Οι τρεις βασικές αιτίες της κατάθλιψης

Μερικές από τις φράσεις «βαριέμαι» , «δεν έχω όρεξη», «δεν κάνω τίποτα σωστά», «αφού δεν με θέλει εκείνος/η δεν με θέλει κανείς», είναι χαρακτηριστικές των ατόμων που πάσχουν από ήπια καταθλιπτική διαταραχή. Σε σοβαρότερη μορφή η κατάθλιψη μπορεί να οδηγήσει σε τάσεις αυτοκτονίας  χρόνια χρήση ουσιών, διαταραχή πρόσληψης της τροφής και του ύπνου.

Kατάθλιψη ορίζεται η συναισθηματική διαταραχή του ατόμου όπου κυριαρχεί η θλίψη, η μελαγχολία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και μια γενική στάση αρνητισμού και φαυλότητας.

Αν και τα αίτια της κατάθλιψης είναι αρκετά και οι παράγοντες προέρχονται κυρίως από το ιστορικό του κάθε ανθρώπου, μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις τρείς πιο γενικές αιτίες που φαίνεται να διακρίνουν αρκετές περιπτώσεις.

1) Αυτολύπηση / Αυτοοικτιρμός.

Πολλές φορές γινόμαστε εχθροί του ίδιου μας του εαυτού και καταντάμε να τον λυπόμαστε για διάφορους λόγους. Τα άτομα με κυρίαρχη την καταθλιπτική διάθεση, τείνουν να λυπούνται τον εαυτό τους και να νιώθουν αβοήθητοι τις περισσότερες φορές αδυνατώντας να αναγνωρίσουν τη πραγματική διάσταση των πραγμάτων καθώς και των επακόλουθων συναισθημάτων τους.

2) Αυτοεπίκριση. Το κυριότερο ίσως χαρακτηριστικό της ψυχολογικής κατάστασης ενός καταθλιπτικού είναι η σχεδόν μόνιμη τάση για κατηγορία του ίδιου του του εαυτού. Νιώθει υπεύθυνος για όλα τα αρνητικά γεγονότα που μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή του, ακόμα και για εκείνα που δεν οφείλονται σε δικά του λάθη, παραλείποντας έτσι αρκετά στοιχεία και ερμηνείες που μπορεί να εξηγείται μια κατάσταση ή συμπεριφορά. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση δεσπόζει και η ενοχή κυριαρχεί.

3) Οίκτος για τους άλλους ή υπερευαισθησία. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε γνωρίσει κάποιο άτομο που ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το κακό και τη δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο, με αποτέλεσμα τη δική του στενοχώρια να μην μπορεί να τη διαχειριστεί και την υπέρμετρη ευαισθησία του για τα κοινά να τη στρέφει ενάντια στον εαυτό του. Φυσικά αυτού του είδους η αντίληψη για τον κόσμο και τα πράγματα μοναδική συνέπεια έχουν την εσωτερική λύπη και μια επικείμενη κατάθλιψη.

Η κατάθλιψη ως κλινική διαταραχή δεν αποκλείει τη συννοσηρότητα, την συνύπαρξη δηλαδή και άλλης ψυχικής νόσου ή της διπλής διάγνωσης όπως της τοξικομανίας. Η κοινωνία μας είναι η ίδια καταθλιπτική και η νόσος αυτή είναι πλέον το σύμπτωμα παρά η αιτία για την άσχημη συναισθηματική κατάσταση πολλών ανθρώπων σήμερα.

Η ψυχοθεραπεία μαζί με τη χρήση αντικαταθλιπτικών σε ορισμένες κλινικές περιπτώσεις καταπολεμούν αποτελεσματικά αυτή την διαταραχή, ελευθερώνουν το άτομο από τη σκιά της θλίψης και του δίνουν φτερά να ζήσει όπως επιθυμεί.

Εύη Ρομφαία

Κλινική Ψυχολόγος-Σύμβουλος σχέσεων

Αναδημοσίευση από Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ

Το στρες... κόβει το κάπνισμα!

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Το στρες της δουλειάς όχι μόνο δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να μας σπρώχνει στο τσιγάρο, αλλά ίσως μπορεί να ελαττώσει και την εξάρτησή μας από τη νικοτίνη, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας αξιολόγησαν τις συνήθειες 197 εργαζόμενων καπνιστών, διαπιστώνοντας ότι τις περιόδους που είχαν πολλή δουλειά και εργάζονταν πολλές ώρες κάπνιζαν λιγότερο απ΄ όσο συνήθιζαν, ενώ έδειχναν και λιγότερο εξαρτημένοι από τη νικοτίνη.

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα τα ΝΕΑ

Το άγχος ανοίγει την πόρτα στον καρκίνο

Aιμιλία Σταθάκου

Το άγχος ανοίγει την πόρτα του οργανισμού στον καρκίνο… Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι αναμένεται διπλασιασμός των κρουσμάτων της νόσου μέχρι το 2020 και ένας από τους βασικούς λόγους είναι το στρες που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες.

