Σκύλος & άνθρωπος – Μία σχέση πραγματικής αγάπης και αφοσίωσης.

Ανάμεσα στα σκυλιά και στους ανθρώπους, υπάρχει μία ειδική χημεία, που οι ρίζες της βρίσκονται πίσω στα βάθη του χρόνου. Η σχέση αγάπης, αφοσίωσης και εμπιστοσύνης που αναπτύσσεται ανάμεσα στους ιδιοκτήτες και τα σκυλιά τους, είναι μία δυνατή σχέση που έχει γίνει αντικείμενο πολλών ερευνών αλλά και ειρωνικών σχολίων. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σχόλια του τύπου: «Κοίτα τι κάνει για το σκύλο του, ούτε παιδί να ήταν»;

Τι είναι αυτό όμως, που κάνει τους ανθρώπους να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για ένα μέλος εκτός της «ράτσας» τους; Πρώτα από όλα οι άνθρωποι που αγαπούν τα σκυλιά δεν τα βλέπουν ξεχωριστά από την οικογένεια τους.

Ας δούμε τους λόγους:

Για ποιο λόγο τα σκυλιά γίνονται μέρος της οικογένειας

Τα σκυλιά είναι άριστοι μεταφραστές της γλώσσας του σώματος του ιδιοκτήτη τους. Είτε πρόκειται να ντυθούν για τα πάνε βόλτα είτε σηκώνονται – χωρίς καμία λεκτική προειδοποίηση- να τους βάλουν φαγητό, τα σκυλιά «διαβάζουν» τη γλώσσα τους σώματος και ανταποκρίνονται ανάλογα.

Τα σκυλιά διαβάζουν επίσης και τα συναισθήματα των ιδιοκτητών και έχουν την ικανότητα να προσφέρουν άνευ όρων αγάπη και αποδοχή. Οι ιστορίες σκύλων που εκφράζουν την αφοσίωση τους, την πίστη τους και την αγάπη τους στους ανθρώπους δεν έχουν τέλος. Τα σκυλιά, σε αντίθεση με τους ανθρώπους είναι πάντα διαθέσιμα να προσφέρουν την παρέα τους.

Τα σκυλιά με κίνδυνο της δικής του ζωής και κόντρα στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ορμούν σε δυσανάλογους για το μέγεθος τους κινδύνους, με μόνο σκοπό να προστατεύσουν τα αφεντικά τους. Ειδοποιούν με το γαύγισμα τους για τον οποιοδήποτε κίνδυνο πλησιάσει την «εστία τους».

Σωματικά και συναισθηματικά οφέλη

Η σχέση με ένα σκύλο είναι ένα πραγματικό δώρο για τον άνθρωπο. Η σχέση αυτή είναι θεραπευτική , με περισσότερο από έναν τρόπους. Η διάθεση μας αλλάζει γρηγορότερα και προς το καλύτερο, όταν έχουμε ένα σκύλο μέσα στο σπίτι, λένε διάφορες έρευνες. Η πίεση του αίματος είναι πολύ καλύτερη σε ανθρώπους που έχουν σκύλο από ότι σε αυτούς που την ελέγχουν με φάρμακα. Ο σκύλος μας παρακινεί για εξάσκηση, αφού η βόλτα του είναι αναγκαία, και με αυτόν τον τρόπο μας γυμνάζει αλλά και μας κοινωνικοποιεί. Οι άνθρωποι σταματάνε να θαυμάσουν, να παίξουν, ή να ρωτήσουν κάτι για το σκύλο μας και με αυτόν τον τρόπο γνωρίζουμε ανθρώπους που αλλιώς δεν θα είχαμε την ευκαιρία να το κάνουμε.

Συναισθηματική ωριμότητα στα παιδιά

Παιδιά τα οποία μεγαλώνουν με σκύλο στο σπίτι αναπτύσσουν συναισθηματική ωριμότητα και υπευθυνότητα. Γίνονται πιο προσεκτικά με τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αφού μέσα από το σπίτι έχουν διδαχθεί το πώς πρέπει να αφουγκράζονται τα συναισθήματα του σκύλου. Η απλή παραίνεση του γονέα: «Τώρα ο σκύλος χρειάζεται ησυχία αφού είναι άρρωστος» ή «Γρυλίζει, γιατί φοβάται» εκπαιδεύει το παιδί στο να διαβάζει τα διάφορα συναισθήματα και να δείχνει κατανόηση. Αυτό μεταφέρεται αργότερα και στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους.

Διασκέδαση

Η παρουσία ενός σκύλου μέσα στο σπίτι είναι σαφώς διασκεδαστική. Ακόμα και άνθρωποι που δεν συμπαθούν τα σκυλιά, μπορούν να διασκεδάζουν παρακολουθώντας τα. Όσο για αυτούς που αγαπούν τα σκυλιά πραγματικά είναι μια ευκαιρία να διασκεδάσουν και να παίξουν μαζί τους.

Πνευματική εγρήγορση

Η πνευματική εγρήγορση συμβαίνει γιατί, η αυξημένη επικοινωνία με άλλους ανθρώπους, η ανάκληση αναμνήσεων, η εκπαίδευση του σκύλου, το γέλιο, το παιχνίδι είναι δραστηριότητες που μας «καλούν» να συμμετέχουμε εγκεφαλικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είμαστε πιο δραστήριοι εγκεφαλικά.

Σωματική επαφή

Για κάποιους ανθρώπους η σωματική επαφή με άλλους, μπορεί να μην είναι αποδεκτή ή επιθυμητή. Η ζεστασιά που προσφέρει όμως η σωματική επαφή με ένα σκύλο είναι ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο. Σε πολλά θεραπευτικά προγράμματα με ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί φυσικά ή σεξουαλικά, η πρώτη γέφυρα επικοινωνίας γίνεται μέσω σκυλιών.

Από τη δική μας πλευρά

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το να γίνεις κάποιος ιδιοκτήτης ενός σκύλου είναι μια πράξη υπευθυνότητας. Τα οφέλη που μπορούμε να αποκομίσουμε από μία σχέση μεταξύ σκύλου και ανθρώπου γίνονται ορατά μόνο όταν προσφέρουμε και εμείς με τη σειρά μας , ζεστασιά, αγάπη και αφοσίωση. Όπως σε όλες τις σχέσεις, πρέπει να δώσω κάτι για να κερδίσω κάτι.

Οι εκπαιδευτές σκύλων μπορούν να σας ενημερώσουν για τις ανάγκες που έχει ένας σκύλος. Οι εκπαιδευτές επίσης θα σας βοηθήσουν να βρείτε δημιουργικούς τρόπους ώστε να επικοινωνήσετε με το σκύλο σας και θα σας διδάξουν θετικούς τρόπους για να τα εκπαιδεύσετε.

Λέγεται ότι : «Οι άνθρωποι εξημέρωσαν τους σκύλους και η σκύλοι εξημέρωσαν τον άνθρωπο». Οφείλουμε τελικά να παραδεχθούμε ότι η παραπάνω ρήση κρύβει μια μεγάλη αλήθεια. Ίσως τελικά αυτή η αμοιβαία εξημέρωση να είναι αυτή που οδηγεί τους ανθρώπους, να μην διαχωρίζουν το σκύλο από ένα μέλος της οικογένειας και το σκύλο να ρίχνεται με αυτοθυσία σε όποιον κίνδυνο προκύψει για να «σώσει» τον άνθρωπο.

από τη Νάνσυ Ψημενάτου

σύμβουλος Ψυχικής υγείας

understanding-self.gr

Πηγή: http://kala-nea.gr/?p=10899#ixzz1A9iTOpg6

Ανεργία: Ο χειρότερος εφιάλτης των νέων

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Αβάσταχτη αποδεικνύεται η ανεργία για τους νέους, καθώς μια νέα μελέτη αποκαλύπτει πως σχεδόν ο ένας στους δύο υποφέρει εξαιτίας της από κατάθλιψη, κρίσεις πανικού και διαταραχές ύπνου.

Η μελέτη πραγματοποιήθηκε από επιστήμονες από την Σκοτία, στην οποία τα ποσοστά της ανεργίας στις ηλικίες έως 24 ετών είναι τα υψηλότερα από το 1992.

Στην χώρα μας, η ηλικιακή ομάδα με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας (σχεδόν 23%) είναι οι νέοι ηλικίας έως 29 ετών, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ).

Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, ο ένας στους έξι νέους θεωρεί την ανεργία εξίσου στρεσογόνο με τη διάλυση της οικογένειάς του, ενώ ο ένας στους οκτώ είπε πως εξαιτίας της έχει το βράδυ εφιάλτες.

Όταν μάλιστα οι νέοι είναι μακροχρόνιοι άνεργοι (δεν έχουν δουλειά για περισσότερο από έναν χρόνο), η ψυχική τους κατάσταση επιδεινώνεται τόσο πολύ, ώστε έχουν διπλάσιες πιθανότητες από τους μεγαλύτερης ηλικίας ανέργους να προκαλέσουν σκόπιμη βλάβη στον εαυτό τους (self-harm).

