χωρισμός, η απώλεια ή η αλλαγή της εργασίας, ο θάνατος ενός σημαντικού προσώπου, τα οικονομικά αδιέξοδα, η αλλαγή κατοικίας, αλλά και θετικές καταστάσεις, όπως η γέννηση ενός παιδιού, ο γάμος, η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, θεωρούνται παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν στο άτομο που τους βιώνει, κρίσεις πανικού.
Επιπτώσεις στην καθημερινότητα

• Το άτομο με κρίσεις πανικού έχει τάσεις απομόνωσης κι έτσι χάνει τις κοινωνικές του επαφές
• Αποφεύγει να βγαίνει έξω
• Νιώθει συνεχώς άρρωστο
• Αποξενώνεται από τον ερωτικό σύντροφο, λόγω της συνεχούς ενασχόλησης με τον πανικό
• Γίνεται εξαρτημένο από τους άλλους, με αποτέλεσμα να τους κουράζει
• Επιζητά συνεχώς την παρουσία και την παρέα των άλλων μέσα στο σπίτι
• Έχει αϋπνίες και εκνευρισμό
• Δυσκολεύεται να εργαστεί ή νιώθει ανίκανο για εργασία, όσο οι κρίσεις πανικού αυξάνονται.

Πηγή: http://www.ygeianews.gr/