Αντιστάσεις στα χάπια κατά της κατάθλιψης

Της Μυρσίνης Κωστοπούλου

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 2020 η κατάθλιψη θα αποτελεί τη δεύτερη συχνότερη ασθένεια παγκοσμίως. Πρόσφατη ανακοίνωση του Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου Ασθενειών των ΗΠΑ αναφέρει ότι το 5,4% των Αμερικανών ηλικίας άνω των 12 ετών πάσχουν σήμερα από κατάθλιψη.

Όμως ενώ η κατάθλιψη θεωρείται ιάσιμη νόσος, μόνο ένας στους τρεις ασθενείς επισκέπτεται κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, και από αυτούς, το 30% διακόπτει τη φαρμακευτική αγωγή μόλις μέσα στον πρώτο μήνα, πολύ πριν τα φάρμακα αρχίσουν να δρουν.

Το ποσοστό φτάνει το 50% για τους ασθενείς που διακόπτουν στους δύο πρώτους μήνες της φαρμακευτικής αγωγής.

Η αγωγή με αντικαταθλιπτικά φάρμακα είναι αποτελεσματικότερη όταν διαρκεί τουλάχιστον 6 μήνες, ενώ λόγω πρόωρης διακοπής της ένας στους δύο ασθενείς παρουσιάζει υποτροπή.

Η έστω μικρή αύξηση της διάρκειας της αγωγής με αντικαταθλιπτικά έχει αποδειχθεί ότι προσφέρει σημαντικά θεραπευτικά οφέλη στους περισσότερους ασθενείς. Αλλά για να λάβει τα οφέλη, ο ασθενής θα πρέπει να παίρνει τα φάρμακά του.

Ποιοι παράγοντες εμποδίζουν τη συμμόρφωση των ασθενών με κατάθλιψη στη λήψη της ψυχοφαρμακευτικής αγωγής;

- Η έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης από τους γιατρούς για τη λήψη της αγωγής και τις ενδεχόμενες παρενέργειές της.

- Η μη ανοχή των ασθενών σε παρενέργειες των αντικαταθλιπτικών (π.χ. ζαλάδα, κεφαλαλγία, ανησυχία, σεξουαλική δυσλειτουργία), οι οποίες συχνά εμφανίζονται πριν ο ασθενής αντιληφθεί κάποιο θεραπευτικό αποτέλεσμα. - Τα δύσκολα θεραπευτικά σχήματα με συχνές λήψεις πολλών χαπιών.

- Προηγούμενη αρνητική εμπειρία του ασθενούς με συγκεκριμένο αντικαταθλιπτικό φάρμακο.

- Το υψηλό κόστος της ιδιωτικής φαρμακευτικής περίθαλψης.

- Η ψευδής πίστη του ασθενούς πως δεν χρειάζεται να λάβει αντικαταθλιπτικά και ότι θα θεραπευτεί μόνος του.

- Οι υψηλές προσδοκίες από τον ίδιο τον ασθενή για μια «αστραπιαία» βελτίωση της κατάθλιψης, η οποία όμως δεν είναι ρεαλιστική («πήρα τα φάρμακα για τρεις μέρες και δεν ένιωσα καμία βελτίωση»).

- Τυχαίοι εξωγενείς παράγοντες που κάνουν τον ασθενή να νιώθει προσωρινά καλύτερα ή μηχανισμοί αυθυποβολής («ένιωσα καλύτερα γρήγορα και τα σταμάτησα»).

- Φόβοι ότι ο ασθενής θα εθιστεί μακροπρόθεσμα στη λήψη τους.

- Μύθοι και στερεότυπα για την ψυχική ασθένεια και τη νοηματοδότηση της λήψης ψυχοφαρμάκων, που αναδύονται στη σκέψη ασθενών και τους εμποδίζουν να αποδεχθούν την αναγκαιότητα της φαρμακευτικής θεραπείας (π.χ. «αν παίρνω φάρμακα, τότε είμαι τρελός»).

Σημαντικό εμπόδιο στην αποδοχή της φαρμακευτικής οδού αποτελεί και η ίδια η κατάθλιψη, η οποία εξασθενίζει τις γνωστικές λειτουργίες του ασθενούς, με αποτέλεσμα εκείνος συχνά να παρερμηνεύει ή να ξεχνά τις οδηγίες του γιατρού του.

Τα εμπόδια είναι πολλά, αλλά όχι αξεπέραστα. Ο γιατρός στον οποίο ο ασθενής βασίζει την υπόθεση της ζωής του είναι σημαντικό να μην παίζει τον ρόλο ενός ψυχρού συνταγογράφου, αλλά να επενδύει όσο μπορεί σε μια ουσιαστική επαφή με τον ασθενή.

Για παράδειγμα, εάν ο ασθενής γνωρίζει τις πιθανές παρενέργειες ενός συγκεκριμένου φαρμάκου και κατάλληλους τρόπους διαχείρισής τους, τότε θα μπορεί να «αντέξει» τις πρώτες εβδομάδες της αγωγής.

Παράλληλα, η συμμετοχή του ασθενούς σε κύκλο ψυχοθεραπείας, με στόχο αφενός την αντιμετώπιση της κατάθλιψης και αφετέρου του στίγματος, της ντροπής ή του φόβου που σχετίζεται με την υποκειμενική αντίληψη μιας προσωπικής αδυναμίας που τον καθιστά ευάλωτο, μπορεί να βοηθήσει ιδιαίτερα.

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι ψυχολόγοςψυχοθεραπεύτρια (Ρh. D). Εmail: myrsi@hol.gr

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία

Τα συμπτώματα και η αντιμετώπιση της ψυχωτικής κατάθλιψης

Της Μυρσίνης Κωστοπούλου

Τι είναι και πώς εκδηλώνεται η ψυχωτική κατάθλιψη; 

Η ψυχωτική κατάθλιψη είναι ένας υπότυπος της μείζονος κατάθλιψης που εμφανίζεται και με συμπτώματα ψύχωσης, όπως οι παραληρητικές ιδέες (ψευδείς πίστεις) ή/και οι ψευδαισθήσεις (

Ο ασθενής μπορεί να πιστεύει ότι είναι κακός άνθρωπος, ότι του αξίζει να τιμωρηθεί, να πεθάνει, ότι οι σκέψεις δεν είναι δικές του, ότι οι άλλοι μπορούν να ακούσουν το περιεχόμενό τους κ.λπ. Βλέπει επίσης πράγματα ή ακούει φωνές που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν (ακούει λ.χ. μία φωνή να του λέει ότι «ο Θεός θα σε τιμωρήσει που είσαι ανάξιος και αμαρτωλός»). Αν αναγνωρίσει ότι οι σκέψεις και τα βιώματά του δεν είναι αληθινά, νιώθει άγχος και ντροπή.

Η καταθλιπτική διάθεση, το υψηλό άγχος, η διέγερση και η ευερεθιστικότητα όπως και το αίσθημα αναξιότητας και ενοχής είναι χαρακτηριστικά. Η πίστη ότι ο κόσμος γύρω του τού δημιουργεί υψηλές προσδοκίες και δυσκολίες, καθώς και η έλλειψη ελπίδας για το μέλλον, είναι πτυχές της ψυχωτικής κατάθλιψης.

Ακολουθούν έλλειψη ευχαρίστησης, αδυναμία συγκέντρωσης, αναποφασιστικότητα και συγκεχυμένη μνήμη καθώς και συχνές ευχές θανάτου που μπορεί να οδηγήσουν κάποιους ασθενείς σε πραγματικές απόπειρες αυτοκτονίας. Ο ασθενής χάνει επίσης τον ύπνο του, την όρεξή του για φαγητό και το σεξουαλικό του ενδιαφέρον, ενώ νιώθει έντονη κόπωση και σταδιακά απομονώνεται από τον κόσμο καταλήγοντας να παραμελεί τον  εαυτό του. 

Ποια είναι τα αίτια της ψυχωτικής κατάθλιψης και ποιες οι ενδεδειγμένες θεραπείες; 

Ενας στους πέντε ασθενείς με κατάθλιψη μπορεί να εκδηλώσει και ψυχωσικά συμπτώματα στην πορεία της νόσου του. Οι ασθενείς με οικογενειακό ιστορικό κατάθλιψης ή ψυχωσικής διαταραχής είναι πιθανότερο να νοσήσουν.

Ως εκλυτικοί παράγοντες λειτουργούν σημαντικά βιώματα ζωής, όπως οι πραγματικές και συμβολικές απώλειες (χωρισμός, διαζύγιο, αρρώστια, αποχωρισμοί, θάνατος) που καθηλώνουν το ευάλωτο άτομο σε μια κατάσταση ενοχής, ευθύνης ή συγκαλυμμένου θυμού και παρεμποδίζουν τη δυνατότητα προσαρμογής του στη ζωή του.

Σημαντικοί προδιαθεσικοί παράγοντες είναι οι χρόνιες αρνητικές, καταθλιπτικές στάσεις και πεποιθήσεις απέναντι στον εαυτό, τη ζωή, το παρελθόν, το μέλλον και τον κόσμο, καθώς και η χαμηλή αυτοεκτίμηση (λ.χ. «αν δεν πετυχαίνω πάντα, τότε δεν αξίζω» ή «όταν κάτι δεν πάει καλά, τότε μόνο εγώ φταίω»).

Η άμεση επίσκεψη σε ψυχίατρο και η έγκαιρη φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά και αντιψυχωσικά φάρμακα σε συνδυασμό με μια ολοκληρωμένη ψυχοθεραπευτική παρέμβαση αποτελούν την ενδεδειγμένη θεραπευτική λύση.

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια (PhD), myrsini.kostopoulou@gmail.com

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία

Η χρόνια φοβία με τον κόσμο

Της Μυρσίνης Κωστοπούλου

Είμαι γυναίκα ηλικίας 24 ετών και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάσχω από φοβία με τον κόσμο. Ο φόβος μου με αποδυναμώνει και κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με κόσμο φεύγω. Οποιαδήποτε προσπάθεια εκλογίκευσης από τότε που ήμουν παιδί μέχρι σήμερα, έχει πέσει στο κενό. Η μητέρα μου από μικρή μου έλεγε να μην φοβάμαι και με πίεζε σχεδόν με βία. Ο πατέρας μου παθητικός και φοβικός ο ίδιος αλλά πάντα με τον μανδύα της δύναμης λόγω του ρόλου του. 

Το πρόβλημά σας ονομάζεται κοινωνική φοβία και είναι μία αγχώδης διαταραχή που οδηγεί σε έντονο φόβο και ντροπή όταν το άτομο συναναστρέφεται με  κόσμο ή νιώθει ότι πρόκειται να κριθεί από άλλους.

Η φοβία σας λόγω της χρόνιας φύσης της έχει «παραλύσει» ένα κομμάτι της προσωπικότητάς σας και της δυνατότητάς σας να λειτουργείτε και να νιώθετε ελεύθερη στην καθημερινότητά σας.

Πιθανώς μάθατε να φοβάστε στην παιδική σας ηλικία μέσω αναπαραγωγής και μιμητισμού φοβιών που είχαν οι γονείς σας, είτε μετά από ένα αρνητικό και πιεστικό για εσάς γεγονός στο οποίο νιώσατε ευάλωτη που εμπεριείχε ανθρώπους και συνδέθηκε μέσα σας με φόβο.