Πολλές επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι υπάρχει θετικός συσχετισμός μεταξύ ανάπτυξης άγχους και καρκίνου, καθώς επίσης και της προόδου της ασθένειας.

Έχει διαπιστωθεί ότι, όταν ένα άτομο βρίσκεται σε κατάσταση άγχους, φυσικές αλλαγές εμφανίζονται μέσα στο σώμα του. Αυτό το οδηγεί στην ευαισθησία και το κάνει ευάλωτο σε ασθένειες, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου. Αντιθέτως, έχει καταδειχθεί ότι τα θετικά μηνύματα από τον εγκέφαλο μπορούν να ενισχύσουν τη δυνατότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να αντιταχθεί στην ασθένεια.

Τα καλά νέα είναι ότι η έρευνα για τη θεραπεία της νόσου είναι πολύ ελπιδοφόρα. Η μελέτη του ανθρώπινου γονιδιώματος «δείχνει» ότι θα οδηγήσει σε θεραπείες εξατομικευμένες με λιγότερες παρενέργειες και πολύ πιο αποτελεσματικές.

Οι επισημάνσεις αυτές έγιναν, μεταξύ άλλων, από την Εταιρεία Ογκολόγων Παθολόγων Ελλάδος (ΕΟΠΕ) στο πλαίσιο του 16ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Κλινικής Ογκολογίας, το οποίο άρχισε χθες τις εργασίες του στην Αθήνα.

Για τα θέματα του Συνεδρίου μίλησαν ο Βασίλης Γεωργούλιας, πρόεδρος της Ένωσης, η πρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής του Συνεδρίου Άννα Ευφραιμίδου και ο Γεράσιμος Αραβαντινός, αντιπρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του Συνεδρίου.

Οι ομιλητές τόνισαν πως «σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αναδεικνύεται η πολυπλοκότητα της θεραπείας του ασθενούς με καρκίνο και ολοένα και περισσότερο καθίσταται αναγκαίο να εμπεδωθεί σε όλους μας η συνείδηση ότι ο ασθενής με καρκίνο χρειάζεται μια πολυδιάστατη αντιμετώπιση, η οποία και θα εμπλέκει περισσότερες από μία ιατρικές ειδικότητες».

Το θέμα του κληρονομικού καρκίνου θα αναπτύξει ως κύριος ομιλητής ο καθηγητής Livingston, από το Πανεπιστήμιο του Harvard, ερευνητής και πρωτοπόρος στο θέμα της κληρονομικότητας του καρκίνου του μαστού και των ωοθηκών.

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

Οι ψυχολογικοί παράγοντες που προκαλούν ευερέθιστο έντερο

Της Μυρσίνης Κωστοπούλου

Το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου (irritable bowel syndrome) είναι μία χρόνια πάθηση, η οποία εμφανίζεται με διαταραχές στη λειτουργία του εντέρου. Σύγχρονες έρευνες αποκαλύπτουν ότι το σύνδρομο «προτιμά» τις γυναίκες σε ποσοστό διπλάσιο από τους άντρες, ενώ πλήττει το 8%-17% του γενικού πληθυσμού.

Εκτός από οργανικούς παράγοντες, όπως είναι οι διαταραχές στα νεύρα και τους μυς του εντέρου, ενδιαφέρον αποτελεί η σημαντική συνεισφορά της ψυχολογίας του ασθενούς στον μηχανισμό διατήρησης του συνδρόμου.

Ενώ οι ψυχολογικοί παράγοντες δεν θεωρούνται παθογενετικοί, ωστόσο μπορούν να συμβάλουν σημαντικά στην πυροδότηση των συμπτωμάτων και στις εναλλαγές της έντασής τους.

Το 51% των ασθενών αναφέρει ότι βίωσε ένα σημαντικό στρεσογόνο γεγονός πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων και αντιμετωπίζει επίσης συννοσηρά ψυχιατρικά συμπτώματα, κυρίως κατάθλιψης, κρίσεων πανικού, γενικευμένου άγχους, κοινωνικής φοβίας και αγοραφοβίας.

Ενδιαφέρον αποτελεί η ασυνήθιστα αυξημένη επίγνωση της λειτουργίας του εντέρου στους ανθρώπους που πάσχουν από το σύνδρομο. Το στρες αυξάνει την αντιληπτικότητα αυτή, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές στη λειτουργία του εντέρου. Κατόπιν, ο ασθενής αναπτύσσει μία σειρά μη προσαρμοστικών σκέψεων και συμπεριφορών προκειμένου να διαχειριστεί το πρόβλημα, όπως είναι:

- Οι καταστροφικές σκέψεις και ερμηνείες αναφορικά με τα συμπτώματά του, όπως «θα γίνω ρεζίλι», «δεν έχω τον έλεγχο του εαυτού μου», «είμαι αδύναμος», «αν δεν είμαι κοντά σε τουαλέτα τότε δεν μπορώ να καταφέρω να αντεπεξέλθω σε μία κατάσταση».

