Οι βασανισμένες ψυχές.

Ψυχή μου, γιατί σε τυλίγουν τα όνειρα στην καταχνιά, γιατί η θλίψη σαν συγκάτοικος σε σέρνει σε μονοπάτια δύσβατα και σε απόκρημνα φαράγγια, γιατί τα μάτια σου είναι χαμηλωμένα σαν στάχυα στον αέρα και δεν σηκώνεται το βλέμμα πιο ψηλά από τις λάσπες του δρόμου, γιατί η βροχή δεν καταλαγιάζει, το σκοτάδι δεν τελειώνει, γιατί δεν σωπαίνουν οι κραυγές, που σου τρυπούν το σώμα, κι οι συντροφιές πάντα μακρινές και απρόσιτες;

Ψυχή μου, γιατί υπάρχεις μέσα από τους σκοτεινούς άλλους, γιατί κυλιέσαι στη ντροπή και αγριεμένη, ένοχη για όλα, πηγαινοέρχεσαι σκυμμένη, πάντα ανάμεσα, ποτέ επάνω, το πάθος γιατί σε καταλύει, γιατί η αγάπη και η καταστροφή σε συντροφεύουν αδιαίρετα, πάντα σε μίξη, γιατί ο πόνος σταλάζει αργά και βασανιστικά πάνω στις εκφορές σου, γιατί πολύ πριν έχασες τα είδωλα στον καθρέφτη του χρόνου, μαράθηκαν τα πέταλα των τραγουδιών σου;

Ψυχή μου, το πρόσωπο του κόσμου είναι κομματιασμένο, τα σταυροδρόμια του βάσανου αμέτρητα, κάθε στροφή και μία άγνωστη εικόνα, απειλητική, το συνεχές του χρόνου έχει διασπαστεί οριστικά, δεν συντρέχουν αιτίες ίασης των απέθαντων πληγών, εκεί στην άκρη του χώρου, στην αρχή του φόβου, όλα τέλειωσαν τότε, που χωρίς εγώ, χαθήκαμε στο διχασμό και στην άρνηση. Τώρα ας κινηθούμε με αξιοπρέπεια ανάμεσα στις ανόητες προκλήσεις των καιρών.

Εσύ διαβάτη που περνάς το δικό σου μονοπάτι, θα σε συντροφεύσει άραγε για λίγο το σώμα αυτής της οδύνης, θα διακρίνεις στα σκοτεινά πέπλα της σιωπής, την απουσία;

Το χθες μας αποκλείστηκε, το σήμερα μας απαρνήθηκε, στο αύριο θα φυτέψουμε ένα λουλούδι, κόκκινο, να λάμπει στο λιγοστό φως της ενήλικης καρδιάς μας.

Αθήνα 25/03/2010