Υποθέτω ότι η μητέρα σας ήταν ο «δυνάστης και ο εξολοθρευτής» του μη αποδεκτού φόβου σας και με την απόλυτη κυριαρχία  πάνω σε αυτόν. Ο πατέρας σας με μια ημιπαθητική στάση, φοβική μεν αλλά ταυτόχρονα υποδυόμενος τον ρόλο του προστάτη.

Διπλά και αντιφατικά μηνύματα ως προς τι περίμεναν οι γονείς σας από εσάς.

Τα  παιδιά με φοβίες ανακουφίζονται όταν νιώθουν ότι οι γονείς τους σέβονται τον φόβο τους, ένα  «καταλαβαίνω, θα περάσει, είμαι δίπλα σου» μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά.

Είναι βασανιστική η επίγνωσή σας ότι ο φόβος σας είναι υπερβολικός ωστόσο νιώθετε τόσο ευάλωτη απέναντί του. Η αποφυγή των κοινωνικών καταστάσεων για να περιφρουρήσετε την ασφάλειά σας περισσότερο τον φόβο σας.

Παρενέργειες είναι η σταδιακή απώλεια της αυτοπεποίθησης, της διεκδικητικότητας όπως και η κοινωνική απομόνωση και η  κατάθλιψη.

Οι φοβίες ανταποκρίνονται θετικά σε έναν κύκλο γνωσιακής-συμπεριφορικής θεραπείας, όπου τροποποιούνται οι αρνητικές σκέψεις που διατηρούν τον φόβο σας και γίνεται μια  σταδιακή έκθεση σε καταστάσεις όπως μέρη με κόσμο, συμμετοχή σε παρέες, καταστάσεις όπου θα κινητοποιηθείτε να πάρετε το λόγο, να ανοιχτείτε ακόμη και να διεκδικήσετε.

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια, emailmyrsini.kostopoulou@gmail.com, twitter @myrsi1

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Weekend

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Η σχιζοφρένεια δεν είναι μία ασθένεια, αλλά αποτελείται από οκτώ διαφορετικές γενετικές διαταραχές, κάθε μία εκ των οποίων έχει τα δικά της ξεχωριστά συμπτώματα, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, με επικεφαλής τον καθηγητή Ψυχιατρικής δρα Σ. Ρόμπερτ Κλόνινγκερ, λένε πως το εύρημα αυτό μπορεί να ανοίξει το δρόμο για καλύτερες διαγνωστικές και θεραπευτικές στρατηγικές.

Η σχιζοφρένεια είναι ένα πρόβλημα ψυχικής υγείας που χαρακτηρίζεται από παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις, μη φυσιολογικές σκέψεις, αποδιοργανωμένη συμπεριφορά και ομιλία, και αρνητικά συμπτώματα όπως η έλλειψη συναισθημάτων.

Τα άτομα με οικογενειακό ιστορικό της νόσου διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να την εκδηλώσουν. Έτσι, ενώ το περίπου 1% του γενικού πληθυσμού έχει σχιζοφρένεια, το αντίστοιχο ποσοστό στις οικογένειες των πασχόντων από τη νόσο φτάνει το 10%.

Οι επιστήμονες αναζητούν εδώ και χρόνια τα γονίδια που σχετίζονται με αυτήν και νωρίτερα εφέτος ανακοινώθηκε πως πλέον έχουν εντοπιστεί 83.

Ωστόσο ο δρ Κλόνινγκερ και οι συνεργάτες του ήθελαν να δουν πως συνεργάζονται αυτά τα γονίδια για να προκαλέσουν σχιζοφρένεια, δεδομένου ότι κάθε γονίδιο μεμονωμένο δεν ασκεί ιδιαίτερη επίδραση.

Για τους σκοπούς της μελέτης τους, η οποία δημοσιεύεται στην «Αμερικανική Επιθεώρηση Ψυχιατρικής» (AJP), οι ερευνητές ανέλυσαν το γονιδίωμα 4.200 πασχόντων από σχιζοφρένεια και 3.800 υγιών εθελοντών.

Ειδικότερα, εξέτασαν περίπου 700.000 μονονουκλεοτιδικούς πολυμορφισμούς (SNPs), δηλαδή θραύσματα του DNA που προκύπτουν από την αλλαγή μίας βάσης στην ακολουθία του (το DNA συγκροτείται από τέσσερις βάσεις, φωσφορικές ρίζες και ένα σάκχαρο).

Συγκρίνοντας τα SNPsτων ατόμων με σχιζοφρένεια με εκείνα των υγιών εθελοντών, οι ερευνητές κατόρθωσαν να αναγνωρίσουν τις γενετικές μεταλλαγές που σχετίζονται με τη σχιζοφρένεια.

Στη συνέχεια, χώρισαν τους ασθενείς σε ομάδες αναλόγως με το είδος και την σοβαρότητα των συμπτωμάτων τους και διερεύνησαν πόσες και ποιες γενετικές μεταλλαγές έφεραν, για να καθορίσουν πως αυτές αλληλεπιδρούσαν για να προκαλέσουν τα συμπτώματα.

Με αυτό τον τρόπο κατόρθωσαν να εντοπίσουν τις οκτώ διαφορετικές «συνιστώσες» της σχιζοφρένειας, κάθε μία εκ των οποίων εκδηλώνεται με χαρακτηριστικά συμπτώματα.

Για παράδειγμα, μία συγκεκριμένη ομάδα μεταλλαγών που αυξάνει κατά 95% τον κίνδυνο εκδήλωσης σχιζοφρένειας, σχετίζεται με τις παραισθήσεις και τις ψευδαισθήσεις.

Οι επιστήμονες συνέχισαν την έρευνά τους σε δύο άλλες ομάδες πασχόντων από σχιζοφρένεια, στις οποίες κατόρθωσαν να επαληθεύσουν τα ευρήματά τους.

«Έπειτααπό μία δεκαετία σύγχυσης στον χώρο της ψυχιατρικής γενετικής, κατορθώσαμε να εντοπίσουμε τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν τα γονίδια και ο οποίος άλλοτε είναι αρμονικός, οδηγώντας στην υγεία, άλλοτε αποδιοργανωμένος, οδηγώντας στην σχιζοφρένεια», δήλωσε ο δρ Κλόνινγκερ.

Οι ερευνητές λένε πως όταν τα γονίδια που σχετίζονται με τη σχιζοφρένεια είναι μεμονωμένα, έχουν αδύναμη σχέση με τη νόσο. Όταν, όμως, υπάρχουν σε έναν άνθρωπο ομάδες τέτοιων γονιδίων που δρουν συνεργικά, ο φορέας τους έχει 70% έως 100% πιθανότητες να εκδηλώσει σχιζοφρένεια.

Τα ευρήματα αυτά πιστεύεται ότι θα οδηγήσουν σε καλύτερη διάγνωση της νόσου, αλλά και στην επινόηση νέων θεραπειών που θα στοχεύουν σε συγκεκριμένους μηχανισμούς που άγονται από τα γονίδια αυτά.

Πηγή : Web Only

Η κατάθλιψη μπορεί να συμβάλλει στο Αλτσχάιμερ

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Οι ηλικιωμένοι που νιώθουν μοναξιά, έχουν ανορεξία ή παρουσιάζουν άλλα συμπτώματα κατάθλιψης μπορεί να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσουν νόσο Αλτσχάιμερ, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Η μελέτη έδειξε πως η ταχεία έκπτωση της σκέψης και της μνήμης που παρατηρείται όταν η ήπια νοητική διαταραχή εκπίπτει σε Αλτσχάιμερ, είναι πιο έντονη στους ηλικιωμένους με κατάθλιψη.

Η ήπια νοητική διαταραχή είναι η «γκρίζα ζώνη» ανάμεσα στις φυσιολογικές νοητικές λειτουργίες και την άνοια. Οι πάσχοντες έχουν μεν κάποια προβλήματα μνήμης, αλλά αυτά δεν δημιουργούν πρόβλημα στην καθημερινότητά τους.

Σε μία στις δύο περιπτώσεις, όμως, η ήπια νοητική διαταραχή εξελίσσεται σε άνοια.

Στη νέα μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Neurology», συμμετείχαν 1.764 ηλικιωμένοι οι οποίοι δεν έπασχαν από ήπια νοητική διαταραχή κατά την έναρξή της.

Οι ερευνητές επικοινωνούσαν μαζί τους μία φορά τον χρόνο, υποβάλλοντάς τους σε διάφορα τεστ νοητικών λειτουργιών και εξετάζοντας την ψυχική τους διάθεση.

Στη διάρκεια οκτώ ετών παρακολούθησης, 922 εθελοντές εκδήλωσαν ήπια νοητική διαταραχή, με τους 315 να παρουσιάζουν εξέλιξη σε άνοια. Συνολικώς 582 εθελοντές, εξάλλου, έχασαν τη ζωή τους.

Τόσο η ήπια νοητική διαταραχή όσο και η άνοια συσχετίσθηκαν με υψηλότερα επίπεδα καταθλιπτικών συμπτωμάτων τα χρόνια πριν από τη διάγνωση.

Ωστόσο, οι αυτοψίες εγκεφάλου που έγιναν σε όσους έχασαν τη ζωή τους έδειξαν πως δεν υπήρχε σχέση ανάμεσα στο επίπεδο των εγκεφαλικών βλαβών λόγω άνοιας και το επίπεδο της προθανάτιας κατάθλιψης.

Αυτό υποδηλώνει ότι η κατάθλιψη αποτελεί έναν παράγοντα κινδύνου για άνοια, ανεξάρτητο από τις νευροπαθολογικές βλάβες που εκδηλώνονται στον εγκέφαλο, γράφουν ο νευροεπιστήμονας δρ Ρόμπερτ Γουϊλσον από το Πανεπιστήμιο Rush, στο Ιλινόι, και οι συνεργάτες του.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
Πηγή: Web Only

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το 2014

Η γελαστή κατάθλιψη: Οι ασθενείς εμφανίζονται χαρούμενοι

Λανθάνουσα Κατάθλιψη

Λανθάνουσα ονομάζεται η κατάθλιψη που δε φανερώνεται με τα χαρακτηριστικά για τη νόσο συμπτώματα αλλά επιλέγει για να εκφραστεί μια ποικιλία συμπτωμάτων, τα οποία συχνά παραπλανούν τους μη ειδικούς ιατρούς. Ακόμη και οι ειδικοί ιατροί πρέπει να επιδείξουν επιμονή, υπομονή και επιδεξιότητα στη διαγνωστική διερεύνηση, ώστε να αποκαλυφθεί πίσω από τα προσωπεία το ζοφερό πρόσωπο της κατάθλιψης. Στην κλινική εικόνα άλλοτε δεσπόζουν τα διάχυτα και άτυπα σωματικά ενοχλήματα, όπως κεφαλαλγίες, πόνοι στον κορμό και τα άκρα κλπ., άλλοτε κυριαρχεί η έκπτωση των ανώτερων γνωσιακών λειτουργιών (π.χ. διαταραχές στη μνήμη, τη συγκέντρωση κ.α.), άλλοτε προέχουν οι διαταραχές του ύπνου και της όρεξης.

Όταν το τρίπτυχο: κακή επίδοση στο σχολείο, παραπτωματική συμπεριφορά και σεξουαλική ασυδοσία εμφανίζεται στην εφηβική ηλικία, θεωρείται καταθλιπτικό ισοδύναμο. Κάποιες φορές, όχι μόνο απουσιάζει το καταθλιπτικό συναίσθημα, αντιθέτως οι ασθενείς εμφανίζονται 'χαρούμενοι' (Γελανή ή Γελαστή κατάθλιψη).