- Η συστηματική αποφυγή χώρων και καταστάσεων που τον αγχώνουν ή τον φοβίζουν ότι θα παρουσιάσει ένα ανεξέλεγκτο επεισόδιο δυσλειτουργίας τους εντέρου ή αυξημένου πόνου.

- Η κατάχρηση καθαρτικών, αντισπασμωδικών ή αγχολυτικών για την «εκ προοιμίου» αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων, η οποία απορρέει από ένα προσδοκητικό άγχος ότι «κάτι θα συμβεί».

- Ο περιορισμός δραστηριοτήτων, λόγω του φόβου ότι δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μία ντροπιαστική για τον ίδιο στιγμή (π.χ. φόβος μίας απρόβλεπτης ακράτειας).

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πόσο εύκολα ο ασθενής μπορεί να εγκλωβιστεί σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο, όπου οι φόβοι και η μη βοηθητικές συμπεριφορές επιδεινώνουν τα κλινικά συμπτώματα, τα οποία με τη σειρά τους επιτείνουν έναν δυσπροσαρμοστικό τρόπο ζωής, ο οποίος συχνά οδηγεί σε αίσθημα αδιεξόδου.

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι ψυχολόγοςψυχοθεραπεύτρια (Ρh.D), email: myrsi@hol.gr

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα τα ΝΕΑ

Κάντε παρέες με φίλους

ΕΡΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΑ

eri@pegasus.gr

Περισσότερες κοινωνικές δραστηριότητες είναι οι τρεις λέξεις-κλειδιά για μια χαρούμενη ζωή μετά τη συνταξιοδότηση, αφού σύμφωνα με έρευνα Βρετανών επιστημόνων, το «κλείσιμο» στην οικογένεια, τα εγγόνια και τα παιδιά, αποτελεί μάλλον αρνητικό παράγοντα για την ψυχολογία των συνταξιούχων.

Η ανακάλυψη νέων ενδιαφερόντων, η συμμετοχή σε ομάδες με κοινές δραστηριότητες και η σύναψη φιλικών σχέσεων με άλλους ανθρώπους εκτός οικογενείας, είναι μερικές μόνο από τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες που ταυτοποίησαν οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς, για μια πιο χαρούμενη ζωή για τους συνταξιοδοτημένους.

Σύμφωνα με την έρευνα, η ανάληψη της ευθύνης της ανατροφής των εγγονιών, όχι μόνο δεν είναι πανάκεια για την ευτυχία για τους παππούδες και τις γιαγιάδες, όπως είναι ευρέως διαδεδομένο, αλλά αποτελεί και τροχοπέδη για μια περισσότερο ευχάριστη ζωή καθώς ο χρόνος που διατίθεται στα εγγόνια μειώνει τον χρόνο κοινωνικοποίησης.

Στην έρευνα συμμετείχαν 300 συνταξιούχοι, από τους οποίους ζητήθηκε να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο για τη ζωή τους στο σπίτι, για τις σχέσεις, τα χόμπι τους και τις οικογένειές τους.

Εν συνεχεία, με τη χρήση ενός συγκεκριμένου ψυχολογικού μοντέλου αξιολόγησης, «υπολογίστηκε» το ποσοστό ευτυχίας των ζωών των συμμετεχόντων, από το οποίο προέκυψε ότι τα παιδιά και τα εγγόνια δεν έχουν καμία σχέση με το πόσο κάποιος είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του και ότι όσοι είχαν ξεκινήσει να ασχολούνται με νέα χόμπι, να κοινωνικοποιούνται μέσω ομάδων κοινών ενδιαφερόντων και να κάνουν καινούργιους φίλους, ήταν κατά 30% περισσότερο ευχαριστημένοι από τη ζωή τους, από όσους δεν κάνουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Μεταξύ των περισσότερο χαρούμενων συνταξιούχων, ήταν αυτοί που είχαν μια έκταση γης για καλλιέργεια, όσοι ξεκίνησαν δραστηριότητες που σχετίζονται με τέχνη και όσοι ανήκαν σε κάποια ομάδα με κοινό ενδιαφέρον τη λογοτεχνία.

Αγχος

Οπως ανέφερε ο επικεφαλής της έρευνας, Ολιβερ Ρόμπινσον, σε δηλώσεις του στους «Τάιμς του Λονδίνου», «διαλύεται η ιδέα ότι σύνταξη σημαίνει κάθομαι σπίτι και προσέχω τα εγγόνια μου. Μπορεί να είναι ευχάριστα, αλλά η ενασχόληση μαζί τους είναι σκληρή δουλειά και αυτό το γεγονός φαίνεται ότι υπερισχύει της ευχαρίστησης που προσφέρουν. Επιπλέον, η συνεχής επαφή με μικρά παιδιά προκαλεί και λίγο άγχος σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας».