Την μελέτη πραγματοποίησε ο μη κυβερνητικός οργανισμός Prince’s Trust. Όπως δήλωσε η εκτελεστική διευθύντριά του κυρία Μαρτίνα Μίλμπερν, το κύριο συμπέρασμά της είναι πως η ανεργία αποτελεί «μια αληθινή και τρομακτική εμπειρία» για τους νέους – και όσο περισσότερο καιρό μένουν άνεργοι, τόσο περισσότερο κινδυνεύει η ψυχική τους υγεία και ισορροπία.

Από την εφημερίδα τα ΝΕΑ

Χρόνια Πολλά

Εύχομαι σε όλους και σε όλες Καλές Γιορτές και Ευτυχισμένο το 2011
Κώστας Παπαποστόλου

Πένθος ..μια διαδικασία που θεραπεύει.

Πένθος είναι η απάντηση της ψυχής απέναντι στην απώλεια. Ως απώλεια δεν εννοούμε μόνο το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου ή ζώου αλλά αναφερόμαστε γενικά & σε καταστάσεις όπως χωρισμός, ακρωτηριασμός, μαστεκτομή, συνταξιοδότηση, απώλεια αγαπημένων υλικών αγαθών κ.α. Παρ όλο που πολλές φορές συσχετίζουμε το πένθος με τα συναισθήματα της λύπης ή & της κατάθλιψης, η αλήθεια είναι ότι το πένθος αγγίζει & άλλες πλευρές μας, όπως σωματικές, κοινωνικές και πνευματικές.

Διανοητικά γνωρίζουμε όλοι την πιθανότητα που υπάρχει να βιώσουμε κάποιον θάνατο στη ζωή μας (με πιο πιθανό αυτόν των γονιών μας), όμως ο θάνατος δεν αφορά τη λογική μας. Το να πεθαίνει κάποιος που αγαπάμε έχει να κάνει με τα συναισθήματα, όχι με τη σκέψη. Πότε όμως αρχίζει η «δουλειά» με το πένθος; Αρχίζει μήπως τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο αργά το βράδυ & «ξέραμε» πριν το απαντήσουμε; Αρχίζει μήπως μέσα στο νοσοκομείο; Ή μήπως όταν αντικρίσουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο πεθαμένο; Μήπως κάποιες μέρες μετά την κηδεία, όταν έχουν φύγει όλοι και μένουμε «μόνοι».;

Φυσικά για κάθε άτομο η διεργασία του πένθους είναι διαφορετική. Η περίοδος του πένθους είναι μια περίοδος μεγάλης εσωτερικής μοναξιάς. Ενώ εκείνη τη στιγμή πράγματι χρειαζόμαστε ανθρώπους κοντά μας, μπορεί να δούμε ότι συγγενείς ή φίλοι μας αποφεύγουν. Στις μέρες μας ο θάνατος περιβάλλεται με φόβο ή ντροπή και πάνε πολλά χρόνια από τότε που η ταμπέλα: «Κλειστό λόγω πένθους» σταμάτησε να μπαίνει σε καταστήματα, όπως σταμάτησαν φυσικά και τα συλλυπητήρια & το «πλησίασμα» των ανθρώπων, λόγω άγνοιας του γεγονότος.

Παρόλο που γνωρίζουμε ότι το πραγματικό πένθος – η φωνητική έκφραση του πόνου & της θλίψης μας είναι υγιής & μας γιατρεύει, στην πραγματικότητα αυτό που αναμένεται από εμάς είναι να μην το δείχνουμε. Μοιάζει σαν να έχουμε απορρίψει την αλήθεια ότι ο θάνατος, είναι μέρος της ζωής μας & ότι υπάρχει ο χρόνος που θα πεθάνουμε. Προσπαθούμε να υποκριθούμε ότι θάνατος είναι κάτι το οποίο δεν συμβαίνει. Πολλοί γιατροί αντιμετωπίζουν το θάνατο σαν δική τους αποτυχία και όχι σαν φυσιολογική κατάληξη μιας ασθένειας ή των γηρατειών.

Η άρνηση αυτής της αλήθειας κοστίζει πολύ στον πενθούντα ο οποίος θα έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα και το πιο πιθανό είναι ότι μετά την πρώτη αρχική παρουσία των ανθρώπων στη κηδεία, αυτήν την πραγματικότητα θα την περάσει μόνος του. Ίσως μετά από λίγο καιρό να αρχίσει να παίρνει μηνύματα από το περιβάλλον του ότι «πρέπει να το ξεπεράσει» , «να πετάξει τα ρούχα του πεθαμένου», «να μην πηγαίνει κάθε τόσο στο νεκροταφείο». Και παρ΄όλο που το ν’ αφήνουμε ελεύθερα τα συναισθήματα μας είναι υγιές και φυσικό & το να τα καταπιέζουμε δεν είναι, θα πιέζεται από τους χρόνους και τις αντοχές άλλων ανθρώπων «να προχωρήσει».

Το πένθος όμως διακρίνεται από τα δικά του μοναδικά στάδια, μοναδικά τόσο για τον κάθε άνθρωπο όσο και για το κάθε πένθος. Ορισμένοι ερευνητές , ανάμεσα τους η πιο γνωστή για τη δουλειά της με ετοιμοθάνατους ασθενείς, Dr. Elisabeth Kubler- Ross, αλλά και άλλοι μετά από αυτήν, εντόπισαν αυτά τα στάδια στη διαδικασία του πένθους. Αυτά, περιλαμβάνουν την άρνηση, το θυμό, τη διαπραγμάτευση, τη κατάθλιψη & τέλος την αποδοχή. Τα στάδια ακολουθούν κυκλική μορφή και δεν έχουν συγκεκριμένη σειρά που εμφανίζονται.

Η αυτοκτονία, ο θάνατος από βίαιες συνθήκες ή ο θάνατος παιδιού διεγείρουν ειδικά προβλήματα για τους πενθούντες, γιατί η δυσκολία του να δεχτεί ο πενθών την πραγματικότητα, είναι σαφώς δυσκολότερη και πιο περιπλεγμένη.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι , αυτό που δεν λέγεται, αυτό που θάβεται , αυτό που δεν φέρνουμε στο φως είναι που μπορεί να υποσκάψει τον ανθρώπινο ψυχισμό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο πόνος, ο θυμός, η ενοχή ή ο φόβος είναι συναισθήματα τα οποία βρίσκονται παρόντα μέσα στη διαδικασία του πένθους και θα πρέπει απαραίτητα να βρίσκουμε τρόπους να τα εκφράζουμε.

Τα τελετουργικά διαφόρων θρησκειών είναι σοφά φτιαγμένα, αφού στη δύσκολη φάση που ένας άνθρωπος πενθεί. μας προτρέπουν να λειτουργήσουμε με τέτοιον τρόπο ώστε να μην μείνουμε μόνοι. Η κηδεία, το μνημόσυνο, το τραπέζι μετά την κηδεία είναι όλα τελετουργικά, τα οποία μας «αναγκάζουν», να βρεθούμε με κόσμο. Εκτός από την αυστηρά θρησκευτική και πνευματική τους χρησιμότητα, μας προτρέπουν να «θυμηθούμε» ότι αυτή η δύσκολη περίοδος χρειάζεται να την περνάμε με ανθρώπους.

Τέλος, η ενημέρωση για άλλη μια φορά παίζει σημαντικό ρόλο. Διαβάστε βιβλία που αφορούν τη διαδικασία του πένθους. Χρησιμοποιήστε αξιόπιστες πηγές από το internet για να ενημερωθείτε. Ζητήστε βοήθεια αν υποψιάζεστε ότι κάποιος που πενθεί μπορεί να βλάψει τον εαυτό του. Ζητήστε επίσης βοήθεια αν εσείς ο ίδιος πενθείτε και δυσκολεύεστε ή νοιώθετε μπερδεμένος. Αμφισβητήστε μόνοι σας τα στερεότυπα που θέλουν τα «δύσκολα» να τα περνάμε «μόνοι μας».

Το πραγματικό κουράγιο βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα. Στο να ζητήσουμε βοήθεια και στήριξη τη στιγμή ακριβώς που το έχουμε ανάγκη. Αυτό μας κάνει άλλωστε και ανθρώπους. Και ανθρώπινους.

από τη Νάνσυ Ψημενάτου

σύμβουλος Ψυχικής υγείας

understanding-self.gr

http://kala-nea.gr/?p=10280

Ο Φόβος συστατικό του Άγχους

Ξεκινώντας πρέπει να διακρίνουμε τον φόβο από το άγχος.

Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα, όπως η χαρά, η λύπη κλπ.

Το άγχος είναι μία κατάσταση όπου το μυαλό μας βρίσκεται το ίδιο, και θέτει τον οργανισμό μας, σε μία κατάσταση «συναγερμού» και ετοιμότητας αντίδρασης, σε οτιδήποτε αυτό θεωρεί ως απειλή.