Η λανθάνουσα κατάθλιψη αναφέρεται στη βιβλιογραφία ως συγκαλυμμένη κατάθλιψη ή κατάθλιψη με προσωπίδα-μάσκα (μασκαρεμένη ή μεταμφιεσμένη κατάθλιψη), καταθλιπτικό ισοδύναμο, περιφερική κατάθλιψη, κατάθλιψη χωρίς κατάθλιψη ή ασυναισθηματική κατάθλιψη. Η ασυναισθηματική κατάθλιψη εμφανίζεται σε άτομα με μεθοριακή διαταραχή προσωπικότητας, έναν τύπο προσωπικότητας που χαρακτηρίζεται από συναισθηματική αστάθεια, συγκρουσιακές διαπροσωπικές σχέσεις, παρορμητική και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, και εκδηλώνεται κυρίως με αισθήματα κενού ή ανίας.

Που Οφείλεται η Κατάθλιψη;

Δεν υπάρχει ένα και μοναδικό αίτιο που θα μπορούσε να ενοχοποιηθεί για την εμφάνιση των καταθλιπτικών επεισοδίων. Η κατάθλιψη είναι μια νόσος πολυπαραγοντική και οφείλεται στην αλληλεπίδραση γενετικών, βιολογικών και ψυχοκοινωνικών παραγόντων. Οι βαρύτερες μορφές της προκαλούνται κυρίως από βιολογικούς παράγοντες, ενώ οι ηπιότερες από ψυχοκοινωνικούς.

Γενετικοί Παράγοντες

Οι επιδημιολογικές έρευνες που έχουν γίνει σε οικογένειες και διδύμους καθώς και οι μελέτες υιοθεσίας κατέδειξαν ότι ο κίνδυνος νόσησης (η πιθανότητα δηλαδή να νοσήσει κάποιος) από κατάθλιψη είναι: Για τους συγγενείς πρώτου βαθμού (γονείς, αδέλφια, παιδιά) περίπου τριπλάσιος από το γενικό πληθυσμό.

Για τους συγγενείς δευτέρου βαθμού (παππούδες, εγγόνια, θείοι, ανίψια, ετεροθαλή αδέλφια) διπλάσιος από το γενικό πληθυσμό. Για τους συγγενείς τρίτου βαθμού (πρώτα ξαδέλφια) ελαφρώς αυξημένος σε σχέση με το γενικό πληθυσμό. Η επικρατέστερη, σήμερα, άποψη είναι ότι κληρονομείται μια ευαισθησία (ευαλωτότητα) για τη νόσο, η οποία θα εκδηλωθεί εάν επιδράσουν ψυχοκοινωνικοί στρεσσογόνοι παράγοντες.

Βιολογικοί Παράγοντες

1. Από τη δεκαετία του '50, ήδη, έχουν προκύψει από ερευνητικά δεδομένα ισχυρές ενδείξεις, που κατοχυρώνουν το ρόλο ουσιών, των νευροδιαβιβαστών, στην αιτιοπαθογένεια της κατάθλιψης. Οι νευροδιαβιβαστές είναι βιοχημικές ουσίες, μέσω των οποίων επικοινωνούν τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου. Το ερευνητικό ενδιαφέρον έχει εστιασθεί στους νευροδιαβιβαστές σεροτονίνη και νοραδρεναλίνη και διαπιστώθηκε ότι στην κατάθλιψη τα νευροδιαβιβαστικά αυτά συστήματα υπολειτουργούν. Ο μηχανισμός δράσης, άλλωστε, των περισσότερων αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, τα οποία δρουν ενισχύοντας την νευροδιαβίβαση που επιτελείται μέσω της σεροτονίνης και της νοραδρεναλίνης, έρχεται να συμφωνήσει με την υπόθεση αυτή.

2. Μερικές μη ψυχιατρικές νόσοι του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (Κ.Ν.Σ.), όπως η νόσος του Parkinson, η επιληψία, τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια, οι όγκοι, που επηρεάζουν τη λειτουργία περιοχών του εγκεφάλου οι οποίες ρυθμίζουν το συναίσθημα, εκδηλώνονται με καταθλιπτικά συμπτώματα. Ενδοκρινικές διαταραχές (π.χ. υποθυρεοειδισμός, νόσος του Cushing), λοιμώδη και αυτοάνοσα νοσήματα (πνευμονία, λοιμώδη μονοπυρήνωση, φυματίωση, ρευματοειδής αρθρίτιδα, συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, AIDS), αναιμίες καθώς και όγκοι του γαστρεντερικού (π.χ. καρκίνος της κεφαλής του παγκρέατος) εκδηλώνονται επίσης με καταθλιπτικά συμπτώματα.

Αρκετές εξαρτησιογόνες ουσίες (ιδιαίτερα η κοκαΐνη και το αλκοόλ) και φάρμακα (αντιφλεγμονώδη, αναλγητικά, αντιυπερτασικά, κυτταροστατικά, ορμόνες και νευρολογικά) μπορεί να προκαλέσουν κατάθλιψη.

Ψυχοκοινωνικοί Παράγοντες
Από ερευνητικά δεδομένα ότι οι τραυματικές εμπειρίες στα πρώτα χρόνια της ζωής, ιδιαίτερα η στέρηση των γονέων, η αδυναμία τους να κπληρώσουν το γονεϊκό ρόλο, οι συγκρουσιακές ενδοοικογενειακές σχέσεις, η έκθεση σε σωματική ή φυσική βία καθιστούν το άτομο επιρρεπές στο να αναπτύξει κατάθλιψη στο μέλλον. Τα στρεσσογόνα γεγονότα ζωής είναι δυνατόν να δράσουν ως εκλυτικοί παράγοντες σε άτομα με πρώιμες τραυματικές εμπειρίες ή σε άτομα εκτεθειμένα σε χρόνιες ψυχοπιεστικές καταστάσεις, οι οποίες συνιστούν προδιαθεσικούς -για την εμφάνιση της κατάθλιψης- παράγοντες. Τέτοια γεγονότα είναι αυτά που εκλαμβάνονται από το άτομο ως απειλητικά και επικίνδυνα, εκείνα που συνδέονται με απώλειες (π.χ. χωρισμός) και εκείνα που αποτυπώνουν δυσαρμονία στις σχέσεις με τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του. Ο τρόπος, τέλος, με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται, αντιλαμβάνονται και αναπαριστούν τον κόσμο και την πραγματικότητα μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, να επιδεινώσει την συμπτωματολογία της και να επιμηκύνει την διάρκειά της. 

Διαβάστε περισσότερα: http://kataggeilte.blogspot.com/2013/11/blog-post_1446.html#ixzz2lYTd0X3i

Η κατάθλιψη της τρίτης ηλικίας

Της Μυρσίνης Κωστοπούλου

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 50 χρόνια, διανύουμε την όγδοη δεκαετία της ζωής μας και παρότι είμαστε πολύ αγαπημένοι, νιώθουμε ταυτόχρονα μελαγχολικοί. Είναι κατάθλιψη; Αναμένεται να νιώθουμε έτσι λόγω ηλικίας;

Η μετάβαση στο γήρας αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης μείζονος κατάθλιψης. Όμως η κατάθλιψη της τρίτης ηλικίας δεν είναι μια φυσιολογική αντίδραση στο πέρασμα του χρόνου, αλλά μία σοβαρή συναισθηματική κατάσταση, η οποία διαταράσσει τη συναισθηματική, σωματική, νοητική και συμπεριφορική σφαίρα του ηλικιωμένου ατόμου.

Τουλάχιστον 1 στους 5 ηλικιωμένους πάσχει σήμερα από κατάθλιψη. Το πραγματικό ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο στην πραγματικότητα αν αναλογιστεί κανείς τις περιπτώσεις των καταθλιπτικών ηλικιωμένων που ζουν μόνοι, αποξενωμένοι και αβοήθητοι λόγω έλλειψης υποστηρικτικού πλαισίου.

Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν: έντονη και παρατεταμένη μελαγχολία, αποθάρρυνση απέναντι στην ζωή, συναισθήματα ενοχής για τον εαυτό και την μέχρι τώρα πορεία, απαισιοδοξία για το μέλλον, άγχος ακόμη και φαινομενικά «ασήμαντα» καθημερινά γεγονότα, απώλεια ευχαρίστησης από καθημερινές τελετουργίες, κοινωνική απομόνωση, επιβράδυνση της σκέψης, της δυνατότητας συγκέντρωσης, μνήμης και της λήψης αποφάσεων, θλίψη και οίκτος για τον εαυτό, ανορεξία, αϋπνία, κόπωση, άτυπα ψυχοσωματικά συμπτώματα, ευχές θανάτου.

Η απώλεια αγαπημένων προσώπων, τα ποίκιλλα προβλήματα υγείας που αναπόφευκτα προκύπτουν όσο κανείς μεγαλώνει, μια προηγούμενη κατάθλιψη, η κληρονομικότητα στην οικογένεια, η απώλεια της θαλπωρής, του ενδιαφέροντος και της φροντίδας από την υπόλοιπη οικογένεια, συνδράμουν στην εκδήλωση κατάθλιψης στην 3^η ηλικία.

Οι υπαρξιακές αγωνίες όπως η συμβολική απώλεια της νεότητας και ο βαθύτερος φόβος του θανάτου μοιάζουν να επιδεινώνουν το καθημερινό άγχος και το αίσθημα απόγνωσης.

Προσπαθήστε όσο μπορείτε να βελτιώσετε την ποιότητα της ζωής σας ενεργοποιώντας τις νοητικές σας ικανότητες π.χ. μέσα από τι διάβασμα, βγαίνοντας για βόλτα με τον σύζυγό σας έξω από το σπίτι, κάνοντας μικρά πράγματα κάθε μέρα έστω και μέσα στο σπίτι που σας ευχαριστούν.

Ζητήστε την στήριξη και την παρέα της ευρύτερης οικογένειάς σας χωρίς να νιώθετε ενοχές ότι τους γίνεστε βάρος. Η αντικαταθλιπτική αγωγή μπορεί να σας βοηθήσει αν είστε «ανοιχτή» σε αυτήν την λύση.

Σύμφωνα με το επιστημονικό περιοδικό «The New England Journal of Medicine» άνθρωποι ηλικίας 70 ετών και πάνω με κατάθλιψη ωφελούνται σημαντικά και είναι λιγότερο πιθανόν να υποτροπιάσουν αν για 2 χρόνια λάβουν θεραπεία συντήρησης με αντικαταθλιπτικά σε συνδυασμό με μια σειρά υποστηρικτικών συνεδριών ψυχοθεραπείας.

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια, email myrsi@hol.gr , twitter @myrsi1

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Weekend

Θεός και σκουπιδάκι: Όσα μου έμαθε η μανιοκατάθλιψη

Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Γράφω αυτό το κείμενο για να βοηθήσω κάποιον άλλον σε αντίστοιχη κατάσταση. Να του πω: Μπορεί τώρα τίποτα να μη σου δίνει χαρά και ο θάνατος να μοιάζει η μόνη λύση. Όλο αυτό όμως θα περάσει.