Η έρευνα θα παρουσιαστεί στο επόμενο ετήσιο συνέδριο της Ενωσης Βρετανών Ψυχολόγων και αναμένεται να προσφέρει μια καινοτόμα ματιά στη ζωή των ανθρώπων μετά τη συνταξιοδότηση, αφού όπως δήλωσε ο Ολιβερ Ρόμπινσον: «Η έρευνα ενισχύει την ιδέα ότι κάποιος πρέπει να απολαύσει την ξανακερδισμένη ελευθερία του και για να το πετύχει αυτό πρέπει να μην αποσπάται από τις δραστηριότητές του εξαιτίας των εγγονιών του».

Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Το σύνδρομο της... κατά φαντασίαν ασχήμιας

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Υπάρχει κάποιο σημείο στο σώμα σας το οποίο δεν αντέχετε να κοιτάζετε και ίσως προσπαθείτε να κρύψετε από τους άλλους; Αποστρέφετε το βλέμμα σας όταν περνάτε από αντανακλαστικές επιφάνειες;

Πολλοί από εμάς ντρέπονται ή δεν είναι ικανοποιημένοι από ένα ή περισσότερα τμήματα του σώματός τους, αλλά για μερικούς η δυσαρέσκεια γίνεται ακραία – αληθινή εμμονή ή παράνοια, συνήθως αναίτια, που τους εμποδίζει να ασχοληθούν με την δουλειά ή τις υποχρεώσεις τους, να κυκλοφορήσουν τη μέρα ή ακόμα και να βγουν από το σπίτι για να δουν έναν γιατρό.

Όπως γράφουν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», τέτοιου είδους προκλήσεις αντιμετωπίζουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που πάσχουν από σωματική δυσμορφική διαταραχή – ένα σύνδρομο που περιγράφηκε πριν από έναν αιώνα αλλά προσφάτως αναγνωρίστηκε ως ξεχωριστή ψυχιατρική οντότητα ενώ ακόμα πιο πρόσφατα άρχισαν να αποκωδικοποιούνται οι αιτίες του και να επινοούνται θεραπείες γι’ αυτό.

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα τα ΝΕΑ

Μετράμε την ευτυχία μας σε σύγκριση με του… γείτονα

Της Ντεμέλσας Βελίκα

Ποιος είπε ότι η δική μας ευτυχία δεν εξαρτάται από αυτή του διπλανού μας; Νέα βρετανική μελέτη αποδεικνύει αυτό που αρκετοί υποψιάζονταν. Μετράμε την ευτυχία μας με βάση αυτήν του διπλανού μας.

Το κλειδί για την προσωπική ευτυχία στη ζωή είναι να βγάζει κάποιος περισσότερα χρήματα από το γείτονα, το συνάδελφο και το συγγενή του, άσχετα με το ύψος του δικού του εισοδήματος, δηλαδή αρκεί να βρίσκεται κανείς σε συγκριτικά καλύτερη οικονομική κατάσταση, σύμφωνα με τη βρετανική έρευνα από επιστήμονες των πανεπιστημίων Γουόργουικ και Κάρντιφ.

Ακόμα και τα μικρά παιδιά ξέρουν πολύ καλά πόσο δυστυχισμένα γίνονται ξαφνικά, αν το παιχνίδι του διπλανού συνομηλίκου τους είναι πιο λαμπερό.
«Τείνουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, εφόσον έχουμε περισσότερα από τους ανθρώπους γύρω μας», σύμφωνα με τον επικεφαλής της έρευνας Κρίστοφερ Μπόις, του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Γουόργουικ.
«Μπορεί να έχεις μόλις αγοράσει ένα καινούριο αυτοκίνητο, αν όμως ο γείτονάς σου μόλις αγόρασε ακριβώς το ίδιο, το νέο σου αυτοκίνητο δεν φαίνεται στα μάτια σου το ίδιο καλό, όπως θα συνέβαινε αν μόνον εσύ είχες αυτό το αυτοκίνητο» πρόσθεσε.

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Psychological Science» (Ψυχολογική Επιστήμη), σύμφωνα με το «Live Science», εξηγεί γιατί μπορεί το ΑΕΠ και η ευημερία μιας χώρας να αυξάνονται, όπως επίσης να αυξάνεται διαχρονικά και το ατομικό εισόδημα κάποιου, χωρίς όμως το μέσο επίπεδο ευτυχίας και προσωπικής ικανοποίησης να αυξάνεται εξίσου στις σύγχρονες κοινωνίες.