Επομένως το άγχος είναι μία λέξη που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε μία κατάσταση, η οποία περιλαμβάνει και συναισθήματα όπως ο φόβος, αναφέρεται όμως σε μία γενικότερη κατάσταση του οργανισμού.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε για παράδειγμα να πούμε ότι όταν νιώθουμε άγχος για τις πανελλήνιες εξετάσεις που πρόκειται να δώσουμε, υπάρχει «στο κέντρο αυτού του άγχους», το συναίσθημα του φόβου. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, το συναίσθημα του φόβου δημιουργείται από σκέψεις που κάνουμε γύρω από το συγκεκριμένο θέμα.

Σκεφτόμαστε πχ ότι αν δεν πετύχουμε στις εξετάσεις, θα απογοητεύσουμε τους δικούς μας ανθρώπους, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Η σκέψη αυτή είναι ικανή να «δημιουργήσει» το συναίσθημα του φόβου και επομένως να μας βάλει σε μία κατάσταση διαρκούς άγχους. «Υπεύθυνος» για τα συναισθήματα που νιώθουμε είναι ο λεγόμενος συναισθηματικός εγκέφαλος.

Όπως έχουμε αναφέρει σε σχετικά άρθρα, αποσκοπεί στο να μας προστατεύσει από μία άμεση ή έμμεση απειλή, γι αυτό και αντιδρά πρώτος όταν βρεθούμε σε κίνδυνο, πχ μπροστά σε ένα επικίνδυνο ζώο. Το συναίσθημα του φόβου λοιπόν, όσο περίεργο κι αν φαίνεται, σκοπό έχει να μας προστατέψει. Να «ενεργοποιήσει» την κατάσταση του άγχους, ώστε να είμαστε σε ετοιμότητα να «παλέψουμε» ή να «τρέξουμε» μακριά από τον κίνδυνο που μας απειλεί.

Α) Ένας τρόπος λοιπόν που δημιουργούνται τα συναισθήματα που νιώθουμε, είναι από τις σκέψεις που κάνουμε (τότε λέμε ότι δημιουργήθηκαν από εσωτερικές καταστάσεις) πχ. σκέφτομαι ότι θα βγω σήμερα με έναν παλιό μου συμμαθητή και νιώθω χαρά. Τα συναισθήματα με την σειρά τους επηρεάζουν τις σκέψεις που κάνουμε, σε έναν συνεχή κύκλο.

Έτσι επειδή νιώθω χαρά λόγω του παραπάνω γεγονότος, σκέφτομαι πιο αισιόδοξα και «βλέπω» με λιγότερο άγχος εκείνη την στιγμή τα προβλήματα στον εργασιακό μου χώρο. Αν η συναισθηματική μου διάθεση ήταν μελαγχολική, τα ίδια προβλήματα μπορεί σε άλλη στιγμή να τα «έβλεπα» ως ανυπέρβλητα και το άγχος που ένιωθα να ήταν ιδιαίτερα μεγάλο. Το ίδιο ισχύει και για το συναίσθημα του φόβου.

Η ένταση του φόβου που θα νιώσουμε εξαρτάται από το αν θα μπορέσουμε να «επιβάλλουμε» την λογική μας σκέψη και να τον σταματήσουμε ή έστω να τον ελέγξουμε.

Βιολογικά αυτό μπορούμε να τον κάνουμε μια και ο λογικός μας εγκέφαλος, συνεργάτης του συναισθηματικού, είναι πολύ «ισχυρός» και μπορεί να «επιβληθεί» και να «τιθασεύσει» συναισθήματα όπως ο φόβος. Αυτό βεβαίως δεν μπορούμε εύκολα να το κάνουμε από μόνοι μας.

Αντιθέτως μέσα από την επαφή με τον ψυχολόγο, το μυαλό μας «μαθαίνει» να αναγνωρίζει πως λειτουργούν οι εγκεφαλικές λειτουργίες της σκέψης και των συναισθημάτων και πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, καθώς και πως ο ίδιος ο άνθρωπος μέσα από μία «εκπαίδευση» μπορεί να επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό την αλληλεπίδραση αυτή.

Β) Τα συναισθήματα που νιώθουμε πολύ συχνά δημιουργούνται από εξωτερικά ερεθίσματα που δεχόμαστε, πχ αντιλαμβανόμαστε στο εργασιακό μας κλίμα, ότι υπάρχει κίνδυνος απόλυσης μας και νιώθουμε φόβο.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι συναισθήματα θα νιώσουμε, δεν είμαστε ρομπότ για να ρυθμίζουμε συνεχώς την σκέψη μας, ούτε μπορούμε να ασκήσουμε έλεγχο στα εξωτερικά ερεθίσματα και να κάνουμε να μην συμβούν. Αυτό όμως που μπορεί να ελέγξει και να ρυθμίσει ο εγκέφαλός μας είναι το πόσο θα διαρκέσει ένα συναίσθημα.

Είναι ένας πανίσχυρος υπολογιστής που συνεχώς μαθαίνει, δεν είναι δυνατόν όμως συχνά από μόνος του να «ανακαλύψει» τις δεξιότητες που διαθέτει από μόνος του. Θα ήταν σαν ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής που αγοράσαμε, να μπορεί να ανακαλύψει από μόνος του όλα τα πιθανά προγράμματα που θα χρειαστεί καθώς και αυτά που θα θέλαμε εμείς, και να τα «εγκαταστήσει από μόνος του».

Για τον λόγο αυτό λέμε ότι η αυτοανάλυση που μπορεί να κάνουμε στον εαυτό μας συχνά δεν είναι σωστή, μια και επηρεάζεται από κίνητρα, επιθυμίες μας, μηχανισμούς κλπ που ασυνείδητα τοποθετεί το μυαλό μας στον εαυτό μας.

Κατ΄αυτόν τον τρόπο πολύ συχνά, νιώθουμε φόβο για καταστάσεις ή αντικείμενα που φαινομενικά μας φαίνεται αδιανόητο γιατί μας φοβίζουν. Αυτό να σημαίνει ότι για κάθε άνθρωπο ισχύει πάντα η ίδια ερμηνεία.

Πολύ συχνά το μυαλό μας χρησιμοποιεί το μηχανισμό της μετάθεσης του φόβου από κάτι που πραγματικά φοβόμαστε, σε κάποιο άλλο «αντικείμενο» το οποίο είναι πιο ορατό και αντιμετωπίσιμο. Έτσι για παράδειγμα, μπορεί να είμαστε αγχωμένοι για την δουλειά μας, χωρίς καν να το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά κάποια στιγμή, να αρχίσουμε να φοβόμαστε για την υγεία μας και να τρέχουμε για εξετάσεις δίνοντας σημασία στο παραμικρό οργανικό σύμπτωμα. Έτσι μεταθέτουμε τον φόβο στο θέμα της υγείας μας.

Σε ένα αντικείμενο δηλαδή που ασυνείδητα το μυαλό μας θεωρεί ότι είναι πιο «χειροπιαστό» να επηρεάσει, απ’ ότι το θέμα της εργασίας. Οι ιατρικές εξετάσεις εξαρτάται από εμάς το να τις κάνουμε και να προλάβουμε κάτι, στην δουλειά μας δεν μπορούμε να πούμε στον διευθυντή μας να μην μας απολύσει.

Θα ήταν σημαντικό στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ένα ενδεικτικό παράδειγμα για το πως η ηθική μας, «αποθηκευμένη» σε μεγάλο βαθμό στο ασυνείδητό μας, μπορεί να μας δημιουργήσει το συναίσθημα του φόβου και την κατάσταση του άγχους.

Τρανταχτό παράδειγμα είναι η οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα το 2010 και η αδυναμία πολλών ανθρώπων να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου έμαθαν σε αυτό το οικογενειακό περιβάλλον ότι η συνέπεια αυτή είναι μία σημαντικότατη αξία, βιώνουν φόβο και άγχος, καθώς νιώθουν ότι η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους ως «αξιοπρεπείς», απειλείται να καταρρεύσει.

Προκύπτει δηλαδή μία σύγκρουση μεταξύ της ηθικής αξίας η οποία είναι «αποθηκευμένη» στο μυαλό μας και η οποία μόνο με ειδικό μπορεί να τροποποιηθεί, και της πραγματικότητας που είναι η αδυναμία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.

Στην παρούσα περίπτωση, ο φόβος αφορά την απειλή κατάρρευσης μιας θεμελιώδους αξίας, όπως αυτή έχει αποθηκευτεί στο μυαλό μας και έχει γίνει πια παγιωμένος τρόπος σκέψης , τον οποίο το άτομο, δεν μπορεί να τροποποιήσει, χωρίς μάλιστα την εκτίμηση ενός ειδικού, μπορεί να μην την έχει ούτε συνειδητοποιήσει.

Επιπλέον, το ανθρώπινο μυαλό διαθέτει έμφυτους μηχανισμούς που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση του άγχους, θα το λέγαμε πρόχειρα, «κρύβοντας» από το συνειδητό μας αυτό που πραγματικά μας φοβίζει, με την «δημιουργία» κάποιου νέου φόβου, πχ φόβο για την υγεία μας.