 

της Αριάδνης Λουκάκου από το andro.gr*

Η Kay Redfield Jamison είναι καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Johns Hopkins School of Medicine, αναγνωρισμένη παγκοσμίως αυθεντία σε θέματα μανιοκατάθλιψης και μανιοκαταθλιπτική η ίδια. Το βιβλίο της «An Unquiet Mind» είναι μια συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία της δικής της μάχης με τη μανιοκατάθλιψη. «Διατηρώ πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για το αν μπορεί κανείς να κατανοήσει πραγματικά αυτή την ασθένεια, αν δεν υποφέρει ο ίδιος από αυτή», γράφει. 

Εγώ νομίζω ότι μπορώ να την κατανοήσω. Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Βέβαια, τώρα πια, δεν χρησιμοποιούν τον όρο μανιοκατάθλιψη. Έχει αντικατασταθεί με τον λιγότερο τρομακτικό (και ίσως περισσότερο ακριβή) όρο διπολική διαταραχή (bipolar disorder). Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή που επηρεάζει τη διάθεση. Επηρεάζει τη ζωή σου και αυτή των γύρω σου, επηρεάζει τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου, το σώμα σου, την υγεία σου. Απειλεί τη ζωή σου. Η μανιοκατάθλιψη είναι από τις ασθένειες με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στις νεαρές ηλικίες παγκοσμίως. Αυτοκτονίες όταν είσαι down, ατυχήματα όταν είσαι high. 

«Η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει». 

Τα καλά νέα είναι ότι αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά. Μπορείς να ζήσεις μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, αρκεί να παίρνεις τα φάρμακά σου. Χωρίς σοβαρές παρενέργειες σημειωτέον. Τα κακά νέα είναι ότι πολλές φορές δεν θες να την αντιμετωπίσεις φαρμακευτικά. Για την ακρίβεια, όχι απλώς δεν θες, θες –αντίθετα– να κρυφτείς από αυτούς που σε καταλαβαίνουν και να τη ζήσεις ως το τέλος. Να την επιτείνεις. 

Τη μανία. Θες κι άλλο, θες λίγο ακόμα. 

Εγώ, όσες φορές έχω πάθει μανία, έχω τσακωθεί με όλο μου το περιβάλλον, γιατί αισθάνομαι ότι είμαι καλά, πολύ καλά, πάρα πολύ καλά, ότι το ελέγχω απόλυτα και αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο το γιατρό μου ή να πάρω τα φάρμακά μου. Το συναίσθημα είναι υπέροχο, είναι μαγικό και δεν υπάρχει κανένα ναρκωτικό η επίδραση του οποίου να είναι έστω και κοντινή σε αυτό. 

Στην αρχή νιώθεις ευφορία, εγρήγορση, αισιοδοξία. Νιώθεις γεμάτος ενέργεια και χρειάζεσαι πολύ λιγότερες ώρες ύπνου, ενώ καταπιάνεσαι επιτυχώς με πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Το μυαλό σου τρέχει γρήγορα, όλα σου φαίνονται εύκολα, ενθουσιάζεσαι με τα πάντα, είσαι δημιουργικός, ευχάριστος, φλερτάρεις και μιλάς πολύ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αργά ή γρήγορα όμως, το κοντέρ πιάνει τα 200 και τα φρένα σπάνε. 
Και αφού κάνεις πράγματα επικίνδυνα, αφού πληγώσεις ανθρώπους που αγαπάς, καταστρέψεις σχέσεις, δουλειές κτλ, ξαφνικά κρασάρεις. Και σκέφτεσαι όλα αυτά που έλεγες και έκανες τότε που νόμιζες ότι είσαι θεός και τώρα νιώθεις ακριβώς το αντίθετο. Ένα σκουπιδάκι. 

Όταν αρχίζει η κατάθλιψη ζητάω αμέσως βοήθεια. Όπως λέγαμε με μια φίλη που τραβάει τα ίδια, η κατάθλιψη της μανιοκατάθλιψης είναι άλλη πίστα. Τα αντικαταθλιπτικά δεν κάνουν τίποτα απολύτως. Ο καθένας τα βιώνει διαφορετικά αυτά τα πράγματα. Εγώ, σε περιόδους βαριάς κατάθλιψης, είμαι σχεδόν νεκρή. Κουλουριασμένη στο κρεββάτι, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι παρά μόνο με ηρεμιστικά, φοβάμαι τα πάντα, φοβάμαι τον κόσμο, φοβάμαι να βγω έξω, πονάει όλο μου το σώμα, έχω τύψεις και ντρέπομαι για όλα, νιώθω άσχημη και χαζή. Η πλάκα είναι ότι όντως «χαζεύω». 
Το μυαλό μου κινείται αργά και οι σκέψεις μου μπλέκονται σε έναν ατέρμονο αρνητισμό που με αποτρέπει από τα πάντα. Η δημιουργικότητά μου χάνεται. Η πιο απλή κίνηση, η πιο απλή πράξη, γίνεται βουνό. Τίποτα δεν μου δίνει χαρά. Ο θάνατος μοιάζει η μόνη λύση. 

Ο βασικός λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να βοηθήσω κάποιον άλλο, έστω και έναν, που βρίσκεται σε αντίστοιχη κατάσταση και να του πω κάτι πολύ απλό, αλλά πολύ σημαντικό. Θα περάσει. Πάντα περνάει. 

Η μανιοκατάθλιψη είναι ύπουλη –μπορεί να κρυφτεί για ένα μεγάλο διάστημα και μετά να έρθει πάλι καβάλα στο άλογο. Στην πραγματικότητα δεν φεύγει ποτέ, απλώς κάνει κύκλους. Είναι χρόνια ασθένεια. Συνήθως εμφανίζεται λίγο πριν ή λίγο μετά τα 30, αν και μερικές φορές μπορεί να εμφανιστεί στην εφηβεία ή σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Λένε, ότι μετά τα 50 αρχίζει να υποχωρεί και κάποια στιγμή φεύγει, μαζί με τη νεότητα. Πάντως, η θεραπεία δεν είναι για ένα διάστημα, αλλά για πάντα. Φυσικά προσαρμόζεται, είσαι καλύτερα μειώνεις τη δόση, είσαι χειρότερα παίρνεις κάτι ακόμα. 

Πρέπει να έχεις έναν πάρα πολύ καλό γιατρό (ψυχίατρο, όχι ψυχολόγο) που να τον εμπιστεύεσαι απόλυτα και να μπορείς να του λες τα πάντα. Πολύ βασικό. Πρέπει να είσαι σε επικοινωνία, όχι συνεχή, αλλά σταθερή. Μπορεί να μην τον έχεις δει για δύο μήνες, αλλά αν ένα βράδυ δεν κοιμηθείς καθόλου, (μανία), πρέπει να τον πάρεις κατευθείαν τηλέφωνο. Έχεις πάντα το κινητό του κι ας μην το χρησιμοποιήσεις ποτέ. (Θα το χρησιμοποιήσεις). Συνήθως παίρνεις ένα κοκτέιλ φαρμάκων, αφού το αντικαταθλιπτικό σε ανεβάζει και μπορεί να σου προκαλέσει μανία κι αυτό που σε ηρεμεί μπορεί να σε ρίξει στην κατάθλιψη. 

«Αν μου έλεγε κανείς ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το ”ταξίδι”». 

Ο τελευταίος μου γιατρός, ο τρίτος στη σειρά, είναι κορυφαίος. 

Την πρώτη φορά που πήγα, high as a kite, μου έδωσε μια σειρά από φάρμακα. Αν θυμάμαι καλά, έπρεπε να παίρνω έξι διαφορετικά χάπια μέσα στη διάρκεια της μέρας. Εγώ σιχαίνομαι τα φάρμακα, δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη. Φρίκαρα. Άλλωστε ήμουν ήδη φρικαρισμένη, άυπνη επί μέρες, πτώμα και τσακωμένη με το σύμπαν. Του λέω: «Τόσα πολλά;» και μου απαντάει ατάραχος: «Πώς φαίνεται ότι δεν ξέρεις να μαγειρεύεις». «Ξέρω!», αναφώνησα προσβεβλημένη, γιατί όταν είσαι χάι τα ξέρεις όλα. «Ωραία», μου λέει. «Και πώς κάνεις το βραστό; Ρίχνεις το κρέας στο νερό και το αφήνεις να βράσει; Δεν θα βάλεις κρεμμυδάκι; Πατατούλα, καρότο; Καρυκεύματα;». Με έπεισε, με ηρέμησε και ξεκίνησα να τα κουμπώνω. Ένιωσα αμέσως καλύτερα. 

Τώρα, ένα χρόνο μετά, παίρνω το ένα δέκατο από αυτά που μου έδωσε τότε και θα συνεχίσω να το παίρνω μέχρι να μου πει να το αλλάξω. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Νιώθω μια χαρά. Κανονική. Όπως πριν αρρωστήσω. Στεναχωριέμαι, χαίρομαι, πέφτω, ανεβαίνω, όπως όλοι. Όταν υποστώ ένα σοκ, κλονίζομαι. Όπως όλοι. Το εκκρεμές μου σταμάτησε να γυρνάει σαν τρελό, διανύει τώρα τη σωστή απόσταση. Μετά από 12 χρόνια φριχτής ταλαιπωρίας, νιώθω επιτέλους αισιόδοξη. Νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο. 

Μέχρι να φτάσω σ’ αυτό το σημείο, έχω αλλάξει τρεις ψυχιάτρους και τρεις ψυχολόγους. 

Η πρώτη μου ψυχολόγος ήταν μια πανάκριβη κυρία μεγάλης ηλικίας γαλλοσπουδασμένη και υπέρμαχος της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Επί δύο χρόνια προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν έχω τίποτα, εκτός από ένα φουσκωμένο εγώ, που ... (η συνέχεια εδώ)