Για συνέχεια βλέπε εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στη διευθυνση:

http://www.apogevmatini.gr/?p=73795

Τσιγάρο και κατάθλιψη πάνε «πακέτο»

Τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη έχουν διπλάσιες πιθανότητες να καπνίζουν. Μάλιστα όσο πιο βαριάς μορφής είναι η ψυχική νόσος, τόσο περισσότερα τσιγάρα κάνουν την ημέρα.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που έκανε το Εθνικό Κέντρο Στατιστικών Υγείας των ΗΠΑ, το 43% των ατόμων άνω των 20 ετών που έχουν κατάθλιψη καπνίζουν πολλά τσιγάρα.
Το φαινόμενο γίνεται ακόμη πιο αξιοσημείωτο σε άνδρες μεταξύ 40-54 ετών και σε γυναίκες 20-39 ετών.
Περισσότεροι από τους μισούς άντρες ηλικίας 40-54 ετών με κατάθλιψη είναι καπνιστές, ενώ μόνο 25% των καπνιζόντων δεν έχει κάποια νόσο της ψυχικής σφαίρας.
Στις γυναίκες 20-39 ετών το 50% όσων έχουν κατάθλιψη είναι καπνίστριες σε σχέση με το 22% των ψυχικά υγιών που καπνίζουν.
Οι ειδικοί παρατήρησαν πως ακόμη και όσοι είχαν καταθλιπτικόμορφη διάθεση ήταν πιο πιθανόν να καπνίζουν από οποιονδήποτε υγιή.
Επιπλέον, παρατηρήθηκε πως οι καπνιστές με κατάθλιψη άναβαν τσιγάρα ανά πέντε λεπτά και ήταν πολύ πιο δύσκολο να διακόψουν τη βλαβερή συνήθεια.
«Οι πάσχοντες από κατάθλιψη που επιθυμούν να διακόψουν το κάπνισμα μπορούν να βοηθηθούν αλλά είναι τους δύσκολο να ζητήσουν βοήθεια», εξηγεί η Λόρα Πρατ και η Ντέμπρα Μπρόντι του Εθνικού Κέντρου Στατιστικών Υγείας.
«Οι ελάχιστες μελέτες που έχουν εξετάσει τη δυνατότητα να διακόψει το κάπνισμα κάποιος που πάσχει από κατάθλιψη, έχουν δείξει ότι με εντατική θεραπεία, ένας καταθλιπτικός μπορεί να σταματήσει τη βλαβερή συνήθεια και να συνεχίσει να απέχει», γράφουν οι συντάκτες της επιστημονικής έρευνας.
Από την εφημερίδα τα ΝΕΑ στη διεύθυνση:
http://ygeia.tanea.gr/default.asp?pid=8&ct=1&articleID=9415&la=1

Το χαμόγελο μακραίνει τη ζωή

Ερευνα έδειξε ότι «χαρίζει» επτά χρόνια

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

ΛΟΝΔΙΝΟ Ενα μεγάλο χαμόγελο μακραίνει τη ζωή, συμβουλεύουν ερευνητές του Πανεπιστημίου Γουέιν στο Μίσιγκαν των ΗΠΑ. Συνηθίζουμε να λέμε ότι οι χαμογελαστοί άνθρωποι που έχουν θετική «ματιά» απέναντι στη ζωή ζουν και περισσότερο. Τώρα η μελέτη των αμερικανών ερευνητών έρχεται να βάλει και την επιστημονική «βούλα» σε αυτή τη θεωρία.

Οι επιστήμονες μελέτησαν 230 φωτογραφίες γνωστών παικτών του μπέιζμπολ οι οποίες υπήρχαν στο αρχείο παικτών του 1952. Κάθε φωτογραφία έφερε δίπλα της και σημαντικά χαρακτηριστικά για τον κάθε παίκτη, συμπεριλαμβανομένων της ηλικίας, του ύψους, του βάρους και της οικογενειακής κατάστασής του. Στη συνέχεια οι ερευνητές κατέταξαν τους παίκτες σε διαφορετικές ομάδες ανάλογα με το πόσο χαμογελούσαν στη φωτογραφία και το πόσο βαθιές ήταν οι «γραμμές του γέλιου» στο πρόσωπό τους. Συνέκριναν την κατάταξη αυτή με την επιβίωση του καθενός από αυτούς.

Οπως προέκυψε, από τους 184 παίκτες που πέθαναν από το 1952 ως σήμερα όσοι ανήκαν στην ομάδα τού «δεν χαμογελώ» έζησαν κατά μέσον όρο 72,9 χρόνια. Εκείνοι που ανήκαν στην ομάδα του «μισού χαμόγελου» έζησαν 75 χρόνια κατά μέσον όρο. Εκείνοι όμως με το πλατύ χαμόγελο έζησαν 79,9 έτη κατά μέσον όρο- επτά περισσότερα από τους αγέλαστους συμπαίκτες τους.

Είναι αξιοσημείωτο ότι, όπως έδειξε η μελέτη, μόνο το αληθινό χαμόγελο αποτελούσε ελιξίριο μακροζωίας. Οσοι χαμογελούσαν ψεύτικα στις φωτογραφίες και δεν έμοιαζαν αληθινά χαρούμενοι δεν είχαν και το πλεονέκτημα μιας μακράς επιβίωσης, σύμφωνα με τα στοιχεία.