Ένα άλλο πολύ συχνό παράδειγμα είναι ότι πολλές φορές η αυστηρής ηθικής σεξουαλική ανατροφή από τους γονείς μπορεί για παράδειγμα να δημιουργήσει ενοχές για την σεξουαλική επαφή, οι οποίες μπορεί να είναι εμφανείς σωματικά, πχ. πόνοι κατά την σεξουαλική επαφή, παρ’ όλα αυτά, η αιτία των πόνων να παραμένει «καλά κρυμμένη» από το συνειδητό μας.

Έτσι μπορεί να δημιουργηθεί φόβος ή και αποφυγή της σεξουαλικής επαφής. Για τον λόγο αυτό, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα τέτοιοι φόβοι, προσπαθώντας το άτομο να τους ξεπεράσει μόνο του.

Η άγνοια δυστυχώς για την επιστήμη της ψυχολογίας, έχει κάνει τους ανθρώπους συχνά να νιώθουν ως αδύναμοι χαρακτήρες, αν δεν «παλέψουν» κάτι μόνοι τους. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την προσπάθεια αυτή με έναν άνθρωπο που επειδή τον πονάει το στομάχι του, προσπαθεί να κάνει μόνος του γαστροσκόπηση, ενώ πιθανά η γνώμη του γαστρεντερολόγου θα ήταν ότι δεν χρειάζεται αυτός ο τρόπος θεραπείας, ή θα την έκανε σωστά ως ειδικός. Το μυαλό μας διαθέτει την ικανότητα επίσης να «εφευρίσκει υποκατάστατα» για να αντιμετωπίσει προσωρινά διάφορες φοβίες.

Έτσι κάποιος μπορεί να αφιερωθεί σε υπερβολικό βαθμό σε κάποιο χόμπι, επειδή φοβάται, λόγω της φοβίας του να βγαίνει συχνά έξω από το σπίτι. Μπορεί επίσης να μετράει πολλές φορές μέσα στην ημέρα την πίεση του, ενώ το πραγματικό του άγχος προκύπτει από την οικονομική του δυσχέρεια. Είναι αυτονόητο ότι αυτά τα «υποκατάστατα» δεν βοηθούν στην μόνιμη αντιμετώπιση και ίαση μιας φοβίας, αλλά την συντηρούν.

Συμπερασματικά πρέπει να τονίσουμε ότι το τι σημαίνουν οι φοβίες μας και πως τις «χρησιμοποιεί» το μυαλό μας, ποικίλλει από προσωπικότητα σε προσωπικότητα και δεν πρέπει τα παραδείγματα που αναφέραμε να χρησιμοποιηθούν ως διάγνωση από μη ειδικούς. Θα ήταν σαν να δίνουμε την ίδια αντιβίωση σε έναν άνθρωπο που έχει παρόμοια συμπτώματα με κάποιον άλλον, χωρίς να τον έχουμε εξετάσει.

Στην Ιατρική και στην Ψυχολογία, η λέξη «παρόμοια» δεν αρκεί για την διάγνωση ενός ειδικού. Απαιτείται ως υπεύθυνος επιστήμων να δει σε προσωπική επαφή τον άνθρωπο και να κρίνει.

Νικόλαος Βακόνδιος

Ψυχολόγος

Πτυχιούχος Αριστοτελείου Παν/μίου Θεσσαλονίκης

Πηγή: http://e-psychology.gr/

Φοβίες

Οι φοβίες σχετίζονται με ένα παράλογο φόβο π.χ. έντομα ή ζώα, αίμα, ασανσέρ, αεροπλάνο, τούνελ, κεραυνοί κ.ά . Τα άτομα αντιλαμβάνονται ότι ο φόβος τους είναι υπερβολικός αλλά δεν μπορούν να τον διαχειριστούν. Συνήθως αυτό που κάνουν είναι να αποφεύγουν ό,τι τους προκαλεί αυτό τον παράλογο φόβο.Οι φοβίες εμφανίζονται σε διάφορες ηλικίες ανάλογα με το είδος τους. Πιο συγκεκριμένα οι φοβίες για τα έντομα παρουσιάζονται κατά την ηλικία των 7 ετών, οι φοβίες για το αίμα κατά την ηλικία των 9 ετών, η κλειστοφοβία πριν από τα 20 έτη και οι φοβίες αεροπλάνων κατά την ηλικία 30-40 ετών. Τα συμπτώματα αυτών των φοβιών εκδηλώνονται σωματικά, συμπεριφορικά και γνωστικά. Τα σωματικά συμπτώματα περιλαμβάνουν ταχυκαρδία, αδυναμία, ναυτία, εφίδρωση, ζάλη, γρήγορη αναπνοή. Τα συμπεριφορικά συμπτώματα περιλαμβάνουν αποφυγή της κατάστασης ή καμία αντίδραση. Τα γνωστικά συμπτώματα περιλαμβάνουν διαστρεβλωμένες σκέψεις. Όλες οι φοβίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω διατηρούνται καθώς τα άτομα αποφεύγουν την κατάσταση που τους προκαλεί φόβο, χωρίς να δοκιμάσουν να την αντιμετωπίσουν, έτσι ώστε να ελέγξουν αν οι σκέψεις τους αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Έτσι το άγχος παραμένει και τα άτομα διατηρούν την αντίληψη ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το φόβο τους ενισχύοντας τη συμπεριφορά αποφυγής. Αυτό το οποίο χρειάζεται να γίνει με τη βοήθεια του ειδικού για να αντιμετωπιστούν οι φοβίες είναι να αναγνωρίσει κανείς τις σκέψεις που κάνει, να ελέγξει αν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα έτσι ώστε να τις τροποποιήσει. Έπειτα χρειάζεται να εκτεθεί σταδιακά στη φοβική κατάσταση όπου παράλληλα χρησιμοποιούνται και τεχνικές χαλάρωσης για να μπορέσει κανείς να αντιμετωπίσει τα σωματικά συμπτώματα. Έτσι μόνον μπορεί να απελευθερωθεί κανείς από τις φοβίες που τον ταλαιπωρούν. Αμανατίδου Φωστηρία  Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Ιδεο-Ψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΔΨ)

Μία από τις σοβαρότερες  χρόνιες διαταραχές που ανήκουν στην ευρύτερη κατηγορία των αγχωδών διαταραχών  και θα πρέπει να διαχωρίζεται από την  Ιδεο-Ψυχαναγκαστική Διαταραχή Προσωπικότητας , διακρίνεται από εμμονές / ιδεοληψίες (σκέψεις, παρορμήσεις, εικόνες) ή/και καταναγκαστικές κινήσεις  / ψυχαναγκασμούς.   Σύμφωνα με τα διαγνωστικά κριτήρια του DSM-IV-TR  οι ιδεοληψίες  είναι επαναληπτικές, συνήθως  είναι δυσάρεστες  και εκλύουν άγχος, δεν είναι απλές ανησυχίες  για τα προβλήματα της ζωής και το άτομο προσπαθεί να τις αποφύγει  ή να αποφορτίσει με κάποια άλλη κίνηση ή σκέψη (ψυχαναγκασμό). Απαραίτητη επίσης  για τη διάγνωση της διαταραχής είναι η προϋπόθεση να αναγνωρίζει  το άτομο ότι αυτές οι σκέψεις, παρορμήσεις  ή εικόνες είναι δημιούργημα του μυαλού του και μόνο. Οι εμμονές είναι ‘’εγω-δυστονικές’’ που σημαίνει ότι το άτομο δεν έχει τον έλεγχο τους και τις θεωρεί παράλογες,  ερχόμενες σε αντίθεση με το εγώ του. Οι ψυχαναγκασμοί  χαρακτηρίζονται από την υπερβολή και είναι συμπεριφορές  όπως συχνό πλύσιμο των χεριών, ταξινόμηση  ή νοητικές δραστηριότητες  όπως προσευχή, μέτρημα, επανάληψη  λέξεων που το άτομο  αναγκάζεται να κάνει ως αντίδραση στην εμμονή και στη δυσφορία που του δημιουργεί . ΟΙ ψυχαναγκασμοί  δεν προκαλούν ευχαρίστηση αλλά χρησιμοποιούνται από το άτομο με σκοπό να το ηρεμήσουν και να του δώσουν μία προσωρινή ανακούφιση από την πίεση και το άγχος που του δημιουργούν οι εμμονές. Η συγκεκριμένη είναι μία διαταραχή που εμφανίζεται και στα δύο φύλα κυρίως ηλικίας 25-35 ετών κατά την ενήλικη ζωή αν και έχει παρατηρηθεί και σε παιδική ηλικία. Η έναρξη της νόσου είναι απότομη και οφείλεται σε διάφορους παράγοντες όπως κληρονομικότητα, ανώμαλα επίπεδα της ουσίας σεροτονίνης στον εγκέφαλο, ένα τραυματικό γεγονός στη ζωή του ατόμου όπως θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου ή  ακόμα και σε ορισμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας όπως τελειομανία και οργάνωση.  ‘Άλλες διαταραχές όπως κατάθλιψη ή τοξικομανία είναι δυνατό να οδηγήσουν στην εκδήλωση της ΙΔΨ διαταραχής αλλά και να συνυπάρχουν μαζί της. Τα άτομα με ΙΔΨ διαταραχή νιώθουν ντροπή για πολλές από τις κινήσεις και τις εμμονές τους μιας και αντιλαμβάνονται ότι είναι υπερβολικές,  παράλογες και δεν συνάδουν με την πραγματικότητα.  Τα συμπτώματα συνήθως  επιμένουν για τουλάχιστον μία ώρα  την ημέρα και  εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του ατόμου και την καθημερινότητά του. Πολύ σημαντικό είναι  να αναζητά βοήθεια όποιος έχει κάποιο από τα παραπάνω συμπτώματα ώστε να του συστήνεται κάποια μορφή θεραπείας  φαρμακευτική ή/και ψυχοθεραπευτική αφού η πρόγνωση της ΙΔΨ διαταραχής δεν είναι καλή ειδικά αν ακολουθείται από άλλες διαταραχές όπως κατάθλιψη και χρήση ουσιών. Εύη Ρομφαία Κλινική Ψυχολόγος- Σύμβουλος σχέσεων Πηγή: http://e-psychology.gr