*πηγή http://www.andro.gr/zoi/theos-kai-skoupidaki/

Η Kay Redfield Jamison είναι καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Johns Hopkins School of Medicine, αναγνωρισμένη παγκοσμίως αυθεντία σε θέματα μανιοκατάθλιψης και μανιοκαταθλιπτική η ίδια. Το βιβλίο της «An Unquiet Mind» είναι μια συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία της δικής της μάχης με τη μανιοκατάθλιψη. «Διατηρώ πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για το αν μπορεί κανείς να κατανοήσει πραγματικά αυτή την ασθένεια, αν δεν υποφέρει ο ίδιος από αυτή», γράφει. Εγώ νομίζω ότι μπορώ να την κατανοήσω. Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Βέβαια, τώρα πια, δεν χρησιμοποιούν τον όρο μανιοκατάθλιψη. Έχει αντικατασταθεί με τον λιγότερο τρομακτικό (και ίσως περισσότερο ακριβή) όρο διπολική διαταραχή (bipolar disorder). Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή που επηρεάζει τη διάθεση. Επηρεάζει τη ζωή σου και αυτή των γύρω σου, επηρεάζει τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου, το σώμα σου, την υγεία σου. Απειλεί τη ζωή σου. Η μανιοκατάθλιψη είναι από τις ασθένειες με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στις νεαρές ηλικίες παγκοσμίως. Αυτοκτονίες όταν είσαι down, ατυχήματα όταν είσαι high. «Η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει». Τα καλά νέα είναι ότι αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά. Μπορείς να ζήσεις μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, αρκεί να παίρνεις τα φάρμακά σου. Χωρίς σοβαρές παρενέργειες σημειωτέον. Τα κακά νέα είναι ότι πολλές φορές δεν θες να την αντιμετωπίσεις φαρμακευτικά. Για την ακρίβεια, όχι απλώς δεν θες, θες –αντίθετα– να κρυφτείς από αυτούς που σε καταλαβαίνουν και να τη ζήσεις ως το τέλος. Να την επιτείνεις. Τη μανία. Θες κι άλλο, θες λίγο ακόμα. Εγώ, όσες φορές έχω πάθει μανία, έχω τσακωθεί με όλο μου το περιβάλλον, γιατί αισθάνομαι ότι είμαι καλά, πολύ καλά, πάρα πολύ καλά, ότι το ελέγχω απόλυτα και αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο το γιατρό μου ή να πάρω τα φάρμακά μου. Το συναίσθημα είναι υπέροχο, είναι μαγικό και δεν υπάρχει κανένα ναρκωτικό η επίδραση του οποίου να είναι έστω και κοντινή σε αυτό. Στην αρχή νιώθεις ευφορία, εγρήγορση, αισιοδοξία. Νιώθεις γεμάτος ενέργεια και χρειάζεσαι πολύ λιγότερες ώρες ύπνου, ενώ καταπιάνεσαι επιτυχώς με πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Το μυαλό σου τρέχει γρήγορα, όλα σου φαίνονται εύκολα, ενθουσιάζεσαι με τα πάντα, είσαι δημιουργικός, ευχάριστος, φλερτάρεις και μιλάς πολύ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αργά ή γρήγορα όμως, το κοντέρ πιάνει τα 200 και τα φρένα σπάνε. Και αφού κάνεις πράγματα επικίνδυνα, αφού πληγώσεις ανθρώπους που αγαπάς, καταστρέψεις σχέσεις, δουλειές κτλ, ξαφνικά κρασάρεις. Και σκέφτεσαι όλα αυτά που έλεγες και έκανες τότε που νόμιζες ότι είσαι θεός και τώρα νιώθεις ακριβώς το αντίθετο. Ένα σκουπιδάκι. Όταν αρχίζει η κατάθλιψη ζητάω αμέσως βοήθεια. Όπως λέγαμε με μια φίλη που τραβάει τα ίδια, η κατάθλιψη της μανιοκατάθλιψης είναι άλλη πίστα. Τα αντικαταθλιπτικά δεν κάνουν τίποτα απολύτως. Ο καθένας τα βιώνει διαφορετικά αυτά τα πράγματα. Εγώ, σε περιόδους βαριάς κατάθλιψης, είμαι σχεδόν νεκρή. Κουλουριασμένη στο κρεββάτι, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι παρά μόνο με ηρεμιστικά, φοβάμαι τα πάντα, φοβάμαι τον κόσμο, φοβάμαι να βγω έξω, πονάει όλο μου το σώμα, έχω τύψεις και ντρέπομαι για όλα, νιώθω άσχημη και χαζή. Η πλάκα είναι ότι όντως «χαζεύω». Το μυαλό μου κινείται αργά και οι σκέψεις μου μπλέκονται σε έναν ατέρμονο αρνητισμό που με αποτρέπει από τα πάντα. Η δημιουργικότητά μου χάνεται. Η πιο απλή κίνηση, η πιο απλή πράξη, γίνεται βουνό. Τίποτα δεν μου δίνει χαρά. Ο θάνατος μοιάζει η μόνη λύση. Ο βασικός λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να βοηθήσω κάποιον άλλο, έστω και έναν, που βρίσκεται σε αντίστοιχη κατάσταση και να του πω κάτι πολύ απλό, αλλά πολύ σημαντικό. Θα περάσει. Πάντα περνάει. Η μανιοκατάθλιψη είναι ύπουλη –μπορεί να κρυφτεί για ένα μεγάλο διάστημα και μετά να έρθει πάλι καβάλα στο άλογο. Στην πραγματικότητα δεν φεύγει ποτέ, απλώς κάνει κύκλους. Είναι χρόνια ασθένεια. Συνήθως εμφανίζεται λίγο πριν ή λίγο μετά τα 30, αν και μερικές φορές μπορεί να εμφανιστεί στην εφηβεία ή σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Λένε, ότι μετά τα 50 αρχίζει να υποχωρεί και κάποια στιγμή φεύγει, μαζί με τη νεότητα. Πάντως, η θεραπεία δεν είναι για ένα διάστημα, αλλά για πάντα. Φυσικά προσαρμόζεται, είσαι καλύτερα μειώνεις τη δόση, είσαι χειρότερα παίρνεις κάτι ακόμα. Πρέπει να έχεις έναν πάρα πολύ καλό γιατρό (ψυχίατρο, όχι ψυχολόγο) που να τον εμπιστεύεσαι απόλυτα και να μπορείς να του λες τα πάντα. Πολύ βασικό. Πρέπει να είσαι σε επικοινωνία, όχι συνεχή, αλλά σταθερή. Μπορεί να μην τον έχεις δει για δύο μήνες, αλλά αν ένα βράδυ δεν κοιμηθείς καθόλου, (μανία), πρέπει να τον πάρεις κατευθείαν τηλέφωνο. Έχεις πάντα το κινητό του κι ας μην το χρησιμοποιήσεις ποτέ. (Θα το χρησιμοποιήσεις). Συνήθως παίρνεις ένα κοκτέιλ φαρμάκων, αφού το αντικαταθλιπτικό σε ανεβάζει και μπορεί να σου προκαλέσει μανία κι αυτό που σε ηρεμεί μπορεί να σε ρίξει στην κατάθλιψη. «Αν μου έλεγε κανείς ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το ”ταξίδι”». Ο τελευταίος μου γιατρός, ο τρίτος στη σειρά, είναι κορυφαίος. Την πρώτη φορά που πήγα, high as a kite, μου έδωσε μια σειρά από φάρμακα. Αν θυμάμαι καλά, έπρεπε να παίρνω έξι διαφορετικά χάπια μέσα στη διάρκεια της μέρας. Εγώ σιχαίνομαι τα φάρμακα, δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη. Φρίκαρα. Άλλωστε ήμουν ήδη φρικαρισμένη, άυπνη επί μέρες, πτώμα και τσακωμένη με το σύμπαν. Του λέω: «Τόσα πολλά;» και μου απαντάει ατάραχος: «Πώς φαίνεται ότι δεν ξέρεις να μαγειρεύεις». «Ξέρω!», αναφώνησα προσβεβλημένη, γιατί όταν είσαι χάι τα ξέρεις όλα. «Ωραία», μου λέει. «Και πώς κάνεις το βραστό; Ρίχνεις το κρέας στο νερό και το αφήνεις να βράσει; Δεν θα βάλεις κρεμμυδάκι; Πατατούλα, καρότο; Καρυκεύματα;». Με έπεισε, με ηρέμησε και ξεκίνησα να τα κουμπώνω. Ένιωσα αμέσως καλύτερα. Τώρα, ένα χρόνο μετά, παίρνω το ένα δέκατο από αυτά που μου έδωσε τότε και θα συνεχίσω να το παίρνω μέχρι να μου πει να το αλλάξω. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Νιώθω μια χαρά. Κανονική. Όπως πριν αρρωστήσω. Στεναχωριέμαι, χαίρομαι, πέφτω, ανεβαίνω, όπως όλοι. Όταν υποστώ ένα σοκ, κλονίζομαι. Όπως όλοι. Το εκκρεμές μου σταμάτησε να γυρνάει σαν τρελό, διανύει τώρα τη σωστή απόσταση. Μετά από 12 χρόνια φριχτής ταλαιπωρίας, νιώθω επιτέλους αισιόδοξη. Νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Μέχρι να φτάσω σ’ αυτό το σημείο, έχω αλλάξει τρεις ψυχιάτρους και τρεις ψυχολόγους. Η πρώτη μου ψυχολόγος ήταν μια πανάκριβη κυρία μεγάλης ηλικίας γαλλοσπουδασμένη και υπέρμαχος της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Επί δύο χρόνια προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν έχω τίποτα, εκτός από ένα φουσκωμένο εγώ, που θέλει να τραβάει την προσοχή. Μάταια της έλεγα ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω από την κατάθλιψη, ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ότι υπάρχει αυτή η ασθένεια στην ευρύτερη οικογένειά μου. Ήταν ανένδοτη. Δεν ήθελε να πάρω φάρμακα και ψάχναμε μαζί στα όνειρά μου και στην παιδική μου ηλικία για μια λύση. Δυστυχώς γι’ αυτήν, είχα την τύχη να έχω μια πάρα πολύ ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αφού είδα και απόειδα, σταμάτησα να πηγαίνω. Έχασα δύο χρόνια από τη ζωή μου και πάρα πολλά λεφτά. Τον δεύτερο ψυχίατρο, στον οποίο πήγα για ένα χρόνο, κανονικά θα έπρεπε να τον καταγγείλω στον ιατρικό σύλλογο. Θέλω να πω με αυτά, ότι η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει. Ο ψυχίατρος είναι υποχρεωτικός. Ο ψυχολόγος προαιρετικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λιγότερο σημαντικός. Όμως, η φαρμακευτική αγωγή είναι απαραίτητη. «Δεν φοβάμαι πια, ούτε ντρέπομαι. Έμαθα επιτέλους ότι δεν είμαι ούτε θεός, ούτε σκουπιδάκι. Είμαι εγώ και όταν νιώθω χαρούμενη και δυνατή, και όταν νιώθω αδύναμη και θλιμμένη». Η μανιοκατάθλιψη είναι πολύ δύσκολη στη διάγνωση, παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές, έχει πολλά διαφορετικά συμπτώματα, τρομερές διαβαθμίσεις και δεν υπάρχει κάποια εξέταση αιματολογική, εγκεφαλογράφημα κτλ που να μπορεί να την εντοπίσει. Συχνά θεωρούν ότι έχεις κατάθλιψη και σου δίνουν αντικαταθλιπτικά, τα οποία σε πετάνε στον αέρα. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα. Κανένας μας δεν έχει ακριβώς τα ίδια συμπτώματα. Άλλοι έχουν πιο έντονες μανίες και άλλοι πιο βαριές καταθλίψεις. Κάποιοι είναι ικανοί να πετάξουν μια ολόκληρη περιουσία σε μια βραδιά στο καζίνο και άλλοι μπορούν να κλειστούν επί μια εβδομάδα σπίτι τους χωρίς φαγητό και ύπνο γράφοντας ή ζωγραφίζοντας, μέχρι να ξεπεράσουν τα όριά τους και να καταρρεύσουν. Στην κατάθλιψη, κάποιοι κλαίνε όλη μέρα, δεν τρώνε και δεν κοιμούνται, ενώ άλλοι κοιμούνται ατέλειωτες ώρες και τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Περιττό να πω ότι αυτές οι ακραίες διακυμάνσεις οδηγούν και σε ακραίες αυξομειώσεις βάρους (εγώ έχω ανεβοκατέβει 20 κιλά σε διάστημα έξι μηνών και αυτό πάνω από μια φορά). Η λίμπιντο ανεβοκατεβαίνει μαζί με τη διάθεση. Στην κατάθλιψη απλά δεν υπάρχει, στη μανία είναι ασυγκράτητη. Πολλοί υποφέρουν από αυτή την αρρώστια, χωρίς να το ξέρουν και μαζί τους υποφέρουν και οι δικοί τους. Ένας μεγάλος αριθμός ατόμων εθισμένων σε διάφορες ουσίες έχει αυτό το πρόβλημα. Πολλοί αλκοολικοί πίνουν γιατί έχουν μανιοκατάθλιψη. Το πρόβλημά τους δεν είναι ο αλκοολισμός. Σε αυτόν οδηγούνται επειδή υποφέρουν. Μια από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις, στον τομέα της ιατρικής στον εικοστό αιώνα, ήταν η θεραπευτική δράση του λιθίου στην αντιμετώπιση της μανιοκατάθλιψης. Έγινε, και αυτή, τυχαία. Ένας φίλος ψυχίατρος έλεγε ότι αν είχε ανακαλυφθεί λίγο νωρίτερα, ο Χέμινγουέι δεν θα είχε αυτοκτονήσει. Ούτε η Βιρτζίνια Γουλφ. Μεγάλοι συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, ηθοποιοί και καλλιτέχνες πάσχουν από την ασθένεια αυτή. Ο Λέοναρντ Κοέν έχει πει ότι προσπαθεί να ζει χωρίς φάρμακα για να μην περιορίζει τη δημιουργικότητά του. Περνάει όμως μεγάλα διαστήματα απομονωμένος, παλεύοντας με μια απέραντη θλίψη. Όταν βγαίνει από αυτήν, μας προσφέρει τους καρπούς της. Ο Στίβεν Φράι, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, γύρισε ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για το BBC με τίτλο «The secret life of the manic depressive». Μίλησε με πολλούς διάσημους του Χόλιγουντ που υποφέρουν από αυτήν την αρρώστια, όπως τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους και την Κάρι Φίσερ, αλλά μίλησε πολύ και για τη δική του εμπειρία. Λένε ότι ο Ναπολέων ήταν μανιοκαταθλιπτικός. Και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Πάντως ο Τσόρτσιλ ήταν σίγουρα. Μια σειρά από επιφανείς ανθρώπους της τέχνης, της πολιτικής και της επιστήμης παλεύουν κρυφά ή φανερά με αυτή την αρρώστια. Η τελευταία που βγήκε να μιλήσει δημόσια γι’ αυτό είναι η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, με αφορμή την πρόσφατη νοσηλεία της. Στα του οίκου μας, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες συγγραφείς, η Μαργαρίτα Καραπάνου έγραψε και μίλησε για αυτήν, πριν τον πρόωρο θάνατό της. Η μανιοκατάθλιψη είναι ευχή και κατάρα. Σε ανεβάζει στον ουρανό και σε πετάει στα τάρταρα. Αν μου έλεγε κανείς, ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα νομίζω καλύτερος άνθρωπος. Με μεγαλύτερη κατανόηση για την αδυναμία του άλλου και λιγότερη αλαζονεία. Αξιολογώ διαφορετικά τα σοβαρά από τα μη σοβαρά προβλήματα. Χαίρομαι όταν ξυπνάω το πρωί και νιώθω καλά. Δεν το θεωρώ πια δεδομένο. Έχω ανέβει πολύ ψηλά και έχω πέσει πολύ χαμηλά. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το «ταξίδι». Έχω χρέος απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι σ’ αυτούς που μ’ αγαπάνε, τώρα που έχω πια καταλάβει τι μου συμβαίνει και πώς αντιμετωπίζεται, να είμαι καλά. Δεν φοβάμαι πια, ούτε ντρέπομαι. Έμαθα επιτέλους, ότι δεν είμαι ούτε θεός, ούτε σκουπιδάκι. Είμαι εγώ και όταν νιώθω χαρούμενη και δυνατή, και όταν νιώθω αδύναμη και θλιμμένη. Είμαι πάντα εγώ. Το στοίχημα τώρα είναι να μάθω να ισορροπώ ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους. Κι αυτό ισχύει για όλους μας, όχι μόνο για τους μανιοκαταθλιπτικούς.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/zoi/theos-kai-skoupidaki/ ]