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=325578&dt=14/04/2010#ixzz0l4TsFOZJ

Αύξηση των κρουσμάτων κατάθλιψης στο χώρο εργασίας

Ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές στη Γερμανία διαπίστωσαν ότι έχουν αυξηθεί αισθητά τα κρούσματα κατάθλιψης, καθώς και ψυχικών ασθενειών, οι οποίες σχετίζονται με τις συνθήκες στο χώρο εργασίας.

Μάλιστα, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της «Ντόιτσε Βέλε» («ΝΒ»), οι επιστήμονες ζητούν πλέον να αντιμετωπίζονται τα κρούσματα αυτά ως περιστατικά ενός σοβαρού κοινωνικού προβλήματος.

Σε ό,τι αφορά στην αντιμετώπιση των συγκεκριμένων ασθενειών, τόσο από τον κοινωνικό περίγυρο όσο και από τους ίδιους τους ασθενείς, ο πρόεδρος της Ένωσης Γερμανών Ψυχοθεραπευτών (ΕΓΨ), Ράινερ Ρίχτερ, επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις για τα όσα διαδραματίζονται στους χώρους εργασίας. Επίσης, διαπίστωσε πως ο στιγματισμός της κατάθλιψης υποχωρεί, αλλά και ότι το φαινόμενο δεν έχει εξαλειφθεί. «Οδηγεί περισσότερους – είπε– να το αποδέχονται πλέον, όταν ο ψυχοθεραπευτής ή ο γιατρός τους λέει ότι έχουν κατάθλιψη.

Έχουν βελτιωθεί και οι ικανότητες των γιατρών στη διάγνωση ψυχασθενειών. Έχουμε όμως σαφή δείγματα ότι τα περιστατικά των ψυχικά ασθενών έχουν αυξηθεί εξαιτίας των συνθηκών στο χώρο της εργασίας, κυρίως στον τομέα της παροχής υπηρεσιών».

Είναι χαρακτηριστικό ότι –σύμφωνα με τους ειδικούς–11% των απουσιών από την εργασία οφείλονται πλέον σε ψυχικές ασθένειες. Γι’ αυτές η δικαιολογημένη ιατρικά απουσία έχει σημαντικό κόστος, διότι διαρκεί περισσότερο –κατά μέσο όρο περίπου τρεις εβδομάδες– σε σχέση με τις συνηθισμένες αρρώστιες που εμφανίζουν οι εργαζόμενοι. Μόνο για την κατάθλιψη δίνονται περίπου 4,3 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο για θεραπεία ασθενών. Και σ’ αυτά δεν συμπεριλαμβάνεται το κόστος της απουσίας από τη θέση εργασίας. Υπολογίζεται ότι σε κάθε καταθλιπτικό αναλογούν 4.000 ευρώ το χρόνο.

Πρόκειται για τεράστια ποσά, χωρίς καν να υπολογιστούν οι οικονομικές ζημιές από την περιορισμένη απόδοση στην εργασία.

Από την εφημερίδα Απογευματινή στη διεύθυνση:

http://www.apogevmatini.gr/?p=71634

Όταν ο θυμός είναι ασθένεια...

Οι εκρήξεις οργής είναι μια ασθένεια που πλήττει έναν Αμερικανό στους είκοσι. Για τους ανθρώπους αυτούς, η οργή δεν είναι συναίσθημα αλλά πρόβλημα. Και προσπαθούν να μάθουν πώς να την ελέγχουν. Όμως, ακόμη και σήμερα που η οργή ερευνάται από τους ψυχολόγους, πολλοί είναι αυτοί που λένε πως η απελευθερωτική και η καταστροφική πλευρά της ισορροπούν στη ζυγαριά.

Μας κάνει άραγε καλό ή κακό να αφήνουμε την οργή μας να ξεσπάει; Η απάντηση εξαρτάται από πολλές παραμέτρους. Μια αμερικανική μελέτη του 2006, που δημοσιεύθηκε από τον Ρόναλντ Κέσλερ στην επιθεώρηση «Αrchives of General Ρsychiatry», καταλήγει στο συμπέρασμα πως ένας Αμερικανός στους 20- ως επί το πλείστον άνδρες- πάσχει από τη διαλείπουσα διαταραχή απώλειας ελέγχου των επιθετικών παρορμήσεων (intermittent explosive disorder).

Ο Κέσλερ υπολόγισε πως ένας άνθρωπος που πάσχει από τη διαταραχή αυτή έχει στη διάρκεια της ζωής του, κατά μέσον όρο, 43 εκρήξεις οργής οι οποίες προκαλούν υλικές ζημιές αξίας 1.359 δολαρίων.

Αμφιλεγόμενη χρησιμότητα

Υπό τον τίτλο «Όταν ο θυμός είναι ασθένεια», η «Ουόλ Στριτ Τζέρναλ» αναφέρθηκε σε πρόσφατο δημοσίευμά της στα ολοένα και πιο διαδεδομένα στις ΗΠΑ «μαθήματα διαχείρισης θυμού». Τα «μαθήματα» αυτά «επιβάλλονται είτε από δικαστήρια, ως εναλλακτική επιλογή έναντι της φυλάκισης, είτε από εταιρείες για να μειωθούν οι καβγάδες στο γραφείο».