Βρέθηκε γονίδιο που παίζει ρόλο-κλειδί στην εμφάνιση της κατάθλιψης και ανοίγει το δρόμο για νέα αντικαταθλιπτικά φάρμακα

 Βρέθηκε γονίδιο που παίζει ρόλο-κλειδί στην εμφάνιση της κατάθλιψης και ανοίγει το δρόμο για νέα αντικαταθλιπτικά φάρμακα

(ANA) – 6 ώρες πριν

Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ένα γονίδιο που φαίνεται να παίζει καθοριστικό ρόλο στην εμφάνιση της κατάθλιψης, ένα εύρημα που μπορεί να οδηγήσει σε νέα αντικαταθλιπτικά φάρμακα για αυτή την ευρέως διαδεδομένη ψυχική διαταραχή. Οι ερευνητές του πανεπιστημίου Γέιλ, υπό τον καθηγητή ψυχιατρικής και φαρμακολογίας Ρόναλντ Ντούμαν, παρουσίασαν την ανακάλυψή τους στο ιατρικό περιοδικό “Nature Medicine”, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο. Το γονίδιο με την ονομασία ΜΚΡ-1 εντοπίστηκε μετά τη σύγκριση του DNA 21 καταθλιπτικών ατόμων με τον γενετικό κώδικα 18 υγιών ατόμων. Το συγκεκριμένο γονίδιο παίζει το ρόλο «διακόπτη» για μια σειρά από χημικές ουσίες στον εγκέφαλο, που αποκαλούνται ΜΑΡΚ και οι οποίες είναι ζωτικές για την επιβίωση και την καλή λειτουργία των νευρώνων, δηλαδή των εγκεφαλικών κυττάρων. Το γονίδιο μπορεί να απενεργοποιήσει αυτή την μοριακή «οδό», με συνέπεια τη δυσλειτουργία των νευρώνων και πιθανώς την κατάθλιψη. «Το γονίδιο αυτό μπορεί να αποτελεί την κυρίαρχη αιτία ή έστω ένα σημαντικό αιτιολογικό παράγοντα στη δημιουργία ανωμαλιών που οδηγούν στην κατάθλιψη», δήλωσε ο υπεύθυνος της έρευνας. Οι ερευνητές έκαναν πειράματα με ποντίκια και διαπίστωσαν ότι σε όσα είχε απενεργοποιηθεί το γονίδιο ΜΚΡ-1, επιδείκνυαν μεγάλη αντοχή στο στρες, ενώ αντίθετα όσα πειραματόζωα είχαν το γονίδιο ενεργοποιημένο και υποβάλλονταν σε καταστάσεις στρες, εμφάνιζαν συμπτώματα τύπου κατάθλιψης, τα οποία στη συνέχεια αμβλύνονταν με την χορήγηση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Η κατάθλιψη, όπως και άλλες ψυχικές-νοητικές παθήσεις, θεωρείται ότι δεν έχει μία μόνο, αλλά πολλαπλές αιτίες, συμπεριλαμβανομένων των γενετικών, καθώς τα συμπτώματά της ποικίλουν πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο. Περίπου το 40% των ατόμων με κατάθλιψη δεν αντιδρούν άμεσα στα υπάρχοντα αντικαταθλιπτικά φάρμακα, τα οποία κυρίως αποσκοπούν στην αύξηση της ποσότητας της χημικής ουσίας (νευροδιαβιβαστή) σεροτονίνης στον εγκέφαλο, με συνέπεια να χρειάζονται εβδομάδες ή και μήνες μέχρι να υπάρξει θεραπευτική ανταπόκριση στο φάρμακο. Η ανακάλυψη ενός γονιδίου που εμπλέκεται στην κατάθλιψη, σύμφωνα με τους ερευνητές, μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη φαρμάκων που θα είναι πιο αποτελεσματικά, κυρίως σε όσους ασθενείς δεν αντιδρούν καλά στα υπάρχοντα αντικαταθλιπτικά. Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:
http://www.nature.com/nm/journal/vaop/ncurrent/abs/nm.2219.html

© 2010 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Η Ελλάδα σε κατάθλιψη!

Της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΟΥΓΙΑΝΝΟΥ
Η Ελλάδα σε κατάθλιψη! Αυτό τουλάχιστον δείχνει η νέα έρευνα του Ευρωβαρόμετρου για την ψυχική υγεία των Ευρωπαίων, που δημοσιοποιήθηκε χθες, η οποία δείχνει ότι οι Έλληνες έχουν εισέλθει σε φάση… ομαδικής κατάθλιψης, μετά την είσοδο του ΔΝΤ στις ζωές τους και τα μέτρα της κυβέρνησης.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας, οι Έλληνες βιώνουν λιγότερα θετικά συναισθήματα και περισσότερα αρνητικά σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Ειδικότερα, όπως προκύπτει από τα στοιχεία, συνολικά περισσότεροι από επτά στους δέκα Έλληνες (75%), το μεγαλύτερο ποσοστό στην ΕΕ, αισθάνθηκαν αγχωμένοι κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα -είτε μερικές φορές, είτε τις περισσότερες φορές, είτε συνέχεια- τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 56%. Επίσης, ένας στους δύο Έλληνες -δεύτερη χειρότερη θέση στην ΕΕ, μετά τους Ιταλούς- αισθάνθηκε αποθαρρυμένος και θλιμμένος, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο να είναι μόνο 33%. Μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων πάλι (44%) δήλωσαν ότι ένιωσαν τόσο στεναχωρημένοι που τίποτα δεν μπορούσε να τους φτιάξει το κέφι, με τον ευρωπαϊκό όρο να είναι μόλις 25%. Και εδώ, μαζί με τους Ρουμάνους, έχουμε τα υψηλότερα ποσοστά. Σημειώνεται πως η ψυχολογική κατάσταση των Ελλήνων έχει χειροτερεύσει αισθητά σε σχέση με την προηγούμενη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου για το θέμα, που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του 2006, αφού τα εν λόγω ποσοστά δυσαρέσκειας έχουν αυξηθεί έως και 18%.

Αντίθετα, με το… σταγονόμετρο, σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, βιώνουν θετικά συναισθήματα οι Έλληνες. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, ευτυχισμένοι αισθάνθηκαν «συνέχεια» και «τις περισσότερες φορές» μόνο το 43% των ερωτηθέντων (61% στην ΕΕ), ένα ποσοστό που μας κατατάσσει στην δεύτερη χειρότερη θέση της Ευρώπης μετά τη Λετονία. Όσο για τα αισθήματα της ηρεμίας και της γαλήνης, βρισκόμαστε στη χειρότερη θέση, αφού τον τελευταίο χρόνο τα ένιωσε σε συχνή βάση μόνο το 46% των Ελλήνων (61%).
Μάλιστα, όπως προκύπτει από τα στοιχεία, δεν ήταν λίγες οι φορές για τρεις στους δέκα Έλληνες που έκαναν λιγότερα από όσα ήθελαν είτε στη δουλειά τους είτε στο σπίτι τους, λόγω κατάθλιψης ή άγχους.
Πάντως, παρά τα προβλήματα, οι Έλληνες λένε «όχι» σε αντικαταθλιπτικά χάπια ή ιατρική βοήθεια. Η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων (97%) απάντησε ότι δεν έχει καταφύγει σε αντικαταθλιπτικά χάπια τον τελευταίο χρόνο, ενώ το 92% είπε ότι δεν αναζήτησε βοήθεια από επαγγελματία για την αντιμετώπιση ψυχολογικού ή συναισθηματικού προβλήματος. Αίσθηση όμως προκαλεί και το γεγονός πως το ποσοστό της άρνησης μιας επαγγελματικής βοήθειας αυξήθηκε κατά 5% από το προηγούμενο Ευρωβαρόμετρο του 2006, ακόμη και αν αυξήθηκε το άγχος και η θλίψη.
ΜΙΑ ΑΙΤΙΑ Η ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ
Η εργασιακή ανασφάλεια είναι μια αιτία για την… ομαδική κατάθλιψη των Ελλήνων. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, τέσσερις στους δέκα Έλληνες (42%) θεωρούν ότι η ασφάλεια της θέσης εργασίας τους είναι υπό απειλή, που αποτελεί το δεύτερο χειρότερο ποσοστό στην ΕΕ μετά τους Λετονούς. Μια άλλη αιτία της άσχημης ψυχολογικής κατάστασης δικαιολογείται και από το γεγονός ότι οκτώ στους δέκα Έλληνες δεν αισθάνονται ότι στη δουλειά τους απολαμβάνουν το σεβασμό και την αναγνώριση που αξίζουν οι προσπάθειες και τα επιτεύγματά τους (80%), ενώ παράλληλα θεωρούν ότι δεν αντικατοπτρίζει τη μόρφωση και την εκπαίδευσή τους (77%). Ωστόσο, παραμένουν συνεπείς στα εργασιακά τους καθήκοντα, αφού η συντριπτική πλειοψηφία (78%) δεν έλειψε καμία ημέρα από την εργασία, εκτός από τις ημέρες των διακοπών. 