Η Kay Redfield Jamison είναι καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Johns Hopkins School of Medicine, αναγνωρισμένη παγκοσμίως αυθεντία σε θέματα μανιοκατάθλιψης και μανιοκαταθλιπτική η ίδια. Το βιβλίο της «An Unquiet Mind» είναι μια συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία της δικής της μάχης με τη μανιοκατάθλιψη. «Διατηρώ πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για το αν μπορεί κανείς να κατανοήσει πραγματικά αυτή την ασθένεια, αν δεν υποφέρει ο ίδιος από αυτή», γράφει. Εγώ νομίζω ότι μπορώ να την κατανοήσω. Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Βέβαια, τώρα πια, δεν χρησιμοποιούν τον όρο μανιοκατάθλιψη. Έχει αντικατασταθεί με τον λιγότερο τρομακτικό (και ίσως περισσότερο ακριβή) όρο διπολική διαταραχή (bipolar disorder). Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή που επηρεάζει τη διάθεση. Επηρεάζει τη ζωή σου και αυτή των γύρω σου, επηρεάζει τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου, το σώμα σου, την υγεία σου. Απειλεί τη ζωή σου. Η μανιοκατάθλιψη είναι από τις ασθένειες με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στις νεαρές ηλικίες παγκοσμίως. Αυτοκτονίες όταν είσαι down, ατυχήματα όταν είσαι high. «Η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει». Τα καλά νέα είναι ότι αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά. Μπορείς να ζήσεις μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, αρκεί να παίρνεις τα φάρμακά σου. Χωρίς σοβαρές παρενέργειες σημειωτέον. Τα κακά νέα είναι ότι πολλές φορές δεν θες να την αντιμετωπίσεις φαρμακευτικά. Για την ακρίβεια, όχι απλώς δεν θες, θες –αντίθετα– να κρυφτείς από αυτούς που σε καταλαβαίνουν και να τη ζήσεις ως το τέλος. Να την επιτείνεις. Τη μανία. Θες κι άλλο, θες λίγο ακόμα. Εγώ, όσες φορές έχω πάθει μανία, έχω τσακωθεί με όλο μου το περιβάλλον, γιατί αισθάνομαι ότι είμαι καλά, πολύ καλά, πάρα πολύ καλά, ότι το ελέγχω απόλυτα και αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο το γιατρό μου ή να πάρω τα φάρμακά μου. Το συναίσθημα είναι υπέροχο, είναι μαγικό και δεν υπάρχει κανένα ναρκωτικό η επίδραση του οποίου να είναι έστω και κοντινή σε αυτό. Στην αρχή νιώθεις ευφορία, εγρήγορση, αισιοδοξία. Νιώθεις γεμάτος ενέργεια και χρειάζεσαι πολύ λιγότερες ώρες ύπνου, ενώ καταπιάνεσαι επιτυχώς με πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Το μυαλό σου τρέχει γρήγορα, όλα σου φαίνονται εύκολα, ενθουσιάζεσαι με τα πάντα, είσαι δημιουργικός, ευχάριστος, φλερτάρεις και μιλάς πολύ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αργά ή γρήγορα όμως, το κοντέρ πιάνει τα 200 και τα φρένα σπάνε. Και αφού κάνεις πράγματα επικίνδυνα, αφού πληγώσεις ανθρώπους που αγαπάς, καταστρέψεις σχέσεις, δουλειές κτλ, ξαφνικά κρασάρεις. Και σκέφτεσαι όλα αυτά που έλεγες και έκανες τότε που νόμιζες ότι είσαι θεός και τώρα νιώθεις ακριβώς το αντίθετο. Ένα σκουπιδάκι. Όταν αρχίζει η κατάθλιψη ζητάω αμέσως βοήθεια. Όπως λέγαμε με μια φίλη που τραβάει τα ίδια, η κατάθλιψη της μανιοκατάθλιψης είναι άλλη πίστα. Τα αντικαταθλιπτικά δεν κάνουν τίποτα απολύτως. Ο καθένας τα βιώνει διαφορετικά αυτά τα πράγματα. Εγώ, σε περιόδους βαριάς κατάθλιψης, είμαι σχεδόν νεκρή. Κουλουριασμένη στο κρεββάτι, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι παρά μόνο με ηρεμιστικά, φοβάμαι τα πάντα, φοβάμαι τον κόσμο, φοβάμαι να βγω έξω, πονάει όλο μου το σώμα, έχω τύψεις και ντρέπομαι για όλα, νιώθω άσχημη και χαζή. Η πλάκα είναι ότι όντως «χαζεύω». Το μυαλό μου κινείται αργά και οι σκέψεις μου μπλέκονται σε έναν ατέρμονο αρνητισμό που με αποτρέπει από τα πάντα. Η δημιουργικότητά μου χάνεται. Η πιο απλή κίνηση, η πιο απλή πράξη, γίνεται βουνό. Τίποτα δεν μου δίνει χαρά. Ο θάνατος μοιάζει η μόνη λύση. Ο βασικός λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να βοηθήσω κάποιον άλλο, έστω και έναν, που βρίσκεται σε αντίστοιχη κατάσταση και να του πω κάτι πολύ απλό, αλλά πολύ σημαντικό. Θα περάσει. Πάντα περνάει. Η μανιοκατάθλιψη είναι ύπουλη –μπορεί να κρυφτεί για ένα μεγάλο διάστημα και μετά να έρθει πάλι καβάλα στο άλογο. Στην πραγματικότητα δεν φεύγει ποτέ, απλώς κάνει κύκλους. Είναι χρόνια ασθένεια. Συνήθως εμφανίζεται λίγο πριν ή λίγο μετά τα 30, αν και μερικές φορές μπορεί να εμφανιστεί στην εφηβεία ή σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Λένε, ότι μετά τα 50 αρχίζει να υποχωρεί και κάποια στιγμή φεύγει, μαζί με τη νεότητα. Πάντως, η θεραπεία δεν είναι για ένα διάστημα, αλλά για πάντα. Φυσικά προσαρμόζεται, είσαι καλύτερα μειώνεις τη δόση, είσαι χειρότερα παίρνεις κάτι ακόμα. Πρέπει να έχεις έναν πάρα πολύ καλό γιατρό (ψυχίατρο, όχι ψυχολόγο) που να τον εμπιστεύεσαι απόλυτα και να μπορείς να του λες τα πάντα. Πολύ βασικό. Πρέπει να είσαι σε επικοινωνία, όχι συνεχή, αλλά σταθερή. Μπορεί να μην τον έχεις δει για δύο μήνες, αλλά αν ένα βράδυ δεν κοιμηθείς καθόλου, (μανία), πρέπει να τον πάρεις κατευθείαν τηλέφωνο. Έχεις πάντα το κινητό του κι ας μην το χρησιμοποιήσεις ποτέ. (Θα το χρησιμοποιήσεις). Συνήθως παίρνεις ένα κοκτέιλ φαρμάκων, αφού το αντικαταθλιπτικό σε ανεβάζει και μπορεί να σου προκαλέσει μανία κι αυτό που σε ηρεμεί μπορεί να σε ρίξει στην κατάθλιψη. «Αν μου έλεγε κανείς ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το ”ταξίδι”». Ο τελευταίος μου γιατρός, ο τρίτος στη σειρά, είναι κορυφαίος. Την πρώτη φορά που πήγα, high as a kite, μου έδωσε μια σειρά από φάρμακα. Αν θυμάμαι καλά, έπρεπε να παίρνω έξι διαφορετικά χάπια μέσα στη διάρκεια της μέρας. Εγώ σιχαίνομαι τα φάρμακα, δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη. Φρίκαρα. Άλλωστε ήμουν ήδη φρικαρισμένη, άυπνη επί μέρες, πτώμα και τσακωμένη με το σύμπαν. Του λέω: «Τόσα πολλά;» και μου απαντάει ατάραχος: «Πώς φαίνεται ότι δεν ξέρεις να μαγειρεύεις». «Ξέρω!», αναφώνησα προσβεβλημένη, γιατί όταν είσαι χάι τα ξέρεις όλα. «Ωραία», μου λέει. «Και πώς κάνεις το βραστό; Ρίχνεις το κρέας στο νερό και το αφήνεις να βράσει; Δεν θα βάλεις κρεμμυδάκι; Πατατούλα, καρότο; Καρυκεύματα;». Με έπεισε, με ηρέμησε και ξεκίνησα να τα κουμπώνω. Ένιωσα αμέσως καλύτερα. Τώρα, ένα χρόνο μετά, παίρνω το ένα δέκατο από αυτά που μου έδωσε τότε και θα συνεχίσω να το παίρνω μέχρι να μου πει να το αλλάξω. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Νιώθω μια χαρά. Κανονική. Όπως πριν αρρωστήσω. Στεναχωριέμαι, χαίρομαι, πέφτω, ανεβαίνω, όπως όλοι. Όταν υποστώ ένα σοκ, κλονίζομαι. Όπως όλοι. Το εκκρεμές μου σταμάτησε να γυρνάει σαν τρελό, διανύει τώρα τη σωστή απόσταση. Μετά από 12 χρόνια φριχτής ταλαιπωρίας, νιώθω επιτέλους αισιόδοξη. Νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Μέχρι να φτάσω σ’ αυτό το σημείο, έχω αλλάξει τρεις ψυχιάτρους και τρεις ψυχολόγους. Η πρώτη μου ψυχολόγος ήταν μια πανάκριβη κυρία μεγάλης ηλικίας γαλλοσπουδασμένη και υπέρμαχος της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Επί δύο χρόνια προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν έχω τίποτα, εκτός από ένα φουσκωμένο εγώ, που θέλει να τραβάει την προσοχή. Μάταια της έλεγα ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω από την κατάθλιψη, ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ότι υπάρχει αυτή η ασθένεια στην ευρύτερη οικογένειά μου. Ήταν ανένδοτη. Δεν ήθελε να πάρω φάρμακα και ψάχναμε μαζί στα όνειρά μου και στην παιδική μου ηλικία για μια λύση. Δυστυχώς γι’ αυτήν, είχα την τύχη να έχω μια πάρα πολύ ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αφού είδα και απόειδα, σταμάτησα να πηγαίνω. Έχασα δύο χρόνια από τη ζωή μου και πάρα πολλά λεφτά. Τον δεύτερο ψυχίατρο, στον οποίο πήγα για ένα χρόνο, κανονικά θα έπρεπε να τον καταγγείλω στον ιατρικό σύλλογο. Θέλω να πω με αυτά, ότι η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει. Ο ψυχίατρος είναι υποχρεωτικός. Ο ψυχολόγος προαιρετικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λιγότερο σημαντικός. Όμως, η φαρμακευτική αγωγή είναι απαραίτητη. «Δεν φοβάμαι πια, ούτε ντρέπομαι. Έμαθα επιτέλους ότι δεν είμαι ούτε θεός, ούτε σκουπιδάκι. Είμαι εγώ και όταν νιώθω χαρούμενη και δυνατή, και όταν νιώθω αδύναμη και θλιμμένη». Η μανιοκατάθλιψη είναι πολύ δύσκολη στη διάγνωση, παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές, έχει πολλά διαφορετικά συμπτώματα, τρομερές διαβαθμίσεις και δεν υπάρχει κάποια εξέταση αιματολογική, εγκεφαλογράφημα κτλ που να μπορεί να την εντοπίσει. Συχνά θεωρούν ότι έχεις κατάθλιψη και σου δίνουν αντικαταθλιπτικά, τα οποία σε πετάνε στον αέρα. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα. Κανένας μας δεν έχει ακριβώς τα ίδια συμπτώματα. Άλλοι έχουν πιο έντονες μανίες και άλλοι πιο βαριές καταθλίψεις. Κάποιοι είναι ικανοί να πετάξουν μια ολόκληρη περιουσία σε μια βραδιά στο καζίνο και άλλοι μπορούν να κλειστούν επί μια εβδομάδα σπίτι τους χωρίς φαγητό και ύπνο γράφοντας ή ζωγραφίζοντας, μέχρι να ξεπεράσουν τα όριά τους και να καταρρεύσουν. Στην κατάθλιψη, κάποιοι κλαίνε όλη μέρα, δεν τρώνε και δεν κοιμούνται, ενώ άλλοι κοιμούνται ατέλειωτες ώρες και τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Περιττό να πω ότι αυτές οι ακραίες διακυμάνσεις οδηγούν και σε ακραίες αυξομειώσεις βάρους (εγώ έχω ανεβοκατέβει 20 κιλά σε διάστημα έξι μηνών και αυτό πάνω από μια φορά). Η λίμπιντο ανεβοκατεβαίνει μαζί με τη διάθεση. Στην κατάθλιψη απλά δεν υπάρχει, στη μανία είναι ασυγκράτητη. Πολλοί υποφέρουν από αυτή την αρρώστια, χωρίς να το ξέρουν και μαζί τους υποφέρουν και οι δικοί τους. Ένας μεγάλος αριθμός ατόμων εθισμένων σε διάφορες ουσίες έχει αυτό το πρόβλημα. Πολλοί αλκοολικοί πίνουν γιατί έχουν μανιοκατάθλιψη. Το πρόβλημά τους δεν είναι ο αλκοολισμός. Σε αυτόν οδηγούνται επειδή υποφέρουν. Μια από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις, στον τομέα της ιατρικής στον εικοστό αιώνα, ήταν η θεραπευτική δράση του λιθίου στην αντιμετώπιση της μανιοκατάθλιψης. Έγινε, και αυτή, τυχαία. Ένας φίλος ψυχίατρος έλεγε ότι αν είχε ανακαλυφθεί λίγο νωρίτερα, ο Χέμινγουέι δεν θα είχε αυτοκτονήσει. Ούτε η Βιρτζίνια Γουλφ. Μεγάλοι συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, ηθοποιοί και καλλιτέχνες πάσχουν από την ασθένεια αυτή. Ο Λέοναρντ Κοέν έχει πει ότι προσπαθεί να ζει χωρίς φάρμακα για να μην περιορίζει τη δημιουργικότητά του. Περνάει όμως μεγάλα διαστήματα απομονωμένος, παλεύοντας με μια απέραντη θλίψη. Όταν βγαίνει από αυτήν, μας προσφέρει τους καρπούς της. Ο Στίβεν Φράι, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, γύρισε ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για το BBC με τίτλο «The secret life of the manic depressive». Μίλησε με πολλούς διάσημους του Χόλιγουντ που υποφέρουν από αυτήν την αρρώστια, όπως τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους και την Κάρι Φίσερ, αλλά μίλησε πολύ και για τη δική του εμπειρία. Λένε ότι ο Ναπολέων ήταν μανιοκαταθλιπτικός. Και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Πάντως ο Τσόρτσιλ ήταν σίγουρα. Μια σειρά από επιφανείς ανθρώπους της τέχνης, της πολιτικής και της επιστήμης παλεύουν κρυφά ή φανερά με αυτή την αρρώστια. Η τελευταία που βγήκε να μιλήσει δημόσια γι’ αυτό είναι η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, με αφορμή την πρόσφατη νοσηλεία της. Στα του οίκου μας, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες συγγραφείς, η Μαργαρίτα Καραπάνου έγραψε και μίλησε για αυτήν, πριν τον πρόωρο θάνατό της. Η μανιοκατάθλιψη είναι ευχή και κατάρα. Σε ανεβάζει στον ουρανό και σε πετάει στα τάρταρα. Αν μου έλεγε κανείς, ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα νομίζω καλύτερος άνθρωπος. Με μεγαλύτερη κατανόηση για την αδυναμία του άλλου και λιγότερη αλαζονεία. Αξιολογώ διαφορετικά τα σοβαρά από τα μη σοβαρά προβλήματα. Χαίρομαι όταν ξυπνάω το πρωί και νιώθω καλά. Δεν το θεωρώ πια δεδομένο. Έχω ανέβει πολύ ψηλά και έχω πέσει πολύ χαμηλά. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το «ταξίδι». Έχω χρέος απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι σ’ αυτούς που μ’ αγαπάνε, τώρα που έχω πια καταλάβει τι μου συμβαίνει και πώς αντιμετωπίζεται, να είμαι καλά. Δεν φοβάμαι πια, ούτε ντρέπομαι. Έμαθα επιτέλους, ότι δεν είμαι ούτε θεός, ούτε σκουπιδάκι. Είμαι εγώ και όταν νιώθω χαρούμενη και δυνατή, και όταν νιώθω αδύναμη και θλιμμένη. Είμαι πάντα εγώ. Το στοίχημα τώρα είναι να μάθω να ισορροπώ ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους. Κι αυτό ισχύει για όλους μας, όχι μόνο για τους μανιοκαταθλιπτικούς.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/zoi/theos-kai-skoupidaki/ ]