Όμως η χρησιμότητά τους αμφισβητείται. Οι δύο μαθητές- φονιάδες του λυκείου Κολουμπάιν, ο Έρικ Χάρις και ο Ντίλαν Κλίμπολντ, είχαν παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα διαχείρισης θυμού πριν από τη σφαγή του 1999.

Η διαλείπουσα διαταραχή απώλειας ελέγχου των επιθετικών παρορμήσεων- χαρακτηρίζεται από τη δυσαναλογία ανάμεσα στη σοβαρότητα της αιτίας και την ένταση της βίαιης αντίδρασης- έχει περιληφθεί από το 1980 στις ψυχιατρικές ασθένειες με την ονομασία «intermittent explosive disorder».

Πρόκειται για μια ακραία μορφή οργής, που απέχει από τις συνήθεις εκρήξεις θυμού οι οποίες περιλαμβάνουν φωνές, ακόμη και εκτοξεύσεις αντικειμένων. Η εν λόγω διαταραχή συχνά ευνοείται από την κακή ποιότητα του ύπνου, από ορμονικές ανισορροπίες ή, στις σοβαρότερες περιπτώσεις, από κατάθλιψη.

Σύμφωνα με την «Ουόλ Στριτ Τζέρναλ», τα τεστ δείχνουν πως ενεργοποιεί την αμυγδαλή, το πρωτόγονο τμήμα του εγκεφάλου όπου συγκεντρώνονται τα συναισθήματα, ενώ κάνει να λειτουργεί ανεπαρκώς ο μετωπιαίος φλοιός που ελέγχει τις παρορμήσεις.

Από καρδιολογική άποψη, τα πρόσωπα τα οποία εμφανίζουν τη διαταραχή αυτή κινδυνεύουν εξαιτίας της ξαφνικής αύξησης της αρτηριακής πίεσής τους.

Όμως το να οργίζεται κανείς μια φορά στις τόσες, όπως έχουν δείξει παραλλήλως πολλές άλλες μελέτες, βοηθάει στην απαλλαγή από το στρες. Η οργή είναι κι αυτή ένα συναίσθημα και η καταστολή του δεν κάνει καλό στο σώμα ούτε στην ψυχή. Το πού βρίσκεται το όριο ανάμεσα στην απλή «αποσυμπίεση» με μια έκρηξη θυμού από τη μία και στην επικίνδυνη βία από την άλλη, είναι δύσκολο να προσδιοριστεί γενικά και έγκειται στον καθένα μας να το ανακαλύψει για τον εαυτό του.

Δέκα συμβουλές για... ασκήσεις ηρεμίας:

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ για να αναλύσετε ξανά την κατάσταση. Σκεφτείτε και τις θετικές πλευρές της.

ΒΡΕΙΤΕ μια εποικοδομητική λύση. Το να τα βάζετε με τους άλλους δεν εξυπηρετεί σε τίποτε.

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ένα «ημερολόγιο θυμού». Σημειώνετε τις καταστάσεις που σας οργήζουν για να τις αποφεύγετε στο μέλλον.

ΜΕΤΡΗΣΤΕ την οργή σας. Συνήθως κλιμακώνεται και αν βαθμολογήσετε την κλιμάκωσή της από το 1 (ματαίωση) ώς το 10 (οργή), θα μπορέσετε να σκεφτείτε πιο ορθολογικά την κατάσταση αν συλλάβετε τον εαυτό σας να βρίσκεται στο 3 ή στο 4 της κλίμακας.

ΚΑΝΕΤΕ ένα «τάιμ-άουτ». Αν μετρήσετε από μέσα σας ώς το 10, μπορεί να αποφύγετε εκρήξεις οργής.

ΚΑΝΕΤΕ ένα τσεκ-απ υγείας. Ορμονικές διαταραχές μπορεί να σας καθιστούν οξύθυμο.

ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ότι είστε το θύμα. Αυξάνετε την αίσθηση του ανικανοποίητου και της ματαίωσης και γίνεστε πιο ευερέθιστοι.

ΜΗΝ ΑΝΑΜΑΣΑΤΕ ταπεινώσεις και αδικίες που έχετε υποστεί στο παρελθόν.

ΜΗΝ ΠΙΝΕΤΕ αλκοόλ για να ηρεμήσετε. Θα χάσετε ακόμη περισσότερο τον αυτοέλεγχό σας.

ΚΑΝΕΤΕ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ. Η οργή βρίσκει διέξοδο σε αυτήν. Ακόμη και το περπάτημα με γρήγορο βήμα μπορεί να σας ηρεμήσει.