«Αδελφός του Προηγούμενου»

Διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο το οποίο συνιστώ ανεπιφύλαχτα από την σειρά  ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΑ της ΕΣΤΙΑΣ του Ζαν – Μπερτράν Πονταλίς* με τίτλο «Αδελφός του Προηγούμενου» αποσπάσματα μικρά του οποίου παραθέτω παρακάτω:

Πόση απογοήτευση (η λέξη είναι αδύναμη) αισθάνθηκα όταν χρειάστηκε να αποδεχθώ το πρόδηλο: ανάμεσα στους υποτιθέμενους αδελφούς της (Γαλλικής) Επανάστασης  υπήρχε μόνον ανταγωνισμός, πάλη μέχρι θανάτου. Σκέτη ανοησία, λοιπόν, το ιδεώδες της αδελφοσύνης! Ο Φλωμπέρ δεν θα διαφωνήσει μαζί μου: «Αδελφοσύνη, μία από τις πιο ωραίες επινοήσεις της κοινωνικής υποκρισίας».

……………….

Κι αν η Επανάσταση  ήταν περισσότερο αδελφοκτόνος παρά πατροκτόνος;

……………….

Πολύ πριν η Τρομοκρατία και η παράνοιά της εγκατασταθούν για τα καλά, η πεποίθηση ότι ο γείτονάς μου ήταν ύποπτος, ότι θα μπορούσε να είναι ακόμα και εχθρός μου, ότι ο «αδελφός» μου συνωμοτούσε εναντίον μου πίσω από την πλάτη μου, η πεποίθηση λοιπόν αυτή  με τις καταστροφικές της  συνέπειες, μήπως τελικά υπάρχει εν σπέρματι σε κάθε κοινωνία που διακηρύσσει περίτρανα ότι δεν έχει άλλο ιδανικό από την αδελφοσύνη;

*Ο Πονταλίς είναι ψυχαναλυτής, δοκιμιογράφος και μυθιστοριογράφος στη Γαλλία. Αναλυόμενος του Λακάν συνέγραψε με τον Ζαν Λαπλάνς το "Λεξιλόγιο της Ψυχανάλυσης".

Οι άγνωστες παρενέργειες της κατάθλιψης

Ρεπορτάζ: Μαίρη Κατσανοπούλου

Κάθε χρόνια πάθηση φέρνει μαζί της και μια ψυχική διαταραχή. Γι' αυτό ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει θέσει για τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας το σύνθημα «Ψυχική υγεία και χρόνιες ασθένειες: ανάγκη για συνεχή και αναβαθμισμένη φροντίδα».

Οι επιστήμονες του Οργανισμού τονίζουν ότι όσοι πάσχουν από κάποια χρόνια ασθένεια διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσήσουν από κατάθλιψη και όσοι έχουν κατάθλιψη διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να υποστούν καρδιαγγειακή νόσο, διαβήτη, καρκίνο ή αναπνευστική πάθηση (που ευθύνονται για το 60% των θανάτων παγκοσμίως).

«Εάν δεν ληφθούν μέτρα, υπολογίζεται ότι 388 εκατ. άνθρωποι θα βρουν πρόωρο θάνατο τα προσεχή δέκα χρόνια» λέει ο αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ψυχικής Υγιεινής για την Ευρώπη, επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, καθηγητής Γεώργιος Χριστοδούλου.

Το 30-40% των καρδιοπαθών παρουσιάζει σημαντικά συμπτώματα κατάθλιψης (μελέτη Thombs και συν., 2008) ενώ στα δύο τρίτα των ασθενών με διαβήτη και κατάθλιψη δεν αναγνωρίζεται η ψυχική νόσος, με αποτέλεσμα οι ασθενείς να μην μπορούν να ακολουθήσουν τις οδηγίες για ρύθμιση του σακχάρου τους (μελέτη Katon, 2008). Οι καρδιοπαθείς και οι καταθλιπτικοί έχουν τριπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν σε σχέση με αυτούς που πάσχουν από τη μία νόσο, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μελέτης που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στην επιθεώρηση «Heart» και στην οποία αναλύθηκαν τα δεδομένα 6.000 μεσήλικων βρετανών.

«Ολες οι κλινικές παρατηρήσεις και τα ερευνητικά δεδομένα συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η ψυχική και η σωματική υγεία είναι αλληλένδετες» λέει ο κ. Χριστοδούλου. «Οι πιθανότητες να υπάρχει κατάθλιψη σε κάποιον ασθενή αυξάνονται από 5% έως 25% στον γενικό πληθυσμό (ανάλογα με το φύλο) και σε 25-33% σε ασθενείς με χρόνια νοσήματα. Ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι η κατάθλιψη πολύ συχνά επιδεινώνει το σωματικό νόσημα μέσα από διάφορους μηχανισμούς και έτσι μπαίνουμε σε φαύλο κύκλο που μπορεί να είναι καταστροφικός εάν δεν παρέμβουμε».

Στον διαβήτη, π.χ., η κατάθλιψη αυξάνει τον κίνδυνο επικίνδυνων επιπλοκών. «Η αποκατάσταση των ασθενών με χρόνια σωματικά νοσήματα βλάπτεται ουσιαστικά όταν συνυπάρχει κατάθλιψη που δεν έχει διαγνωσθεί» τονίζει ο καθηγητής.«Ο ασθενής δεν συνεργάζεται, δεν βοηθά τον γιατρό, δεν βοηθά τον εαυτό του. Πρέπει λοιπόν να γίνεται ''ολιστική'' (ψυχοσωματική) αντιμετώπιση των ασθενών και προϋπόθεση γι' αυτό είναι η κατάλληλη εκπαίδευση των γενικών γιατρών _ στην Ελλάδα και των παθολόγων, των αγροτικών γιατρών ή και των ειδικών».

Μια πρόσφατη ευρωπαϊκή μελέτη εκτίμησε ότι ο συνδυασμός σωματικών και ψυχικών προβλημάτων κοστίζει 436 δισ. ευρώ (2.000 ευρώ ανά νοικοκυριό) τον χρόνο λόγω του πτωχού συστήματος ψυχικής υγείας.

Η νόσος με τα χίλια πρόσωπα

Η κατάθλιψη, η «ασθένεια με τα χίλια πρόσωπα» (όπως την ονομάζουν οι ψυχίατροι), εξαπλώνεται σιωπηλά σαν επιδημία στον σύγχρονο κόσμο. Οι επιστήμονες της Παγκόσμιας Ψυχιατρικής Εταιρείας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας υπολογίζουν ότι θα είναι μέσα στην επόμενη δεκαετία η δεύτερη πιο συχνή αιτία «αναπηριών».

H κατάθλιψη είναι μια ασθένεια που περιλαμβάνει και την ψυχή και το σώμα, όπως λένε οι επιστήμονες της Κλινικής Μάγιο στις ΗΠΑ. Επηρεάζει το πώς αισθάνεται, σκέπτεται και συμπεριφέρεται ο ασθενής. Μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στις καθημερινές δραστηριότητες του ασθενούς ή να τον κάνει να αισθάνεται ότι δεν αξίζει να ζει. Οι γυναίκες, οι διαζευγμένοι, οι άγαμοι, οι άνεργοι και όσοι έχουν παρόμοιο περιστατικό στην οικογένεια νοσούν συχνότερα. Αν και η μέση και η τρίτη ηλικία πλήττονται περισσότερο από την κατάθλιψη, περίπου 5% των παιδιών και των εφήβων υποφέρει επίσης από τη νόσο.

Δεν είναι ακριβώς γνωστό τι προκαλεί την κατάθλιψη. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι εμπλέκονται πολλοί παράγοντες, όπως βιολογικές διαφορές στον εγκέφαλο, ορμονικές αλλαγές (όπως στην εμμηνόπαυση ή σε διαταραχές του θυρεοειδούς), η κληρονομική προδιάθεση, γεγονότα της ζωής (απώλεια αγαπημένου προσώπου, οικονομικά προβλήματα, υψηλό στρες κ.ά.) και ένα τραυματικό γεγονός στην παιδική ηλικία (π.χ. κακοποίηση από τον γονέα).