Ο φόβος απέναντι στον οδοντίατρο και πώς να τον αντιμετωπίσετε.

 

Συντάκτης Γιώργος Κουτσικάκης Χειρουργός Οδοντίατρος Μ.Sc., medlabnews.gr

Παρ’ όλο που η σύγχρονη οδοντιατρική έχει εξελιχθεί πάρα πολύ σε γνώσεις και τεχνικές και δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν, εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται ακόμα τον οδοντίατρο. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αντιμετωπίζοντας τους φόβους σας θα εκπλαγείτε για το πόσο ευχάριστη μπορεί να γίνει η οδοντιατρική εμπειρία.

Εδώ θα αναφέρουμε τις συχνότερες αιτίες του φόβου και πώς να τις αντιμετωπίσετε. 

1. Πόνος

Η σκέψη ότι μπορεί να πονέσουμε  σίγουρα προκαλεί φόβο στον καθένα από μας. Να είστε σίγουροι πως με τις νέες μεθόδους και τεχνικές θα νοιώθετε πολύ καλύτερα απ’ ότι μπορείτε να φανταστείτε κατά τη διάρκεια και μετά την οδοντιατρική θεραπεία. Ένα είναι σίγουρο, όσο πιο έγκαιρα αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα τόσο πιο άνετη η θεραπεία.

Αν είχατε στο παρελθόν μία δυσάρεστη εμπειρία έχετε κάθε λόγο να είστε ανήσυχοι. Μιλήστε για την εμπειρία σας αυτή στον οδοντίατρο σας. Θα σας ακούσει. Ξέρει τι πρέπει να κάνει. Εμπιστευτείτε τον.

2. Ο φόβος του αγνώστου

Είναι λογικό να ανησυχείτε για το τι έχετε να αντιμετωπίσετε. Κατ’ αρχήν αναζητήστε πληροφορίες για τον οδοντίατρο από το διαδίκτυο ,τους φίλους σας, συναδέλφους σας κ.λ.π .  Μπορεί το πρόβλημα να είναι σύνθετο και αυτό να σας δημιουργεί πρόσθετη ανησυχία. Ζητήστε από τον οδοντίατρο  σας να σας εξηγήσει τη διάγνωση και τις εναλλακτικές λύσεις. Συζητήστε για τη συχνότητα, τη διάρκεια και το συνολικό χρόνο των επισκέψεων. Ρωτήστε ότι θέλετε να ξέρετε. Σε κάθε περίπτωση αντιμετωπίστε τους φόβους σας όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο, αλλά αν αναβάλλετε θα είναι δυσκολότερο αν  στο μεταξύ η στοματική σας υγεία χειροτερέψει.