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιώργος Αγγελόπουλος

Είδη αγχωδών διαταραχών

Οι Αγχώδεις Διαταραχές περιλαμβάνουν τις παρακάτω περιπτώσεις :

Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή (υπερβολικό άγχος , στενοχώρια και ανησυχία που το άτομο δεν μπορεί να ελέγξει, χωρίς προφανή αιτία).
Διαταραχή Πανικού με ή χωρίς Αγοραφοβία (συχνές αναπάντεχες καταστάσεις  πανικού, φόβος του ατόμου ότι θα πεθάνει π.χ. από καρδιά και επίμονη ανησυχία μήπως του ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο ξανά, αγοραφοβία).
Κοινωνική Φοβία (φόβος, ντροπή και αμηχανία σε κοινωνικές δραστηριότητες).
Ειδική Φοβία (φόβος για ζώα, υψοφοβία, κλειστοφοβία, φόβος ταξιδιού με αεροπλάνο, πλοίο ή αυτοκίνητο, ενέσεις, θέα αίματος κλπ).
Ψυχαναγκαστική Καταναγκαστική Διαταραχή (επαναλαμβανόμενοι ψυχαναγκασμοί  και καταναγκασμοί (συνεχές πλύσιμο χεριών, φόβος μολύνσεων, φόβος χειραψιών, αβεβαιότητα και αμφιβολία αν το άτομο π.χ. έκλεισε το θερμοσίφωνα και επανάληψη ελέγχου, επανάληψη πράξεων κλπ).
Διαταραχή Μετά Από Ψυχοτραυματικό Στρες (εμφανίζεται σε άτομα που τους έχει συμβεί ένα σοβαρό τραυματικό περιστατικό, π.χ. το να έχει γίνει μάρτυρας ή να έρθει αντιμέτωπος κανείς με το θάνατο ή με σοβαρό τραυματισμό).
Διαταραχή Από Οξύ Στρες (όπως παραπάνω αλλά μικρότερης διάρκειας)
Διαταραχή Οφειλόμενη σε Γενική Ιατρική Κατάσταση (Άγχος λόγω σοβαρών ασθενειών).
Αγχώδης Διαταραχή Προκαλούμενη από Ουσίες (Ναρκωτικές κ.α. ουσίες).

Ψυχοσωματικά συμπτώματα

Υπάρχουν άτομα, κυρίως γυναίκες, χωρίς όμως να αποκλείονται και άνδρες, στα οποία μια ψυχική διαταραχή μετατρέπεται σε σωματικά συμπτώματα. Η σωματοποίηση αυτή της ψυχικής διαταραχής γίνεται υποσυνείδητα, χωρίς δηλαδή να τη συνειδητοποιεί το πάσχον άτομο. Συνήθως τα συμπτώματα αυτά που περιγράφονται από τα πάσχοντα άτομα, με δραματικό και γεμάτο υπερβολές τρόπο, είναι πολλαπλά: περιγράφονται διάφορες εστίες πόνων, ποικίλα γαστρεντερικά συμπτώματα, διαταραχές της σεξουαλικής λειτουργίας κ.ά. Κατά κανόνα, τα περιγραφόμενα συμπτώματα δεν μπορούν να υπαχθούν σε καμιά συγκεκριμένη νοσηρή κατάσταση.

Πολλές φορές η μετατροπή αυτή του ψυχικού σε σωματικό πρόβλημα παίρνει πολύ σοβαρότερη μορφή.

Για συνέχεια βλέπε σχετικό άρθρο στη διεύθυνση:

http://www.apogevmatini.gr/?p=69445

Συμπτώματα του άγχους

Τα συμπτώματα του παθολογικού άγχους είναι:

Ψυχολογικά
• αίσθηση διαρκούς ανησυχίας
• υπερδιέγερση
• αίσθημα εξάντλησης και κούρασης
• αρνητική διάθεση
• ευερεθιστικότητα
• αρνητικές σκέψεις και απαισιοδοξία
Σωματικά
• ναυτία
• δύσπνοια
• πονοκέφαλοι
• δερματικές παθήσεις
• αυξημένη πίεση
• ζαλάδες
• ενοχλήσεις και πόνοι στο στήθος
• βήχας, άσθμα και αλλεργικές αντιδράσεις
• δυσπεψία , διάρροια, σύνδρομο υπερευαίσθητου εντέρου
• μειωμένη σεξουαλική επιθυμία
• αϋπνίες
• εξάψεις
• ταχυπαλμία
Επίσης συμπτώματα όπως:
• αποφυγή της κατάστασης που προκαλεί άγχος
• υποτίμηση των πραγματικών ικανοτήτων
• καταστροφολογία
• δυσκολία συγκέντρωσης και μνήμης
• δυσκολία μάθησης
• μείωση της απόδοσης σε διάφορες εργασίες
• μεγαλοποίηση των κινδύνων
• επιθετικότητα, εχθρικά συναισθήματα
• υπερβολική κατανάλωση τροφής ή το αντίθετο
• κατανάλωση τοξικών και ναρκωτικών ουσιών

Όποιος αισθάνεται ότι έχει αρκετά από τα παραπάνω συμπτώματα ίσως υποφέρει από παθολογικό άγχος και καλό θα ήταν να συμβουλευτεί κάποιον ειδικό.