Μελέτη που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Αύγουστο στο περιοδικό «Nature» διαπίστωνε ότι κάποιες περιοχές του εγκεφάλου έχουν καθοριστικό ρόλο στην εκδήλωση κατάθλιψης στα παιδιά και τους εφήβους. Τα ευρήματα μπορεί να οδηγήσουν σε νέες μεθόδους έγκαιρης διάγνωσης και θεραπείας των παιδιών που κινδυνεύουν, σύμφωνα με τον επικεφαλής της μελέτης, διευθυντή Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Γουαϊσκόνσιν - Μάντισον, Ν. Κάλιν. Ο ερευνητής και οι συνεργάτες του εξέτασαν απεικονιστικά τους εγκεφάλους 238 νέων πιθήκων και διαπίστωσαν ότι η αυξημένη δραστηριότητα στην αμυγδαλή και στον πρόσθιο ιππόκαμπο προέβλεπαν καταθλιπτική και αγχώδη ιδιοσυγκρασία.

Πρόσφατες επίσης έρευνες από τον Οργανισμό «Mental Health America» έδειξαν ότι οι άνεργοι έχουν τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν συμπτώματα κατάθλιψης σε σχέση με όσους έχουν δουλειά, ενώ οι άνθρωποι των οποίων οι δουλειές επηρεάστηκαν από την οικονομική κρίση έχουν διπλάσιες πιθανότητες να νοσήσουν από σοβαρή κατάθλιψη. Γι' αυτό και η κυβέρνηση των ΗΠΑ καθόρισε νέους κανόνες τον περασμένο Ιούλιο, ζητώντας από τις ασφαλιστικές εταιρείες να προσφέρουν το ίδιο επίπεδο κάλυψης για την ψυχική υεγία όπως και με τα παθολογικά και χειρουργικά θέματα.

Μια άλλη μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην επιθεώρηση «Biological Psychiatry» κατέδειξε ότι οι άνθρωποι με κατάθλιψη πραγματικά βλέπουν τον κόσμο στις αποχρώσεις του γκρι. Γερμανοί ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Freiburg χρησιμοποίησαν εξετάσεις του αμφιβληστροειδούς και βρήκαν ότι οι πάσχοντες από κατάθλιψη είχαν θεαματικά χαμηλότερη ανταπόκριση στις αντιθέσεις μαύρου - λευκού σε σχέση με όσους δεν έπασχαν από τη νόσο. Η μέθοδος _ είπαν _ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διάγνωση της κατάθλιψης.

Ο ρόλος της διατροφής

Νέες έρευνες άλλωστε συσχετίζουν και τη διατροφή με την κατάθλιψη. Από μελέτη της Α' Καρδιολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (με επικεφαλής την κ. Χ. Χρυσοχόου) σε 673 ηλικιωμένους στην Ικαρία το 2009 διαπιστώθηκε ότι όσοι έτρωγαν περισσότερο ψάρι είχαν χαμηλότερα ποσοστά κατάθλιψης. Ισπανοί ερευνητές από τα Πανεπιστήμια της Ναβάρα και του Λας Πάλμας μελέτησαν 11.000 ανθρώπους και ανακάλυψαν ότι όσοι ακολουθούσαν πιο συστηματικά μεσογειακή διατροφή (με πολλά φρούτα, λαχανικά, ψάρι και όσπρια) είχαν 30% λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν κατάθλιψη σε σχέση με όσους είχαν λίγα τέτοια τρόφιμα στο διαιτολόγό τους _ αν και δεν βρέθηκε το γιατί (η μελέτη δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Archives of General Psychiatry»).

Επίσης ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης που παρακολούθησαν επί δέκα χρόνια 1.046 γυναίκες, 20-93 ετών, διαπίστωσαν _ και το δημοσίευσαν στην «Αμερικανική Επιθεώρηση Ψυχιατρικής» _ ότι οι διαταραχές της διάθεσης ήταν κατά 50% πιο συχνές σε γυναίκες που τρέφονταν με επεξεργασμένα και λιπαρά τρόφιμα (τσιπς, χάμπουργκερ, μπισκότα, λευκό ψωμί κ.λπ.).

Ερευνητές από το Κέντρο INSERM στο Μονπελιέ της Γαλλίας, τέλος, ανακάλυψαν ότι η κατάθλιψη στις γυναίκες της τρίτης ηλικίας συσχετίζεται με χαμηλά επίπεδα της «καλής» χοληστερίνης (HDL). Αντιθέτως, η κατάθλιψη στους άνδρες συσχετίζεται με χαμηλά επίπεδα της «κακής» χοληστερίνης (LDL).

«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η ρύθμιση των ανώμαλων επιπέδων των λιπιδίων μπορεί να μειώνει την κατάθλιψη στους ηλικιωμένους, χρειάζεται όμως διαφορετική αγωγή ανάλογα με το φύλο» ανέφερε η συγγραφέας της μελέτης δρ Μ. Λ. Ανσελέν. Ειδικά για τους άνδρες, «ο καρδιαγγειακός κίνδυνος μειώνεται με τη μείωση της LDL ως ένα επίπεδο, αλλά κάτω από αυτό αυξάνεται ο κίνδυνος κατάθλιψης».

Τα διαγνωστικά κριτήρια

Για να διαγνωσθείτε με κατάθλιψη, θα πρέπει να έχετε _ σύμφωνα με το εγχειρίδιο DSM που δημοσίευσε η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία _ πέντε ή περισσότερα από τα ακόλουθα συμπτώματα για περίοδο μεγαλύτερη των δύο εβδομάδων (ένα τουλάχιστον σύμπτωμα πρέπει να είναι η καταθλιπτική διάθεση ή η απώλεια ενδιαφέροντος για την ευχαρίστηση):

_ Καταθλιπτική διάθεση τις περισσότερες ημέρες (στα παιδιά μπορεί να εμφανισθεί ως μόνιμη ευερεθιστότητα)

_ Ελαττωμένο ενδιαφέρον ή αίσθημα μη ικανοποίησης από σχεδόν όλες τις δραστηριότητες της ημέρας

_ Σημαντική απώλεια ή αύξηση βάρους, μείωση ή αύξηση της όρεξης

_ Αϋπνία

_ Υπερκινητικότητα ή βραδεία συμπεριφορά που παρατηρείται από άλλους

_ Κόπωση ή απώλεια ενέργειας

_ Αισθήματα απαξίωσης ή υπερβολικής ενοχής

_ Προβλήματα στη λήψη αποφάσεων, στη σκέψη ή στην αυτοσυγκέντρωση

_ Επανειλημμένες σκέψεις θανάτου ή αυτοκτονίας

Τρόποι αυτοβοήθειας

Αν και δεν μπορείτε να θεραπεύσετε μόνος σας την κατάθλιψη, μπορείτε να αυτοβοηθηθείτε με τους εξής τρόπους, όπως συμβουλεύουν οι ειδικοί της Κλινικής Μάγιο:

_ Να αποφεύγετε το αλκοόλ. Μπορεί να νομίζετε ότι μειώνει τα καταθλιπτικά συμπτώματα αλλά μακροπρόθεσμα τα επιδεινώνει.

_ Να ασκείσθε περπατώντας, κάνοντας τζόκινγκ, κολύμπι, κηπουρική, γιόγκα ή ό,τι άλλο σας ευχαριστεί _ η σωματική δραστηριότητα μειώνει τα συμπτώματα.

_ Να χορταίνετε ύπνο.

- Να έχετε διατροφή πλούσια σε ω-3 λιπαρά (ψάρια, καρύδια κ.λπ.).

_ Μην αναβάλλετε τις συνεδρίες ψυχοθεραπείας και μην αμελείτε τα φάρμακά σας, ακόμα και εάν δεν έχετε διάθεση να το κάνετε.

_ Να δίνετε προσοχή στα προειδοποιητικά συμπτώματα και να επικοινωνείτε με τον γιατρό σας όταν εμφανίζονται.

_ Να ενημερωθείτε για την κατάθλιψη.

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία

Ένας στους 10 Αμερικανούς πάσχουν απο κατάθλιψη..