3. Έλλειψη ελέγχου

Ξαπλωμένοι στην οδοντιατρική πολυθρόνα, με το στόμα ανοικτό, ακίνητοι  και τον οδοντίατρο σας να πλησιάζει με το οδοντιατρικό καθρεφτάκι στα χέρια μπορεί να νοιώθετε εκτός ελέγχου. Ζητήστε από τον οδοντίατρό σας, που ασφαλώς θα δεχτεί, να σας δώσει τη δυνατότητα με ένα σήμα των χεριών σας να σταματά την εργασία. Ακόμα κι αν θέλετε να σηκωθείτε. Έτσι ο έλεγχος περνάει σε σας και με συνεργασία η εργασία προχωράει ομαλά.

4. Περιορισμένος χώρος

Αν αισθάνεστε κλειστοφοβικά εκτός απ’ ότι αναφέραμε παραπάνω ένα ήπιο ηρεμιστικό θα σας χαλαρώσει.

5. Οδοντιατρικά εργαλεία 

Αν η θέα των εργαλείων σας δημιουργεί ανησυχία ζητήστε από τον οδοντίατρό σας να τα κρύβει κάπως ειδικά πριν το ξεκίνημα της εργασίας. Εσείς ξέρετε αν θέλετε λεπτομερειακές εξηγήσεις για το τι κάνει ο οδοντίατρός σας ή όχι. Ενημερώστε τον.

6. Ο ήχος του τροχού

Ακόμα κι αν στο ιατρείο υπάρχει ευχάριστη μουσική, ο ήχος του τροχού την υπερκαλύπτει. Αν ενοχλείστε χρησιμοποιήστε ακουστικά για να ακούτε τη μουσική σας. 

7. Αίσθημα πνιγμονής και έντονο αντανακλαστικό του εμέτου

Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να ανεχτούν τίποτα κοντά στον ουρανίσκο τους, καμιά φορά ούτε την οδοντόβουρτσά τους. Αν ανήκετε σ΄αυτήν την κατηγορία ενημερώστε τον οδοντίατρό σας για να το αντιμετωπίσει. Για παράδειγμα το αντανακλαστικό αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο το πρωί, οπότε θα σας κλείνει ραντεβού το απόγευμα. Αν δεν μπορείτε να αντέξετε τη μικρή ενδοστοματική ακτινογραφία, θα σας συστήσει πανοραμική που λαμβάνεται εξωστοματικά. Υπάρχουν τεχνικές χαλάρωσης, αναπνοής και μετάθεσης του ενδιαφέροντος σε άλλα πράγματα. Υπάρχουν βέβαια και εξειδικευμένες οδοντιατρικές τεχνικές που εφαρμόζονται αποτελεσματικά. Με λίγη καλή διάθεση θα τα καταφέρετε.

8. Κόστος

Δυστυχώς το κόστος της οδοντιατρικής είναι υψηλό και για τον ίδιο τον οδοντίατρο, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. Ένα μικρό μέρος του συνολικού κόστους είναι η προσωπική του αμοιβή.

Από την άλλη πλευρά η οδοντιατρική δεν καλύπτεται από τον ενιαίο τώρα ασφαλιστικό φορέα.

Επί πλέον στη σημερινή δημοσιονομική συγκυρία τα εισοδήματα είναι μειωμένα. Οι οδοντιατρικές ανάγκες όμως εξακολουθούν να υπάρχουν και έχετε κάθε λόγο να είστε ανήσυχοι για το πώς θα τις χρηματοδοτήσετε.

Συζητήστε με τον οδοντίατρό σας τις οικονομικές δυνατότητες που έχετε. Ζητήστε του διευκολύνσεις, αλλά ποτέ με ζητήσετε φθηνότερη ποιοτικά εργασία κάτι που κανένας ευσυνείδητος οδοντίατρος δεν θα δεχθεί. Συζητήστε για εναλλακτικά σχέδια θεραπείας.

Ιεραρχήστε από κοινού τα προβλήματα σας, σ’ αυτά που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα, σ’ αυτά που η καθυστέρηση θα δημιουργήσει χειροτέρευση και σ΄ αυτά που μπορούν να μετατεθούν για λίγο αργότερα. Κάνετε προληπτική αγωγή για να είστε καλά και να μην έχετε μελλοντικά προβλήματα. Ρωτήστε τον οδοντίατρό σας αν μπορεί να κάνει άτοκες δόσεις με πιστωτική κάρτα.

Με καλή διάθεση θα βρεθεί οπωσδήποτε η κατάλληλη λύση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε τα εξής: Αναγνωρίστε τις ανησυχίες σας και μιλήστε ανοικτά και με ειλικρίνεια στον οδοντίατρό σας. Είναι εκεί για να σας ακούσει και να σας βοηθήσει. Ναι,  μία άνετη και αποτελεσματική οδοντιατρική  εμπειρία πάντοτε βασίζεται σε μία καλή επικοινωνία. Ναι, είναι εφικτό, γίνεται!!!

Γιώργος Κουτσικάκης, Χειρουργός Οδοντίατρος Μ.Sc.

 τηλ 210-8056112

http://www.dentistpefki.gr

E-mail: gkoutsikakis@hotmail.com

Πηγή: http://medlabgr.blogspot.com/2013/10/blog-post_23.html#ixzz2idpgfSL0

Sigmund Freud

OSigmundFreud(1856-1939) γεννήθηκε στην Αυστρία και σπούδασε Ιατρική με ειδίκευση στη Νευρολογία και τη Ψυχιατρική. Μελέτησε επίσης την τεχνική της Ύπνωσης στο Παρίσι, δίπλα στον διαπρεπέστατο Ψυχίατρο της εποχής, τον JeanCharcot. Μαζί με τον διακεκριμένο γιατρό Γιόζεφ Μπρόιερ (1842-1925) έγραψε το κλασικό βιβλίο Μελέτες για την Υστερία (1895), το οποίο απετέλεσε το σπερμογόνο έδαφος για τη γέννηση και ανάπτυξη των φρουδικών-ψυχαναλυτικών θεωριών. 

Το 1899 εκδόθηκε ένα από τα σημαντικά έργα στο χώρο της Ψυχολογίας, και για πολλούς το κορυφαίο έργο του Freud, το κλασικό Η Ερμηνεία των Ονείρων, με βασικό θέμα τη διιερεύνηση του ονειρικού περιεχομένου, ως εκπλήρωση μιας απαγορευμένης και απωθημένης επιθυμίας. Κεντρική θέση στο περίφημο αυτό βιβλίο κατέχει η άποψη ότι κάθε όνειρο (ακόμα και ο εφιάλτης) αποτελεί πάντα την «υπόγεια» εκπλήρωση μιας ασυνείδητης επιθυμίας. Γι’ αυτό και τα όνειρα κατά τον Freudαποτελούν «τη βασιλική οδό προς το ασυνείδητο». 

Άλλα σημαντικά έργα του υπήρξαν επίσης: Για την ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής, δημοσιευμένο το 1904 ,καθώς και οι Τρεις πραγματείες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας, δημοσιευμένοτο 1905, βιβλίο που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση, ενισχύοντας σε μεγάλο βαθμό την αντιδημοτικότητα και αμφισβήτηση τουFreud, ειδικότερα για τον ισχυρισμό του πως σε κάθε παιδί από τη στιγμή της γέννησης υπάρχουν σεξουαλικές ενορμήσεις. Σημαντικό έργο του θεωρείται επίσης και το Πέραν της αρχής της Ηδονής, δημοσιευμένο το 1920, όπου ο Freud εισάγει για πρώτη φορά τη θεωρία για την ύπαρξη του ενστίκτου του Θανάτου και την ιδέα περί της εγγενούς ενστικτικής επιθετικότητας στον άνθρωπο που αντιμάχεται το ένστικτο της Δημιουργίας, του Έρωτα και της Ζωής. Αποκορύφωμα της δημιουργικής περιόδου του, υπήρξε το βιβλίο Το Εγώ και το Αυτό, στο οποίο ανέπτυξε μία νέα θεωρία γύρω από την ψυχική δομή, διαμορφώνοντας ένα ευρύτερο και πιο ολοκληρωμένο θεωρητικό σύστημα για το σύνολο της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Το Φεβρουάριο του 1923, ο Freudανακάλυψε έναν καρκινώδη όγκο στη δεξιά πλευρά του ουρανίσκου, τον οποίο αφαίρεσε. Ακολούθησαν πρόσθετες θεραπείες και άλλες τριάντα δύο εγχειρήσεις, στις οποίες υποβλήθηκε μέχρι το θάνατό του, υποφέροντας για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια από υποτροπές της κατάστασής του και γενική καταπόνηση. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε, υπομένοντας μεγάλη σωματική καταπόνηση μέχρι το θάνατό του τον Σεπτέμβριο του 1939.           

O Sigmund Freud υπήρξε ο θεμελιωτής και πατέρας της Ψυχανάλυσης, μιας θεραπευτικής μεθόδου, που τάραξε τα «καθαρά» επιστημονικά νερά της Πειραματικής και Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας, με τις θεωρίες περί Ασυνείδητου και Υπερσυνειδητού, και τη βαθιά, ακλόνητη πεποίθησή του, ότι οι καταπιεσμένες σεξουαλικές επιθυμίες και οι απωθημένες επώδυνες αναμνήσεις αποτελούν την πηγή των προβλημάτων και των δυσκολιών στη ζωή των ασθενών.                                                                 Η Ψυχανάλυση του Freud έφερε επίσης πραγματική επανάσταση στην τότε συντηρητική κοινωνία της Αυστρίας αλλά και της Ευρώπης, με τις πρωτοποριακές ιδέες του γύρω από την ανθρώπινη και παιδική σεξουαλικότητα. Ήταν ένας από τους πιο βαθυστόχαστους μελετητές του 20^ου αιώνα, και ο άνθρωπος που στην κυριολεξία άλλαξε την κατεύθυνση της μέχρι τότε επιστημονικής και πειραματικής Ψυχολογίας. Ωστόσο, οι ιδέες και οι θεωρίες του γνώρισαν σφοδρή αμφισβήτηση και έντονη επίκριση, γεγονός που επέδρασε δυσμενώς στην ήδη κλονισμένη υγεία του. Αρκετοί άλλωστε και από τους πρώιμους οπαδούς και υποστηρικτές της θεωρίας του (όπως οι Ψυχίατροι  CarlJung και ο AlfredAdler) αποσχίσθηκαν από το Ψυχαναλυτικό Κίνημα, καυτηριάζοντας τις ιδέες και τις θεωρίες του Freud. Παρ’όλα αυτά ο SigmundFreudπαραμένει μια εξέχουσα μορφή, ένα αληθινός πρωτοπόρος στο χώρο της Ψυχολογίας και της Ψυχοθεραπείας, κι ένας από τους πρώτους επιστήμονες που παρουσίασαν μια ολοκληρωμένη, αν και βιολογικά μηχανιστική, θεωρία και εικόνα της ανθρώπινης προσωπικότητας και του ανθρώπινου ψυχισμού.

Αρθρογραφία: Ευάγγελος Κουσιάδης ( Σύμβουλος ψυχικής υγείας - Συγγραφέας )

Πηγή: http://www.tnsite.gr/