Παρασκευή, 1 Οκτωβρίου 2010

Στατιστικά, σχεδόν ένας στους 10 Αμερικανούς πάσχει σήμερα από κατάθλιψη, εκ των οποίων το ένα τρίτο πάσχει από «βαθιά κατάθλιψη», όπως ανακοινώνει το 'Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών'. Προκειμένου να εξαχθούν επιστημονικά συμπεράσματα από το Κέντρο, έγινε έρευνα με τη συμμετοχή 235 χιλιάδων ενηλίκων από 45 Πολιτείες των ΗΠΑ, επίσης τις Παρθένες νήσους, το Πουέρτο Ρίκο, αλλα ειδικά και την περιοχή της πρωτεύουσας Ουάσινγκτον, καθ' όλη την τριετία 2006-2008.
Προέκυψε ότι η έλλειψη εργασίας συνάδει με την κατάθλιψη, ενώ στις ΗΠΑ η επίσημη ανεργία γειτνιάζει με το 10% του 'ενεργού' πληθυσμού. -Ποσοστά 10% όλων των ανέργων, αλλά και 22% των ανάπηρων και βαρέως ασθενούντων, ανίκανων προς...εργασία, δηλώνουν «καταθλιπτικοί». -Αλλά και οι απαίδευτοι, σε ένα ποσοστό 6,7% δηλώνουν «βαρέως καταθλιπτικοί», ενώ μόνον 2,5% όσων διαθέτουν πανεπιστημιακό τίτλο δηλώνουν «καταθλιπτικοί». Τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι.
Οι ερωτηθέντες είχαν να απαντήσουν σε μεγάλο ερωτηματολόγιο, όπου δέσποζαν τα ερωτήματα: «το τελευταίο 15ημερο νοιώσατε άχρηστοι; χωρίς προσανατολισμό; άϋπνοι ή αντιστρόφως αποχαυνωμένοι από ύπνο»; Επίσης «συνεχώς πεινασμένοι; κουρασμένοι; χωρίς την ικανότητα συγκέντρωσης; χωρίς αυτο-εκτίμηση»; Με τουλάχιστον πέντε από τα ανωτέρω συμπτώματα και, και περισσότερα μέσα σε δύο εβδομάδες, η επιστημονική ετυμηγορία είναι: «βαριά κατάθλιψη».
Τέσσερα από τα συμπτώματα, σε συνδυασμό, ισοδυναμούν επιστημονικά με «κατάθλιψη». Τέλος κατά τη διετία 2001-2002 βρέθηκε ότι το 6,6% των ενηλίκων Αμερικανών έπασχαν από «σοβαρή κατάθλιψη» μέσα στο τελευταίο 12μηνο.
Πηγή: http://trelokouneli.blogspot.com/2010/10/10.html

Κίνδυνος για καρδιοπαθείς με κατάθλιψη

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Ο συνδυασμός κατάθλιψης και στεφανιαίας νόσου σε έναν ασθενή είναι πολύ πιο επικίνδυνος απ’ ό,τι κάθε μία ασθένεια από μόνη της, αναφέρουν γάλλοι και βρετανοί ειδικοί.

Όπως διαπίστωσαν σε μελέτη με σχεδόν 6.000 άνδρες και γυναίκες, όσοι έπασχαν και από τις δύο ασθένειες είχαν τετραπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν από την καρδιά τους ή από άλλα νοσήματα του κυκλοφοριακού.

Η μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Heart», συμπεριέλαβε μεσήλικες εθελοντές, τους οποίους οι ερευνητές παρακολουθούσαν επί 5,5 χρόνια.

Τα ευρήματά της υποδηλώνουν πως οι γιατροί θα πρέπει να παρακολουθούν πιο στενά τους καρδιοπαθείς οι οποίοι εκδηλώνουν κατάθλιψη.

Όπως έδειξε η μελέτη, οι εθελοντές που είχαν μόνον καρδιοπάθεια είχαν κατά 67% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από οποιαδήποτε αιτία στη διάρκεια της μελέτης, σε σύγκριση με όσους δεν είχαν ούτε καρδιοπάθεια ούτε κατάθλιψη.

Όσοι καρδιοπαθείς όμως είχαν και κατάθλιψη, είχαν τριπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν από οποιαδήποτε αιτία και τετραπλάσιες να πεθάνουν από καρδιαγγειακά νοσήματα.

Οι ειδικοί λένε ότι τα νέα ευρήματα ενισχύουν προγενέστερα που έχουν δείξει ότι η κατάθλιψη αποτελεί πλήγμα για την καρδιολογική υγεία. Και συνιστούν σε όλους – καρδιοπαθείς ή μη – αν νιώθουν κακοδιαθεσία, να συζητούν με τον γιατρό τους γι’ αυτήν.

Από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Απ’ το κομματιασμένο «Εγώ» στην ψυχοπαθολογία της καθημερινότητας

Στα πρώτα παιδικά μας χρόνια ο ψυχικός οργανισμός δομείται με βάση τις εξωτερικές εικόνες των αγαπημένων & αναγκαίων για την επιβίωση μας προσώπων (γονείς – κηδεμόνες), τα οποία εσωτερικεύουμε, δηλαδή υιοθετούμε τα χαρακτηριστικά, τις στάσεις και τις συμπεριφορές αυτών των προσώπων, ταυτιζόμενοι μαζί τους.
Στηριζόμενος λοιπόν σ’ αυτην την διαδικασία εσωτερίκευσης ο αναπτυσσόμενος ψυχικός οργανισμός χτίζει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «προσωπικότητα», ή αλλιώς «Εγώ».

Μ’ αυτή την «Εγωϊκή» δομή συνήθως τείνουμε να ταυτιζόμαστε για τα υπόλοιπα χρόνια της «ενήλικής» μας ζωής.

Αυτό το προσωπικό μας «Εγώ», διαμορφώθηκε στη βάση συγκεκριμένων προσώπων (μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, κ.λ.π.), τα οποία, με τη σειρά τους, «κουβαλάνε»  εύθραυστα, τεμμαχισμένα, τραυματισμένα,  ασθενή, κι ανολοκλήρωτα «Εγώ», κληρονομιά κι αυτά από σημαντικά πρόσωπα προηγούμενων γενεών, κ.ο.κ.

Έτσι, κι εμείς, απόγονοι των παραπάνω «τεμαχισμένων» ανθρώπων, συνήθως βιώνουμε την «προσωπικότητά» μας μέσα από τον προβληματικό τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους, μέσα από τις ασυνεπείς εκφράσεις του συναισθήματος & της συμπεριφοράς μας. Βιώνουμε δηλαδή το «Εγώ» μας ως μια αλλοπρόσαλη και ασταθή οντότητα που μοιάζει να είναι ατελής, τραυματισμένη, και διασπασμένη σε κομμάτια.
Επίσης, εξαιτίας της ταύτισής μας με αυτήν την ελλειμματική κι ανολοκλήρωτη ψυχική δομή (το «Εγώ») πολύ συχνά βιώνουμε συναισθήματα κενού, ματαίωσης, απουσίας νοήματος, έντονο ψυχικό πόνο, κουραστικά εσωτερικά διλήμματα, κι αναποφασιστικότητα.

Η βαθιά αίσθηση της ψυχικής μας ανεπάρκειας μας οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, κρίσεις ενοχής, οργής, κι επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφεται εναντίον των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε, ή εναντίον αυτού που συνηθίζουμε να τον/ την αποκαλούμε «εαυτό» μας.

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ - Κέντρο Προσωπικής Ανάπυξης & Ψυχοθεραπείας
Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης, M.Sc., Ph.D.
Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής

Πηγή:  http://e-psychology.gr

Η κατάθλιψη του Ίντερνετ

Από βαριά κατάθλιψη κινδυνεύουν όσοι νέοι 17-24 ετών κοιμούνται λιγότερες από οκτώ ώρες, γιατί ξενυχτούν παίζοντας δικτυακά παιγνίδια ή σερφάροντας στο Ίντερνετ.

Αυτό αποδεικνύει έρευνα στην Αυστραλία σε 20.000 νέους, από τους οποίους όσοι κοιμούνταν λιγότερες από έξι ώρες, παρουσίαζαν συμπτώματα άγχους, στρες και κατάθλιψης, σε σχέση με το 1/4 όσων συμπλήρωναν το απαραίτητο οκτάωρο.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν, ότι ο χρόνος ύπνου των νέων στις...ηλικίες αυτές μειώνεται σταδιακά εξαιτίας των ωρών που περνούν μπροστά στον υπολογιστή παίζοντας ή σερφάροντας στο Ίντερνετ.

Ο καθηγητής Νικ Γκλόζιερ, επικεφαλής της μελέτης που έγινε στο Ινστιτούτο Τζόρτ για την Παγκόσμια Υγεία, λέει:

"Τις τελευταίες δεκαετίες οι έφηβοι και οι νέοι κοιμούνται όλο και λιγότερες ώρες, ενώ γενικά οι υπόλοιποι κοιμόμαστε περισσότερο. Υπάρχουν πολλά γκάτζετ που τα παιδιά και οι νέοι παίρνουν στο δωμάτιό τους, τα οποία δεν υπήρχαν παλαιότερα. Παρ΄ ότι περνούν πολλές ώρες το βράδυ ασχολούμενοι μαζί τους, το πρωί πρέπει να σηκωθούν και να πάνε στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο ακριβώς την ίδια ώρα, όπως πήγαιναν και τις περιόδους που κοιμόντουσαν περισσότερο. Ετσι, πολλοί μαθητές ή φοιτητές αρχίζουν και παρουσιάζουν έντονα συμπτώματα από την έλλειψη ύπνου".

Και επισημαίνει ότι η έλλειψη ύπνου, μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα πολλές και σοβαρές συνέπειες στον ανθρώπινο οργανισμό.

Read more: http://www.enimerwsi.com/2010/09/blog-post_343.html#ixzz0yaeOWqMN